Mijn naam is Lara en ik ben nu 16 jaar. Ik weet niet helemaal zeker of mijn persoonlijk verhaal nog iets toevoegt op deze website, want er zijn hier al heel wat getuigenissen te vinden. Uiteindelijk besloot ik mijn verhaal toch maar te delen, want voor mij is het wel fijn om herkenning te vinden in de woorden van iemand anders. Hopelijk is dit voor jullie ook het geval, want het is echt niet leuk om je alleen te voelen met een bepaald probleem.

Mijn eetproblemen begonnen 6 jaar geleden. Ik was 10 jaar en liep wat vooruit op mijn klasgenootjes, zowel lichamelijk als geestelijk. Dat was eigenlijk altijd al zo geweest, al van in de kleuterklas. Hoewel dat voorheen geen probleem vormde, voelde ik in het 5de leerjaar dat ik buiten de boot viel. Voor ik het wist veranderde het onschuldig geplaag in pesten en na een poosje ging er geen dag meer voorbij waarin ik niet huilend thuiskwam.

Ik ben altijd een persoon geweest die enorm hield van lekker en vooral veel eten. Daarom ben ik ook altijd wat molliger geweest & ineens werd ik mij daar pijnlijk van bewust. Ik vergeleek mezelf met mijn klasgenootjes, die allemaal nog een kinderlichaampje hadden en ik was vastbesloten: ik moest en zou ook zo'n dun, fragiel figuurtje krijgen!

En zo geschiedde: langzaam maar zeker speelde ik kilo's kwijt. Eerst begon het onschuldig met het bannen van snoep en frisdrank. Na verloop van tijd werd ik steeds fanatieker tot ik op mijn 10de met anorexia in het ziekenhuis belandde. Eenmaal ontslagen uit de kliniek herstelde ik thuis verder van mijn eetstoornis met behulp van een psycholoog en een diëtiste. Iedereen in de omgeving was erg opgelucht, want ik was genezen! Tenminste, dat dachten ze, want hoewel ik een gezond gewicht handhaafde, at ik 5 jaar lang volgens een strikt eetschema. Er was geen enkele afwijking mogelijk en ik at totaal niet gevarieerd. Ik kon aan niets anders denken dan calorieën. Mijn gedachten waren nog steeds even ziek als voorheen, ook al kon je de eetstoornis nu niet meer aan mijn lichamelijke verschijning zien. Gedurende die 5 jaar had ik regelmatig een kleine terugval waarbij ik weer ondergewicht kreeg, maar telkens opnieuw kroop ik uit de put.

Echter, vorig jaar heb ik het regulier onderwijs ingeruild voor huisonderwijs. Dat houdt in dat ik niet meer naar school ga & mijn middelbare studies thuis verderzet. Ik heb hiervoor gekozen omdat het niet lekker liep op school en deze optie klonk zeer aantrekkelijk. Ik was uitgeblust en stevende op een burn-out af.

Ik werd me opnieuw zeer bewust van mijn lichaam en wederom liep het uit de hand: het begon met het schrappen van tussendoortjes, daarna sloeg ik maaltijden over. Ik deed door tot ik het punt had bereikt dat ik enkel nog maar de avondmaaltijd at. Het liefst had ik die ook geskipt, maar dat was natuurlijk niet mogelijk omdat mijn ouders niets mochten merken. Natuurlijk merkten ze na een tijdje wel dat het niet goed met me ging. We maakten veel ruzie en ik spendeerde mijn dagen buitenshuis om aan de maaltijden te kunnen ontsnappen.

In het verleden had ik nog nooit op de weegschaal gestaan, want ik vertrouwde op mijn (vervormde ) spiegelbeeld om te bepalen of ik dun genoeg was of niet. Uiteraard was het nooit goed genoeg. Ik besloot mijn gewicht eens te checken en toen ik voor het eerst op de weegschaal ging staan, voelde ik een enorme kick. Ik was echt supertrots op mezelf, ik had namelijk iets bereikt dat ik nooit voor mogelijk had gehouden: ondergewicht! En niet zomaar een paar kilo's, neen, serieus ondergewicht! Dit was erg tegenstrijdig met het beeld dat ik van mezelf had in de spiegel, maar ik zag het daar nu echt staan, de digitale cijfertjes op het schermpje. Op nog meer af te vallen, of toch op z'n minst mijn huidige gewicht te behouden, ging ik nog harder diëten.

Echter, op een dag verloor ik alle controle. De ijzersterke discipline die me 5 jaar lang in zo'n greep had gehouden en de voorbije maanden z'n hoogtepunt had gekend, was nergens meer te bekennen. Ik at alles wat ik mezelf zo lang verboden had en ik kende geen maat meer. Ik was de trappers volledig kwijt, ik vond de rem niet meer.

