Eetstoornis, wij nemen afscheid
Sinds een aantal jaar maak je deel uit van mij, vorm je mij als persoon en bepaal je mijn denken en doen. Je bent een onderdeel van mij geworden en daarom wil ik je niet als vijand zien. Al jarenlang denk ik negatief over mijn lichaam en over mijn persoonlijkheid en dit wil ik veranderen. Ik wil van mijn lichaam leren houden, mijn mooie eigenschappen gaan zien en al het moois om mij heen koesteren.
Jij kwam in mijn leven om mij te helpen toen ik het nodig had en daar ben ik je dankbaar voor. Ik weet dat je het goed bedoelde en dat je alles met de beste intentie deed. Je probeerde al mijn zorgen over te nemen. Maar lieve eetstoornis, kan je zien wat je hebt aangericht? Wat er is overgebleven van mij? De pijn die je iedereen hebt aangedaan? Ik denk dat je het te goed wilde doen, dat je te ver wilde gaan om mij te helpen. Ik neem het je niet kwalijk, absoluut niet, maar ik wil je wel laten weten hoe alles heeft uitgepakt.
Jij leerde mij kennen als een jong en onzeker meisje met ontzettend veel angsten. Bang om anders te zijn dan andere, bang om op te vallen, bang om mensen tot last te zijn. De enorme angst om alleen te zijn, mensen om mij heen kwijt te raken. Bang om te falen, het idee hebben niks te kunnen. Bezig met alles wat vroeger is gebeurd en niet wetende hoe om te gaan met deze gevoelens.
Jij vertelde mij dat als ik zou afvallen, minder mensen mij zouden zien. Met elke kilo zou ik steeds een beetje meer verdwijnen. Maar dit gebeurde niet. Hoe kleiner ik werd, hoe meer mensen mij zagen. Ik werd “het meisje met anorexia”. Mensen gingen op mij letten. Het tegenovergestelde wat jij beloofde gebeurde. Ik werd gezien, was anders dan andere en ik was mensen tot last.
Je zou altijd bij me blijven, ervoor zorgen dat ik nooit meer alleen zou zijn. Hoe langer ik met jou samen was, hoe groter de afstand werd die ik creëerde tussen de mensen die ik lief had. Ik zat gevangen in mij eigen wereldje, onbereikbaar voor de mensen om mij heen. De afgelopen jaren heb ik me zo ontzettend eenzaam gevoeld en heb ik zoveel mensen van mij afgeduwd. Je beloofde mij om mijn angst weg te halen maar deze werd alleen maar versterkt.
Jij liet mij zien dat ik iets kon. Ik kon afvallen, eten laten staan en onvermoeibaar doorgaan met sporten. Maar ik heb nooit het idee gehad dat ik iets heb bereikt. Ik ben er niet trots op dat ik mijn lichaam jaren heb gepijnigd, x kg heb bereikt en in een kliniek terecht kwam... Het voelt juist als falen. De afgelopen jaren had ik ook met vriendinnen kunnen doorbrengen, naar school kunnen gaan en bezig kunnen zijn met mijn toekomst. Ik wil niet goed zijn in mezelf kapot maken, mezelf dingen ontzeggen en mijn toekomt tegenhouden.
Jij zou mij de controle geven die ik nodig had, een manier geven om met mijn gedachtes en gevoelens om te gaan. Hoe lager mijn gewicht werd, hoe minder ik ging voelen. Mijn gevoel werd afgevlakt. En ja, dit was fijn, heel fijn. Je had er alleen niet aan gedacht dat het dubbel zo hard terug zou komen. Een gevoel van spanning die niet meer wegging en het hebben van paniekaanvallen. Je hebt mij geen manier gegeven om er mee om te gaan, je hebt mij geleerd hoe ik het moest onderdrukken.
Lieve eetstoornis, de laatste jaren heb ik mij wanhopig, bang, alleen en anders gevoeld. Ik voelde me teveel, een last voor andere. Dit is niet wat jij beloofd had.
