Precies 1 jaar geleden kwam ik met mijn koffer aan in Amsterdam. Ik werd voor 5 maanden opgenomen bij Novarum om de strijd aan te gaan met mijn eetstoornis. Die vreselijke, vermoeiende, harde, bekritiserende en gevaarlijke anorexia stem zou ik gaan verbannen uit mijn leven. De eerste stappen heb ik tijdens deze opname mogen zetten. Een moeilijk, heftige, zware, maar ook leerzame ervaring. Een ervaring waarin ik mezelf ben tegengekomen, ben gevallen & heb leren opstaan, waarin het besef kwam hoe hardnekkig deze ziekte is, ik heb gehuild maar ook weer kon lachen, waarin ik lieve meiden heb ontmoet, steun heb gekregen, waarin ik angsten ben aangegaan, langzaam aankwam in gewicht, er de hele dag oorlog was in mijn hoofd en waarin ik echt ging verlangen naar een eetstoornisvrij leven.

Een ervaring waarin ik stappen heb gezet, maar ook waarin de anorexia alles deed om mij in haar macht te houden. Na 5 maanden vertrok ik gemotiveerd, maar met weinig vertrouwen in mezelf. Ik moest het weer zonder de ‘veilige' kliniek doen, terwijl de eetstoornis nog zo intens was. Ondanks verstandige keuzes tegen de eetstoornis in, voelde ik mezelf weer terugglijden. En toen ging het snel, de gevreesde terugval. Opnieuw volledig in controle van de anorexia. En nu gleed ik nog verder af, kwam op een nog lager gewicht dan voor mijn opname en voelde ik me nog slechter. Ik kon de anorexiastem geen weerstand meer bieden, ik had verloren. Tot ik bang werd, echt bang werd om dood te gaan. Nooit gedacht dat mij dit zou kunnen gebeuren en ineens voelde het dichtbij.

Hoe eng, gevaarlijk en verdrietig het ook is geweest, ergens heb ik dit nodig gehad. Het besef dat dit een dodelijke ziekte is, waarin ik geen uitzondering zou zijn. Ik vroeg om hulp bij Novarum, bij familie en vrienden. Ik ging het gevecht met eten opnieuw aan, ik startte met nutridrink, ik stopte met braken, ik praatte over alle irrationele gedachtes, uitte mijn gevoelens, ik kwam sneller aan in gewicht, zocht afleiding & ik nam stap voor stap en hap voor hap de controle van de anorexia af. Met goede & slechte dagen en met vallen & opstaan, ging ik opnieuw de strijd aan.

Een strijd die, gelukkig voor de meeste, niet te begrijpen is. Een strijd die begint zodra ik mijn ogen open doe, pas stopt als ik eindelijk in slaap val en soms in nachtmerries nog doorgaat. Een strijd tussen de gezonde & levenslustige ik en de verwoestende anorexia. De strijd met nare gevoelens, vol zitten en honger hebben, spanning uitzitten, een lichaam dat veranderd, angsten aangaan & eten. Een strijd die die veel tranen en energie kost. Maar ook een strijd die me positieve dingen oplevert. Door het gevecht te zijn aangegaan kan ik weer lachen, genieten van fijne momenten, plezier ervaren in mijn beroep, verantwoordelijk oppassen op mijn neefje, er zijn voor anderen, keuzes maken voor mijn eigen geluk, energie hebben om de dag goed door te komen & voor mij het belangrijkste; Hoe harder ik vecht & meer controle ik terugwin van de anorexia, hoe meer ruimte er vrij komt om te gaan ontdekken wie ik ben, wat ik wil & wat mij gelukkig maakt in een eetstoornisvrij leven.

Stap voor stap mag ik dit gaan ontdekken. Stap voor stap zal eten, gewicht, lichaamsbeeld, calorieën en kledingmaten minder gaan samenhangen met mijn zelfwaardering. Stap voor stap mag ik gaan leren om mezelf belangrijk te vinden, lief te zijn voor mezelf & mezelf te waarderen. Stap voor stap ga ik deze weg bewandelen. De weg die ik al een tijdje bewandel en waar ik ondertussen al met meer vertrouwen overheen loop. De weg die me nu al een stuk gelukkiger heeft gemaakt en waarvan ik weet dat die me nog meer positiviteit gaat brengen.

Onderweg zal ik vast nog eens struikelen, even stilstaan, angst hebben om door te lopen en zelfs verlangen naar de bekende weg terug. Maar ik zal opstaan, even ademhalen, vooruitkijken & misschien ietwat wankelend doorgaan. Totdat ik, stap voor stap en hap voor hap, de finish haal.