In paniek en verteerd door schuldgevoel probeerde ik de eetbuien te compenseren. Maandenlang bestonden mijn dagen uit overeten en compenseren. Uiteindelijk was ik zo uitgeput door deze levensstijl dat ik ophield met compenseren. Ik kwam extreem snel aan en vreemd genoeg kon het me niets meer schelen. Eten, eten, eten, het was het enige wat me nog interesseerde. Mijn vader was zeer gelukkig met mijn gewichtswinst. Hij wist echter niet dat ik op een zeer ongezonde manier zoveel bijkwam. Elke dag deed ik aan binge-eten en ik compenseerde niets. Het leek erop dat ik van anorexia evolueerde naar BED.

Op dit ogenblik lijd ik nog steeds aan BED (ook al ben ik nog niet officieel gediagnosticeerd) en logischerwijs is dit inmiddels geresulteerd in overgewicht. Ik binge iedere dag en compenseer niets meer. Enkele dagen geleden heb ik besloten een diëtiste te raadplegen. Ik wil het gezonde midden terugvinden. Dat zal een moeilijk parcours worden, want ik heb al 6 jaar lang niet meer normaal gegeten. Eten naar behoefte kan ik niet, want mijn honger en verzadigingsgevoel heeft het inmiddels al lang laten afweten. Ik verval voortdurend in extremen: ofwel veel te streng lijnen, ofwel doorslaan in gigantische hoeveelheden eten.

Uiteindelijk zal ik het natuurlijk zelf moeten doen, maar ik denk dat een diëtiste een soort stok achter de deur zou kunnen zijn om me te motiveren. Bovendien kan ze een oogje in het zeil houden zodat het niet opnieuw uit de hand loopt. Vermoedelijk heeft mijn eetstoornis permanente schade aangericht. Door ondergewicht te krijgen op zo'n cruciaal moment in mijn leven, een periode waarin mijn lichaam zich zou moeten klaarstomen voor de volwassenheid, heb ik een groot risico genomen. Zo had ik mijn maandstonden bijvoorbeeld al op mijn 10de en nu heb ik die al 6 jaar lang niet meer. Mogelijkerwijs zullen mijn regels nooit meer terugkeren.

Of ik hier spijt van heb? Ik weet het niet. Spijt komt toch altijd te laat en toen ik zo vastzat in mijn eetgestoorde gedachten, kon het me geen zier schelen. Als ik er nu over nadenk, voel ik mij hier natuurlijk verdrietig over, maar helaas kunnen we de klok niet terugdraaien.

Als jij nog in een vroeger stadium van je eetstoornis zit en nog geen ondergewicht hebt, ga dan alsjeblieft hulp zoeken. Ik was er vroeger van overtuigd dat ik pas hulp mocht vragen als ik (ernstig) ondergewicht had bereikt, maar als je zo lang wacht heb je al heel wat schade aangericht. Eetstoornissen komen voor in alle maten : ondergewicht, normaal gewicht en overgewicht. Het is niet zo dat je enkel serieus genomen wordt als je te weinig weegt, het juist beter dat je zo snel mogelijk hulp gaat vragen. Ik heb jarenlang geprobeerd mijn eetstoornis te ontkennen, tegenover anderen en vooral tegenover mezelf. Maar uiteindelijk kun je niet anders dan toegeven dat je met een serieus probleem kampt.

Nu schaam ik me heel erg voor mijn verschijning, want ik kan er maar moeilijk mee overweg dat ik er nu dik uitzie. Ik ben namelijk jarenlang obsessief bezig geweest met vermageren. Hoewel ik me vroeger ook dik voelde, was er ergens nog wel een rationeel stemmetje dat me vertelde dat ik onmogelijk te zwaar kon zijn, ik had toch ook wel de cijfers op de weegschaal gezien? Nu heb ik overgewicht en daar wil ik verandering in brengen, maar het allerbelangrijkste wat ik wil aanpakken zijn mijn ongezonde gedachten omtrent eten en gewicht. Want die zijn na 6 jaar nog steeds niet verdwenen en ik wil niet meer leven op deze manier.

Wanneer ik foto's van mezelf bekijk van toen ik op mijn dunst was, word ik enorm getriggerd. Ik zou erg graag opnieuw dit lichaam hebben, maar ik wil niet meer vervallen in dit ongezonde eetgedrag, want het heeft 6 jaar van mijn leven verwoest. Mijn studies, de relatie met mijn familieleden en mijn sociale leven hebben er erg onder geleden en het wordt tijd om een inhaalmanoeuvre in te zetten.

Bedankt om mijn verhaal te lezen, ik wens jullie allemaal het allerbeste toe! Zorg goed voor jezelf. En vergeet niet waarvoor je vecht, het zal niet gemakkelijk zijn, maar het is het 100% waard!

Heel veel liefs,
Lara