Een leven vol leugens en schijnveiligheid

 

meisjeIk ben Louisa, 21 jaar en ik ben altijd al bang geweest voor nieuwe dingen. Wat mensen van mij vinden interesseerde me meer dan wat en wie dan ook. Toen ik dus naar de middelbare school ging en van grijs muisje wilde veranderen tot horen bij de leuke meiden, bedacht ik in de zomervakantie dat ik wel eens wat aan mijn figuur kon gaan doen. Ik besloot 5 keer in de week te gaan trainen voor zwemmen in plaats van 2 a 3 keer in de week en de ongezonde dingen te laten staan. Het resultaat was niet bijzonder maar er was een begin. Achteraf het begin van mijn eetstoornis, maar toen leek het zo onschuldig.

Na de zomervakantie hoorde ik inderdaad bij de leuke meiden en bracht veel tijd met hun door. Mijn leven was perfect, behalve die rot kilo's die ik nog steeds meesleepte. Mijn ouders maakte zich op dat moment al zorgen maar met leugens kwam ik een heel eind. Ze geloofde me, en dus ging ik door met waar ik mee bezig was.

Tijdens een les van verzorging zag ik een video over anorexia. Je zag daar letterlijk dat iemand een vinger achter in de keel stak en diegene vertelde precies hoe dit moest. Iedereen in mijn klas keek vol verbazing en vond dit smerig. Ik was ook verbaasd, maar de oplossing voor het vervelende avondeten thuis was geboren. Een perfecte strategie in mijn ogen toen. Ik begon toen met mijn eten uitbraken. Ik viel af en mijn ouders zagen dit natuurlijk ook en wilden dat ik in therapie ging. Dit heb ik heel lang uit mijn ouders hoofd kunnen praten, totdat mijn mentor destijds aan de bel trok, ik naar de schoolarts moest en hij met mijn ouders heeft gepraat. Vanaf dat moment (december 2005) zit ik in therapie.

onmogelijkDe gesprekken met de Psychologe verliepen moeizaam. Ik stond er niet voor open en vond dat iedereen zich aanstelde. Daarom besloot ik de gesprekken ergens anders heen te sturen: mijn onzekerheid, en de psychologe trapte erin en ging hier helemaal in mee. Ik blij, omdat ik niet over het eten hoefde te praten en mijn ouders blij, omdat zij al die tijd dachten dat ik bezig was om mijn eetgedrag te normaliseren. Niets was minder waar. Op een gegeven moment ging mijn psychologe met verlof en kreeg ik een andere psycholoog. Dit keer een man. Een verschrikkelijke man, en ook hij trapte met beide benen in mijn verhaal over mijn onzekerheid en er werd geen woord gesproken over mijn eetgedrag.

Op een gegeven moment werd ik somber, emotieloos en energieloos en werd ik voor medicatie verwezen naar een arts binnen dezelfde instelling. Voor het eerst sinds mijn behandeling (we zijn ondertussen 4.5 jaar verder) moest ik op de weegschaal en de arts schrok van mijn gewicht. Niet wetende dat ik nog 5 lagen kleren aan had om mijn magerheid te verbloemen, maar hier kwam de arts al snel achter. Wekelijks moest ik op de weegschaal en dit daalde telkens, ...maar ik bleef ontkennen.

Op een gegeven moment werd ik te oud (18+) voor de jeugdbehandeling en werd ik door de arts doorverwezen naar de volwassen afdeling. De psychologe die ik daar toegewezen kreeg was zo lief, zo behulpzaam en zo bijzonder. De gesprekken verliepen goed, maar ik zei opnieuw geen woord over mijn eetgedrag en trok nog steeds 5 lagen kleren aan om mijn lichaam te verbloemen. Tot ik op een dag neerviel omdat ik simpelweg te weinig had gegeten. Omdat ik veel angst met me meedroeg, werd ik na 1.5 jaar doorverwezen naar de afdeling psychotrauma en daar konden ze vast ook wat met mijn eetgedrag. Daar kreeg ik een oude man als psycholoog die erg heel begripvol reageerde, maar opnieuw sprak ik geen woord over het eten.

meisje

Tijdens de gesprekken met de psycholoog liet ik sinds een jaar doorschemeren dat er ook iets op het gebied van eten niet goed zat. Ik durfde zelf niet te vragen of ik overgeplaatst kon worden naar de afdeling eetstoornissen. Steeds, beetje bij beetje, liet ik meer van mijzelf en mijn eetstoornis zien. In de winter van vorig jaar ging het slecht. Ik viel veel af, mijn handen waren blauw en eten deed ik te weinig. Tijdens een gesprek met de psycholoog ben ik opnieuw flauwgevallen en dit was voor hem de druppel. Hij probeerde met mij het onderwerp 'eten' ter spraken te brengen. Pas na een half jaar tot mij doordringen, op mijn in praten en mij te confronteren met de werkelijkheid, ben ik nu ook van mening dat ik een eetstoornis heb en niet alleen maar een klein probleempje met eten.