Ik ben je dankbaar voor alles wat je mij geleerd hebt en wat je mij wou geven maar je hebt mij teveel pijn gedaan. Het is tijd om afscheid te nemen lieve eetstoornis, het is tijd om zonder elkaar verder te gaan.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik ben zo ongelooflijk trots op jou. Je hebt dit geschreven uit het diepst van je hart en het diepst van je ziel en je raakt mij in iedere vezel van mijn lijf. Al jaren knok je tegen deze klopte ziekte, het is zo'n eenzame en donkere strijd. Wij, papa , Jaime en ik staan altijd achter je, zullen er altijd voor je zijn. Je hoeft je niet te schamen voor een ziekte die je is overkomen, je hebt hier nooit voor gekozen. Lieve Zoey, knok als een malle en je krijgt er je leven voor terug, ik geloof in jou😘
Wij wisten natuurlijk al van jouw strijd, maar het was heel moeilijk om te bepalen wat we konden zeggen of doen om te helpen.
Ik vind het enorm sterk van je dat je dit opschrijft, ik kan me voorstellen dat dat niet makkelijk was. Ik vind het ook fantastisch dat je tot deze conclusie bent gekomen, dat je niet meer met je eetstoornis verder wil. Dat je naar voren wil, de mooie dingen van het leven wil beleven.
Ik wens je alle sterkte toe, en alle geluk en zelfvertrouwen van de wereld.
Ik weet dat dit jouw strijd is, maar als er iets is dat wij kunnen doen om te helpen - je hoeft het maar te zeggen!
Wat een geweldige schrijfster zit er in jou! Zo mooi en pakkend als jij het omschrijft, ik heb er tranen van in mijn ogen! Je wint deze strijd, je column is een hele grote stap naar je overwinning! Ik duim voor je en hoop je snel een keer op stal te zien....
Liefs Eveline
Wat mooi en knap geschreven. Je mag trots zijn dat je het gevecht met je ziekte aangaat. Heel veel succes en sterkte!
Annemieke
Ten eerste, wat heb je dit mooi geschreven! Ik kan me niet voorstellen hoe jij je hebt gevoeld.. Maar ik weet wel dat je een super sterke, knappe meid bent en ik wens je heeel veel succes en sterkte met je gevecht. You can do it 💪🏻
Toppertje!
Wat ben je toch een bikkel dat je dit schrijft en deze stap durft te maken! Je hebt het heel mooi omschreven en het raakt mij heel diep. Wij zullen er altijd voor je zijn om je te helpen, samen gaat het ons lukken!
Wat ongelooflijk sterk van jou om je ziekte gewoon ' de wacht aan te zeggen'. En zo mooi verwoord. Ik weet zeker dat het je gaat lukken en dat er een prachtige toekomst op jou ligt te wachten.
Wat dapper en knap van je om dit zo op papier te zetten. Ik geloof in je!
Heel veel liefs, Nico 💕
Dikke knuffel Leonie 😘😘😘
De stappen die je nu gemaakt hebt, zijn een teken dat je geweldig goed bezig bent. Dapper, sterk, een Powergirl en ik weet zeker dat het jou gaat lukken om een prachtige toekomst op te bouwen met alle dierbaren om je heen.
Heel veel liefs!
ookal ken ik je niet en is alles zoo herkenbaar en durf ik het nog niet los te laten
wat ongelofelijk mooi verwoord☘
you are amazing just the way you are💗
Succes met je volgende stappen.
Wat heb je dit gevecht met je eetstoornis ontzettend knap maar ook eerlijk omschreven. Je bent dapper, durft steeds meer je angsten aan te gaan en stapje voor stapje afscheid te nemen van je eetstoornis. Ik weet hoe moeilijk dit voor je is. Blijf doorzetten, je gaat dit gevecht winnen ! Blijf denken aan alle goeds wat het leven jou nog te bieden heeft.
Wat heb jij een moeilijke en zware tijd gehad en heb je misschien nog.
Ik hoop voor je dat je fijne, liefdevolle mensen om je heen mag hebben die je begrijpen (en ik weet dat jouw oma Joke hier één van is!) en waarbij je op de moeilijke momenten, die er gaan komen steun mag krijgen!
De foto's laten een PRACHTIG meisje zien die het "LEVEN" waard is te leven!!!
En dat je deze woorden over jezelf en de strijd tegen deze ziekte, waar je zo graag vanaf wilt, met de buitenwereld durft te delen vind ik erg dapper. Wat een kracht en wil om beter te worden zie ik erin terug!
Groet en het ga je goed!