Daar zit ik dan. In de auto op weg naar de kliniek...
Ik kijk boos voor me uit! Er is niks met me aan de hand...

Waarom nemen mijn ouders me dan mee? De weg van de auto op de parkeerplaats naar de kliniek lijkt wel kilometers lang, ik loop zo langzaam mogelijk misschien komen we dan wel te laat voor de afspraak en hoef ik vandaag niet meer.

Als we toch nog op tijd in de wachtkamer zitten worden we opgehaald door een psycholoog. Terwijl ik de trap op loop komen er allemaal mensen langs, het valt me op dat ze allemaal een rok met legging aan hebben, rare mensen hier!

We hebben kamer 17" zegt de mevrouw die ons kwam ophalen. Het is een grote, koude, kille kamer en de ramen staan ook nog eens open. Mag het raam misschien dicht vraag ik, het is hier koud!

Ik kijk naar mijn handen en zie dat ze helemaal blauw zijn. Pfff... zuchtend ga ik zitten. Nou welkom Maaike zegt de psycholoog. Kan jij mij vertellen waarom je hier bent? "Nee"... er is niks mis met mij...

Natuurlijk weet ik het wel want de huisarts heeft de ziekte waar ik aan lijdt al een paar keer duidelijk genoemd maar ik wil het maar niet geloven... mijn gedachtes dwalen af, ik wil naar huis, op de computer kijken of ik nog berichtjes heb op de pro-ana site, het is altijd zo fijn op die site, iedereen snapt je daar.

Maaike, luister je nog? Uuh.. jaa ik luister nog! Hoorde je dan wat ik net zei? Uh... ik begin te blozen.. nee sorry, ik hoorde het niet! Ik vertelde dat je een hele ernstige ziekte hebt, Maaike, je hebt anorexia! Anorexia, anorexia anorexia... Ooo ik word gek van dat woord! Ik begin te huilen.
Maaike, ik zeg altijd; anorexia kan je vergelijken met kanker. Ojaa nu heb ik ook nog kanker, kan het nog erger...

Er is niks met mij aan de hand, roep ik! De rest van het verhaal heb ik niet meer gevolgd......
Als we na een uur weer buiten staan kan ik me niks meer herinneren van wat er allemaal is gezegd. Het enigste wat er door mijn hoofd blijft spoken is het woordje kanker.
Ik ga toch niet dood?!

Een paar weken later zitten we er weer, maar dan zijn mijn broertje en broer en ook bij. Maaike... ja hoor we kunnen weer... Deze keer wou ik een film met jullie gaan kijken. De film laat zien hoe anorexia te werk gaat. Het is een interview met Mevrouw Anorexia... mens hoe vaak ga je dat woord nog zeggen denk ik.

Ze start de film... "hallo Mevrouw Anorexia" wat fijn dat u hier bent.. zeggen ze op de film. Ik ga bij het raam staan en kijk naar buiten. En ook de rest van dit uur heb ik niet meer meegemaakt.

Het is zondag 1 juni 2007 vandaag is mijn laatste dagje thuis. Ik heb al een paar dagen helemaal niks gegeten en voelde me sterker dan ooit. De laatste paar dagen was ik nog lekker veel afgevallen, want nu kon het nog!

Vanavond om 7 uur zal ik mijn nieuwe slaapkamertje binnen stappen. Gelukkig hebben we mijn kamertje al een beetje ingericht en is het dus al een beetje mijn plekje.

Nog 9 uurtjes thuis en dan is het zover. Ik zet gauw nog even een paar krassen in mijn arm, o wat voelt dat fijn, en dan loop ik naar beneden. Zullen we vandaag nog wat leuks gaan doen, vraag ik. Wat wil je doen, vraagt papa. Ik wil zo graag nog even naar het strand, even al mijn gedachtes weg laten waaien.

In de auto kijk ik stil voor me uit, ik denk aan vanavond, hoe zal het zijn? Zijn de kinderen aardig, hoe zouden de socio's zijn? Oo en ik ben vast de dikste, waarom moet ik daar nou heen? ik hoor daar niet! Er is niks met mij aan de hand.

