Eetstoornis. Wat heb ik veel meegemaakt met jou. Waar ik ook heen ging, jij was er altijd bij. Jij wilde mij helpen om grip te krijgen op het leven, maar door jou raakte ik die grip juist helemaal kwijt. Jij werd de invulling voor het gat dat je zelf had gecreëerd.

Je hebt me zo vaak gek gemaakt, maar je hebt mij ook veel gebracht. Jij hebt de kleinste dingen moeilijk voor mij gemaakt, waardoor ik nu dankbaar ben wanneer de kleinste dingen goed gaan. Jij voelde als mijn vriend, toen ik dat niet voor mezelf kon zijn. Een slechte vriend, zie ik nu in. Ik had mijn geluk in jouw handen gelegd. Als jij blij was, was ik blij. Als jij teleurgesteld was, was ik dat ook. Jij gaf mij een gevoel van controle, terwijl jij alle controle had.  

Ik kon jou niet loslaten, want mijn wereld draaide om jou en zonder jou was ik niets meer. Jij nam zoveel ruimte in, dat er geen plaats meer was voor iets anders. Waar ik ook was, jij was daar ook. Er was geen Zara meer zonder jou. Mijn tranen droogde jij met een nieuwe plannen en regels. Mijn eenzaamheid vulde jij met eten en bewegen. Angst maakte plaats voor calorieën wiskunde. Alle gevoelens verdoofde jij en daarmee ook mijn plezier in het leven.

Een schreeuw om hulp, maar niemand mocht het horen. Hoe kon iemand mij begrijpen, als ik dat zelf niet eens kon? Jij en ik waren één geworden, ik kon niet meer zien wie ik was en wat ik zelf wilde. Zogenaamde veiligheid of avontuur, controle of leren loslaten, isoleren of meedoen, eetstoornis of leven?

Ik koos voor het leven en ik moest jou dus loslaten. Maar hoe meer ik jou wilde loslaten, hoe steviger jij mij probeerde vast te houden. Jij was bang, want ik werd sterker. Jij dacht dat ik het leven zonder jou niet aan zou kunnen, terwijl ik eigenlijk het leven mét jou niet aankon. Ik ben een tijd boos op je geweest, omdat je zoveel hebt beschadigd. Maar nu zie ik dat jij een functie had. Jij wilde mij beschermen voor het leven, jij wilde mij een gevoel van controle geven in een wereld waar ik niets van begreep. Ik neem het je niet meer kwalijk, ik had jou nodig om te worden wie ik nu ben.

Ik heb nog nooit harder gewerkt voor iets, dan voor een leven zonder eetstoornis. Het is niet te beschrijven hoe moeilijk het is om te vechten als je tegenstander in je eigen hoofd zit, moet je nagaan als je soms niet eens kan zien wie de tegenstander is en tegen wie je eigenlijk moet vechten. Vallen, opstaan en doorbijten. Elke dag, elk eetmoment een tweestrijd in je hoofd en met alle kracht die je nog hebt weer opnieuw voor herstel kiezen. Doorzetten ook al schreeuwde alles in mij heel hard nee. Stappen maken ook al zag ik nog nauwelijks dat de vorige stappen hadden geholpen. Honderd keer angsten aangaan voordat het makkelijker werd. Het moeilijkste was misschien nog wel vechten zonder te weten waar ik het precies voor deed: Was het leven wel echt beter zonder eetstoornis?

Toch heb ik doorgezet, ik koos voor het leven en dat doe ik nog steeds. Ik ben sterker dan ik ooit had durven dromen toen ik aan het begin van mijn herstel stond. Jij was er voor mij toen ik dat nodig had, maar weet je beste eetstoornis, ik kan het nu zelf aan. Jouw taak zit erop, dus ik laat je los en ik neem het over. Je hoeft mij niet meer te beschermen voor het leven, want het echte leven is veel mooier dan jij en ik ooit dachten.