Wanneer het precies begon kan ik niet met zekerheid zeggen. Ik denk ergens in 2001, maar vanaf 2003 ging het echt de verkeerde kant op. Na een mislukt jaar op de opleiding paardenhouderij, waar ik al tegen mijn enorme faalangst en onzekerheid aanliep, begon ik in 2003 met een opleiding in de zorg. Naast de paarden was de zorg mijn passie en dus begon ik vol goede moed.

Helaas liep ik snel vast. Deze opleiding bestond uit veel presentaties en simulatieopdrachten. Ik durfde echt niet voor de klas te staan en al helemaal geen toneelstukje te spelen. Ik probeerde er aan alle kanten onderuit te komen en liet de presentaties over aan groepsgenoten. Toen ik een keer heel erg onder druk gezet werd om toch mee te doen, viel ik flauw.

Natuurlijk werd mijn faalangst en onzekerheid hierdoor alleen maar erger. Ik begon de focus heel erg op het eten en mijn lichaam te leggen. Ik deed al een tijdje aan hardlopen, maar al snel deed ik dat niet meer omdat ik het leuk vond, maar om calorieën te verbranden. Ook at ik steeds minder. Ik begon af te vallen en het voelde goed. De presentaties op school interesseerde me niet meer. Ik maakte me druk om de hoe ik nog minder kon eten en meer kon bewegen. Ik sloot me af van alles en iedereen.

In april 2004 moest ik stage lopen in een verpleeghuis. Ik was al veel te veel afgevallen en had een behoorlijk ondergewicht, maar toch ging ik op stage. Precies 2 weken hield ik dat vol, toen stortte ik volledig in. Ik kon niet meer, ik was zo moe en verzwakt dat zelfs douchen en te zware opgave was. Mijn moeder heeft toen de huisarts gebeld en hij is meteen gekomen. Er zat niets anders op dan mij op te laten nemen in het ziekenhuis waar ik sondevoeding moest krijgen. Op dat moment hoopte ik dat alles weer goed zou komen, maar ik zat al te diep in de anorexia.

In het ziekenhuis in mijn woonplaats konden ze mij niet voldoende helpen en ik werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Daar golden heel andere, strengere regels en voor het eerst in bijna een jaar kwam ik aan in gewicht. Ik voelde me vreselijk en huilde elke ochtend na het weegmoment. Na 6 weken mocht ik naar huis, nog lang niet op gezond gewicht, maar met het vertrouwen dat ik met pakjes drinkvoeding verder aan zou komen en ik op de poli verder zou gaan.

Thuis ging het snel weer slechter. Ik was zo bang om aan te komen en te eten dat ik de pakjes drinkvoeding niet dronk. Elke keer als ik op de poli gewogen werd was ik weer afgevallen. Mijn kinderarts (ik was toen 17 en voel daardoor nog onder de kinderafdeling) en psychiater waarschuwde mij meerdere keren dat ik echt aan moest gaan komen omdat ze me anders met een Rechterlijke Machtiging (RM) op zouden laten nemen in een kliniek. Ik zou in juni achttien worden en geloofde ze daarom niet. Ik dacht dat ik omdat ik dan volwassen was ze me niets konden maken, maar dat konden ze wel.

In september werd ik eerst met spoed opgenomen in het ziekenhuis en ondertussen werd de RM aangevraagd en afgegeven. In oktober 2004 werd ik opgenomen in de eetstoorniskliniek. Daar leerde ik weer eten en kwam ik opnieuw aan in gewicht. Maar ook daar vond ik het vreselijk en ik verzette me continu tegen de behandeling. Ik wilde echt niet genezen van m'n anorexia en kwam daar ook gewoon voor uit. In de kliniek konden ze me niet helpen en daarom bedachten ze een ander plan. Ik ging 3 maanden naar huis, mocht stabiel blijven in gewicht en zou weer terug komen voor de volgende fase waarin ik weer wat verder zou aankomen in gewicht. Uiteraard stond ik streng onder controle vanwege de RM die ik nog steeds had. Die 3 maanden gingen redelijk goed. Het lukte mij stabiel te blijven en zelfs weer terug naar school te gaan, maar na de 3 maanden moest ik weer terug naar de kliniek. Ik moest weer gaan aankomen en wat vond ik dat weer verschrikkelijk. De knop in mijn hoofd ging maar niet om en ik wilde dat ook helemaal niet.

Na 4 maanden ging ik weer naar huis, bijna op gezond gewicht. Ik ging poliklinisch verder bij de kliniek en de RM was ik ondertussen kwijt. Al snel ging het weer bergafwaarts. Ik viel weer af en snel ook. Om de week kwam ik naar de kliniek voor een afspraak met de psychologe. Toen ik alweer op een fiks ondergewicht zat kreeg ik de keus om of vrijwillig terug in opname te gaan of m'n psychologe en psychiater van de kliniek zouden een IBS en uitsluitend een RM aanvragen. Dat wilde ik nooit meer dus stemde ik in met opname. Net voor kerst 2005 werd ik opnieuw opgenomen.

Helaas ging het niet goed met me in de kliniek. De knop in mijn hoofd was nog altijd niet om. In maart 2006 ben ik weggegaan bij de kliniek, tegen advies, maar ik wilde echt niet meer. Thuis begon ik al snel weer heel veel af te vallen. Ik stond alleen nog onder controle van de huisarts, want ik had alle banden met de kliniek verbroken. Mijn huisarts kon mij echter niet goed begeleiden en ik viel af tot een zeer kritiek ondergewicht. In augustus 2006 bereikte ik het absolute dieptepunt in gewicht en lichamelijk ging het erg slecht. Mijn nieren gingen falen en ik kreeg een hartstilstand. Hoe ik die overleefd heb weet ik niet, maar in elk geval zorgde dat dat ik eindelijk de knop omzette! Ik wilde zo niet leven, ik lag voor dood op de bank, kon niets meer. Van de artsen kreeg ik 50 procent overlevingskans, mijn lichaam was het al aan het opgeven.

Ik ging in therapie bij een geweldige therapeute. Zij heeft mij zo ontzettend goed weten te bereiken en begeleiden dat ik stukje bij beetje aan ging komen zonder direct terug te vallen. Helaas kon zij niet voorkomen dat de anorexia omsloeg in boulimia. Ik had elke dag 2 tot 3 eetbuien die ik daarna uitbraakte en compenseerde door te sporten. Elke dag nam ik me voor om niet te eten en elke dag verloor ik de strijd en had ik toch weer gigantische eetbuien. Doordat ik al in therapie was zijn we gelijk heel hard aan de slag gegaan om ook deze eetstoornis te tackelen. Ook deze strijd was vreselijk moeilijk en ging niet zonder slag of stoot. Ik werd heen en weer geslingerd van anorexia naar boulimia en weer terug. Maar ik bleef volhouden. Ik wilde en ik zou beter worden!

Ik ben misschien nog wel 5 keer teruggevallen tijdens de therapie, maar ook 6x weer verder gegaan. Met de steun van mijn therapeute kon ik ook de achterliggende problemen aanpakken. De enorme faalangst en onzekerheid en ook de diverse trauma's. En vandaag, juni 2014 ben ik bijna 3 jaar van mijn eetstoornis af! Het kan echt! Hoe diep je ook zit, het is niet onmogelijk en ik ben daar hopelijk een voorbeeld van. Verlies nooit de hoop en de moed. Ook al is het zwaar! Ik ben ondertussen zelfs getrouwd en heb een pracht van een dochter van 9 maanden. Niet het vallen is falen, maar het weigeren op te staan.