Totaal uitgeput kom ik bij het begin van het strand aan, gaat het Maaike? Moeten we terug? Nee ik wil doorgaan, nog even lekker bewegen, nog lekker een paar calorieën verbranden. Het geluid van de zee, wind en de meeuwen, was ik maar een meeuw!

Het is half 6 we zitten aan tafel (mijn favoriete moment van de dag):-/ , we eten spaghetti, gelukkig is dat niet zo vet maar toch krijg ik niks door mijn keel. Maaike eet nou toch even wat, nee nee nee ik kan het niet, ik wil het niet, ik wil niet weg, ik wil gewoon zijn, gewoon en dun.
ik moet huilen.

Meis, we moeten gaan, als we nog langer blijven krijg jij het nog moeilijker. Ik krijg nog een paar dikke zoenen en dan zijn ze weg. Daar zit ik dan, op de bank, in een vreemde kamer. Er druppelen een paar kinderen binnen ze geven me een hand, maar ze zeggen verder niks.

Hee, het is tijd voor je tussendoortje, zal ik het voor je pakken, vraagt één van de socio's. Als ik nou nu goed eet dan kan ik eerder weg...

De eerste 8 weken waren een drama, we hadden zomervakantie en er was dus ook een schoolvervangend programma. De ochtenden vielen allemaal wel mee alleen 's middags waren vreselijk, van de ene therapie naar de andere, dag in dag uit. De laatste week gingen we gelukkig wel op kamp, even wat anders aan je hoofd.

Na 8 weken, veel gepraat, gelachen en gehuild, intern in de kliniek te hebben gezeten mocht ik in dagbehandeling (en geloof me daar heb ik heeeel lang voor moeten zeuren) Ik kon tot 12 uur naar mijn eigen school en daarna moest ik terug naar de kliniek om mijn therapieën te volgen. Ondertussen had ik ook een leuk en lief vriendje gekregen in de kliniek, hij had ook zijn eigen problemen, maar evengoed altijd voor me klaar en had ik heel veel aan hem!

Eindelijk was het dan zover, vrijdag 6 februari, mijn laatste dag in de kliniek. Vandaag had ik mijn afscheidsrondje en kon ik eindelijk mijn ingestudeerde verhaaltjes tegen iedereen vertellen! Gelukkig mochten mijn ouders, broer en broertje er ook bij zijn, dat gaf mij heel veel steun.

Na veel gehuild en te hebben gelachen liepen we met z'n alle naar de auto en laadde mijn laatste spullen in.

Toettoet!! Dááááág!! Nu begint het, mijn nieuwe leven.

Maar geloof mij: als je uit de kliniek bent dan betekend dat niet dat het allemaal beter gaat. in tegendeel. Eigenlijk begon alle ellende weer opnieuw. De eerste paar dagen buiten de kliniek gingen allemaal best oke, ik hield me aan mijn lijst totdat mijn anorexiastemmetje weer begon met praten. Dikzak, je lijkt net een varken, waarom eet je, dat mag niet.

En sinds die dag ben ik heel erg aan het schommelen met mijn gewicht. Dan val ik weer x kilo af, dan kom ik weer x kilo aan dan gaat er weer x ons af en ga zo maar door. Gelukkig heb ik een paar hele goede vriendinnen die mij door dik en dun steunen...

Ik kan alles bij ze kwijt en hoeveel ik ook zeur ze blijven luisteren en sporen me aan om toch aan alles mee te blijven doen. Zonder hun was ik nu toch niet zo ver gekomen!

Ik wil heel graag een normaal leven hebben zonder dat ik hoef na te denken over eten en het aantal calorieën dat erin zit (Ik wou dat ik die lijst met aantal calorieën nooit uit mijn hoofd had geleerd).
Maar toch ben ik dag in dag uit er nog steeds mee bezig. Ik moet elke ochtend van mezelf op de weegschaal staan en als er iets qua gewicht bij is, is mijn dag verpest.
Maar ik hou de moed erin!

Woensdag 17 juni krijg ik te horen of ik ben geslaagd op school en als dat zo is dan begint mijn echte nieuwe leven! Dan kan ik lekker naar Amsterdam en ga ik, net als de meeuwen, mijn eigen ding doen.

Intussen is het al 17 juni geweest en heb ik te horen gekregen dat ik ben geslaagd voor mijn VMBO diploma!!

Yeah!

Door Maaike