Tien ballen in het water. Er zijn tien ballen in het water en ik probeer ze allemaal in het water te houden, onder water het liefste, maar toch schiet er steeds eentje omhoog. Het is mevrouw eetstoornis. Hoe hard ik die ook onder water wil duwen, die blijft omhoog schieten. En als ik die eindelijk onder water heb schiet er wel een andere omhoog, namelijk de bal van de herinneringen. Hoe dan ook, nooit is het goed genoeg...

Mevrouw eetstoornis houdt er nu eenmaal van om zich recht door mijn leven heen te walsen. Als een blok beton aan mijn been, als scooby van bob de bouwer, als een hijgende hond in mijn oor. Ik wil er zo graag van af, maar die hoop had ik als een tiener nog toen ik aanklopte voor hulp.

Ik was als 17-jarige bij mijn hulpverlener geweest om te vragen of ik hulp kon krijgen voor de eetstoornis die toen al opspeelde, maar hij vond niet dat het nodig was. Ik ging er mee akkoord, niet wetende dat ik pas tien jaar later voor het eerst hulp zou krijgen. Voor mijn gevoel te laat, een gevoel van spijt naar mijn lijf, naar mijn hoofd, naar mijn hart, dat ik toen niet doorgedrukt heb als 17-jarige om hulp te krijgen. Maar aan wat-als vragen heb je niets.

Ik moet leven in het hier en nu. Een hier en nu met een eetstoornis, herstellen van als 29 jarige is voor mij niet weggelegd. Leven met, is beter en daar voel ik me goed bij. Ik kan mijn dagelijkse activiteiten doen, ik doe vrijwilligerswerk, ik kan een balans vinden tussen rust en activiteiten en er zijn natuurlijk dagen bij dat het minder gaat, maar ja wie heeft dat niet?

"Mijn hulpverlening verloopt zeer moeizaam en is de afgelopen jaren moeizaam verlopen. Desalniettemin zal ik het zelf moeten doen. Op meerdere fronten kamp ik met problemen, voornamelijk in trauma. Ze weten niet waar te beginnen en vooral niet waar het zal eindigen. Daarin speelt de eetstoornis een grote rol, die onderdrukt alles. Ze willen dit met fluwelen handschoentjes benaderen, wat ik ook begrijp. Hierdoor houd ik veel in stand en ram je niet alles ineens kapot."

Ik krijg nu hulp om te leren omgaan met een eetstoornis en een soort van vinger aan de pols te houden. Wekelijks een gesprek met een therapeut, waarin ik bekijk hoe het gaat en waar ik tegenaan loop. Ik heb wel opnames gehad, maar we hebben in overleg met behandelaars besloten dat opnames niet de juiste manier van hulp zijn voor mij en averechts werken.

Ik blijf onder begeleiding van ambulante hulp met een diëtist, psychiater en therapeut die op elkaar zijn afgestemd waarin ik de regie houd. Ik heb mijn eigen behandelplan met doelen opgesteld, wat ik belangrijk vind in behandeling en wat ik ook verwacht van de behandelaars en wat ik ook van mezelf verwacht.

Die tien ballen in het water zullen altijd blijven, ongeacht welke naam ze hebben. Ik heb vertrouwen in de toekomst en daar gaat het om.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl