Al vanaf kleins af aan stond ik al graag in de keuken. Wanneer mijn moeder ging beginnen met het avondeten, stond ik als klein meisje klaar om de aardappels te schillen of de groenten te wassen. Naarmate ik ouder werd mocht ik steeds meer dingen zelf doen. Mijn moeder ging weer vaker werken en op sommige dagen werd het mijn taak om het avondeten voor te bereiden. Ook ging ik zelf experimenteren met bakken. Taarten, cakes, cupcakes en koekjes, alles kwam voorbij. Ik vond het heerlijk om in de keuken te staan. Dit heb ik gedaan tot ongeveer mijn 16de.

Daarna veranderde alles….
Afvallen werd mijn nieuwe bezigheid. Ik ben altijd wel wat dikker geweest dan mijn leeftijdsgenootjes en toen ik 16 was werd het me te veel. Ik zat niet meer mooi in het vakje gezond gewicht. Ik was beland in het vakje overgewicht. Dat was de druppel. Ik besloot a la minute met gezonder eten en meer bewegen te starten. Geen taarten, koekjes, cupcakes en andere lekkernijen voor mij meer. Alles was verboden voedsel. Het afvallen ging goed, elke week was er weer wat af en ik was al snel weer op een gezond gewicht. Ik was gelukkiger en blijer dan ooit. Elke keer weer kreeg ik positieve reacties van iedereen, waardoor ik nog gemotiveerder was om op dit gewicht te blijven.

Maar toen kwam die eetstoornis om de hoek kijken…
Ineens was het niet meer goed genoeg. Ik wilde meer en meer afvallen. Het werd een hobby waar ik de hele dag mee bezig was. Het eten werd minder en minder en het sporten werd meer en meer. Totdat mijn ouders erachter zijn gekomen. We moesten weer gaan eten, alle dingen die ik mezelf verboden had, kreeg ik weer voor mijn neus geschoven. Koekjes, brood, chips, alles wat ik voor altijd had verbannen uit mijn leven. Ik accepteerde het deels en begon weer wat beter te eten, maar het bleef minimaal. Elke week moest ik op die gevreesde weegschaal. De ene week was er iets bij, de andere week weer iets af. Ik wilde geen professionele hulp, want ik wilde het alleen doen. Ik wilde niet gedwongen worden, want dat zou alleen maar fout gaan. Deze strijd ging zo maanden, zelfs bijna 2 jaar lang door.

Totdat mijn droom van vroeger terug kwam…
Mijn handen begonnen weer te kriebelen. De keuken begon weer te roepen. Ik wilde weer de keuken in. Ik wilde weer gaan koken en lekkere maaltijden bereiden. Niet alleen voor mijn familie en voor mijzelf, maar ook voor anderen. Ik wil kok worden, dat is wat ik wil. Maar er zat één ding in de weg. Één groot ding. De eetstoornis.

En toen begon de echte strijd…
De strijd om die eetstoornis nou eens goed te verbannen uit mijn leven. Ik begon eindelijk weer meer producten te eten die ik mijzelf had verboden. De hoeveelheden werden groter en ik ging vaker eten zodat ik meer calorieën binnen kreeg. Ik ging zelfs weer genieten van al dat eten. Ik kon gewoon weer genieten van een stuk chocolade, een lekkere kroket of een heerlijke bak chips.

En toen begon het…
In september ben ik begonnen met de opleiding tot kok. Ik had nooit gedacht dat dit zou lukken. Ik had nooit gedacht dat ik deze stap zou zetten, maar toch is het gelukt. Ik ben weer gezond en ik jaag mijn droom achter na.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl