Het begon zoals veel eetstoornissen begonnen; heel onschuldig met gezonder eten. Natuurlijk was er daarvoor al van alles gebeurd. Ik ging twijfelen aan mezelf en aan mijn gewicht. In het begin ging het gezond eten gewoon normaal. Mijn doel was wel het verliezen van kilo's, maar het lukte niet. Een jaar lang heb ik gezond gegeten, maar veel te weinig. Afvallen deed ik voor mezelf en anderen zodat anderen mij leuker zouden vinden. Het lukte niet en dat frustreerde me zo erg dat ik erbij ging sporten. Op dat moment verloor ik langzaamaan wat kilo's, maar toch had ik het niet door.

Mijn omgeving begon het te zien en waarschuwde mij. Alleen ik wilde er niks van weten. In de tijd daarna ging het steeds slechter en werd gezond eten steeds minder eten. Ik sloeg door in te weinig eten en teveel bewegen. Uiteindelijk was mijn ichaam doodop en stopte ik met sporten. Mijn moeder stuurde me vaak naar de dokter omdat ze zo ongerust was. Ik veranderde van een vrolijk en energiek meisje naar een moe en rustig meisje. Uiteindelijk gingen we naar de kinderarts en die besloot dat ik moest worden opgenomen. Vreselijk vond ik dit, want daarna volgde nog veel meer opnames in klinieken.

In de eerste kliniek kwam ik weer in contact met mezelf en met wie ik echt was. Ik had mij zo anders voorgedaan zodat mensen mij niet konden kwetsen. In deze kliniek leerde ik opnieuw te eten, maar de methode in de kliniek paste niet bij mij. Naar school gaan werd een angst omdat ik nog zo kwetsbaar was. Toch besloot ik weer naar school te gaan toen het wat beter ging. In de tussentijd deed ik deeltijd waar het al snel mis ging. Na een poosje thuis te hebben gezeten zonder dagbesteding was ik helemaal klaar met die ziekte. Ik wilde niet weer een ziekenhuis opname. Het kon zo niet langer meer doorgaan.

Toen heb ik samen met mijn ouders besloten voor een vrijwillige opname. Het was super zwaar, maar de motivatie was er dit keer wel. Ik leerde weer opnieuw eten. Mijn vrolijke humeur en creativiteit kwam weer terug. In de tussentijd bleef ik met veel steun stappen zetten. Toen mocht ik, omdat het zo goed ging, op vakantie naar Turkije. Dit ging super goed en was een doorbraak in mijn herstel. De knop ging nu helemaal om. Een paar weken na de vakantie behaalde ik mijn gezonde gewicht. Ik ging via de kliniek naar school en besloot uiteindelijk te stoppen met de behandeling om helemaal naar school te gaan. Thuis deed ik een nazorg behandeling die niet gericht was op de eetstoornis, maar wat erachter zat. Ik leerde weer voor mezelf op te komen en weer opnieuw in het leven te staan. Ik ging dingen doen die ik leuk vond, zoals afpreken met vriendinnen en een eigen blog beginnen.

En nu een jaar verder ... ben ik therapie vrij, geniet ik van het leven en doe ik leuke dingen met vriendinnen. Ik ga naar school en werk bij de Action. Helaas zijn de eetstoornisgedachtes nog niet helemaal weg. Dus heb ik ervoor gekozen om in behandeling te gaan om met de gedachtes om te gaan. Het eten zelf is geen issue meer en ik eet met vriendinnen graag een taartje op een terrasje. Genoeg en voldoende eten is een heel normaal deel van mijn leven geworden. Helaas zijn de lichamelijk gevolgen nog niet helemaal weg. Een sport waarbij je moet springen zal helaas niet meer gaan vanwege botontkalking.

Met dit verhaal wil ik graag andere meiden helpen. Van hoe ver je ook komt, met motivatie kom je zo ver. Het leven is zoveel leuker als je weer kunt genieten van dingen. Blijf sterk en deel vooral jouw gevoelens en gedachtes. Dit heeft mij erg geholpen want samen sta je sterker dan alleen. Het vechten tegen de eetstoornis levert je uiteindelijk zo veel moois op. Zelf ben ik er nog niet helemaal maar er zit wel een grote vooruitgang in. Uiteindelijk heeft dit alles van mij een sterker en positiever persoon gemaakt. Je leert zoveel van de dingen die je meemaakt. Always think positive want dat kan je al enorm helpen. 

Liefs Elisa