Ik werd door mijn behandelaar ingeschreven bij de afdeling eetstoornissen. Toen ik, na weken wachten eindelijk mijn intake had, leek het diegene verstandig om eerst wat motivatie gesprekken te doen. Dit omdat ik toen alle hulp voor het eten maar onzin vond. Ik had enorm het gevoel iemand anders zijn of haar plek in te nemen die de hulp veel beter kon gebruiken dan ik. Bij gesprek nummer 4 van de 5 was ik overtuigd door zowel mijn intake-er als mijn omgeving. We hebben in dat vierde gesprek ook een start gemaakt mijn met behandelplan en zouden daar bij het laatste gesprek, nummer 5, op terug komen. Toen ik aankwam bij dat laatste gesprek, zei hij dat hij slecht nieuws voor mij had. Ik was in deze 5 gesprekken veel afgevallen en hij vond dat ik daardoor liet zien dat ik onvoldoende gemotiveerd was en kon daardoor de behandeling niet beginnen. De intake-er zei letterlijk: "bel maar weer als je voldoende bent aangekomen, dan kijken we opnieuw". Ik schrok enorm. Hoe kan dat nou? Ik wil toch echt die behandeling? Hoe kunnen ze nou van iemand met een eetstoornis verwachten dat diegene zelf aankomt? Daarvoor moet ik toch in behandeling? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kreeg.

meisjeIk vond het de eerste weken heel raar om niet meer wekelijks naar therapie te gaan. De eerste weken gingen ook helemaal niet goed. Ik at niet, dronk bijna niets en belandde in het ziekenhuis. Ik werd daar naar huis gestuurd omdat ik niets wilde en ik voelde me rotter en eenzamer dan ooit. Tot het moment dat ik er zo zat van was dat ik door dat hele gedoe met eten nergens meer van kon genieten. Alles was zwart of wit. De mooie, heldere kleuren zag ik niet meer. Beetje bij beetje ben ik toen weer gaan eten volgens mijn eetlijsten. En heel geleidelijk kwam ik aan. Tot het moment dat ik stilstond in gewicht en toch voor mij doen veel at. Ook at ik soms ongezonde dingen terwijl de weegschaal dat niet aangaf. Heel langzaam kwam het besef dat mijn lichaam echt eten nodig heeft. Ik voelde dat mijn lichaam weer ging werken. Ik was ineens een stuk fitter. Ik had daardoor weer zin om dingen te ondernemen en ging daardoor nog meer uitdagingen aan.

Nu eet ik sinds 2 maanden alles waar ik zin in heb en wat me aangeboden wordt. Dit betekendt niet dat ik alleen maar ongezond eet of juist alleen maar gezond. Een goede mix ervan en ik voel me prima. Ik kom geen gram aan, zit lekker in m'n vel en alles gaat ineens een stuk makkelijker. Vroeger kon ik 5 nachten wakker liggen als ik uit eten moest, nu organiseer ik het zelf. Ik moet immers 10 jaar inhalen aan gezellige etentjes, borreltjes en uitstapjes.

Ik ben er nog lang niet en soms heb ik ook echt mindere dagen dat ik zo graag terug wil naar het (schijn) veilige leventje van al die tijd. Maar ik wil ook genieten. Leven zoals ik hoor te leven in plaats van dingen laten die ik niet hoor te laten.

Bless your hart with LOVE and LAUGHTER...
Be Proud!! You are so wonderful!!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Dorien - Zondag 6 januari 2013 16:37
Wauw, jij bent sterk! Ik wens je het allerbeste!
J - Zondag 6 januari 2013 17:02
Wauw, geeft zoveel hoop om te lezen dat je zó lang zo diep in een eetstoornis kan zitten, en er toch nog uit kan komen.
Heel knap van je, echt respect!

xx
M - Zondag 6 januari 2013 17:12
Wat een krachtig verhaal. Echt heel erg veel respect!
Schaatster - Zondag 6 januari 2013 20:15
Wat een verdrietig verhaal maar het einde is zo mooi!
thattgirl - Zondag 6 januari 2013 21:05
Mooi geschreveb
Super knap!
T - Zondag 6 januari 2013 22:40
Wauw meid, mooi verhaal en ontzettend knap van je dat je er zo bent uitgekomen
La Joie - Maandag 7 januari 2013 09:46
Louisaa
La Joie - Maandag 7 januari 2013 09:46
Zoveel respect voor jou!

xoxo
Sas - Maandag 7 januari 2013 10:52
Wat een mooi einde van je verhaal, je hebt van ver moeten komen, heel erg knap!
Fayee - Maandag 7 januari 2013 12:24
Mooi verhaal Louisaa! je bent echt goed bezig
maxine - Maandag 7 januari 2013 19:47
Wat heftig.. Wel echt super goed van je!! Probeer het vol te houden, je doet het super!
sneeuwkvo - Zondag 27 januari 2013 08:28
Mooi verhaal. Wou dat ik eens met je kon praten over dit alles, alle tips zijn welkom ... Moest je hierover willen praten, laat me iets weten via hier.
Louisaa - Dinsdag 26 februari 2013 16:11
Erg lieve reacties allemaal
@sneeuwkvo, dank je! Je kan een pb sturen naar louisaa als je dat wil, lijkt me fijn ervaringen te delen:)

Tessa - Woensdag 10 april 2013 08:49
Superknap van je en tof dat je het hebt gedeeld op deze site!
Als ik iets voor je kan doen...