Ik heb altijd al moeite gehad met mijn gewicht. In mijn jeugd heb ik overgewicht ontwikkeld en eten bij emotie was niet vreemd. Toen ik ging samenwonen met toen mijn vriend (nu mijn man), wilde ik dit niet meer. Ik wilde op een gezonde manier met eten om leren gaan. Samen met mijn moeder, maakte ik een afspraak bij de sportschool waar ik begeleiding kreeg en meer inzichten. Wel was ik erg geschrokken van de resultaten. Ik begon met sporten, anders eten en ik was gelukkig. Dacht ik...

Ik werd bang voor het eten dat ik altijd zo gedachteloos en met veel smaak naar binnen werkte. Ik ging meer sporten en mijn gedachten draaide 24/7 om eten. Daardoor viel ik steeds meer af, maar ik voelde me zeker niet gelukkiger. Integendeel! Ik voelde me steeds zwakker en beroerder en mijn lijf was er klaar mee. Ik wist dat het zo niet langer door kon gaan en trok aan de bel. Al snel was er plaats voor een behandeling en ik heb deze kans met beide handen aangepakt.

Ik leerde hier anders naar mezelf kijken en naar mijn lijf. Ik leerde omgaan met mijn gevoelens en ik leerde ze een plek te geven, in plaats van meteen te stoppen met eten als het even tegen zat. Hier werd me ook aangeraden eerlijk te zijn op de sportschool, wat me veel moeite en lef kostte. 1 coach in het bijzonder, R, heeft me mooie en waardevolle inzichten gegeven, waar ik hem dagelijks dankbaar voor ben. Het was ook fijn om eens met iemand anders te praten dan mijn begeleiders. En toen kwam het keerpunt. Ik werd niet meer ongesteld en was echt bang dat mijn lijf het opgegeven had. Een bezoek bij de dokter bracht verandering in mijn leven. Ik bleek zwanger!

Mijn wereld stond op zijn kop. Ineens was er een klein mensje dat in mij groeide en die alle zorg en aandacht verdiende die er nodig was. Dit was zo tegenstrijdig met de strijd die zich dagelijks in mijn hoofd afspeelde. Er was een stortvloed aan vragen die begonnen mee te discussiëren. Kon ik dit wel? Was ik hier wel klaar voor? Was het niet al te laat? Zoveel vragen, zoveel twijfels en tegelijkertijd een sprankeling van hoop. Mijn lijf kon dit nog en was sterk genoeg! Een bezoek aan de verloskundige liet me inwendig juichen. De kleine was gezond en groeide super. Ik was gerustgesteld dat het goed ging, maar daar was niet meteen alles mee opgelost.

Hoe meer mijn buik groeide, hoe meer ik besefte dat ik geluk gehad heb en om eerlijk te zijn heeft dit kleine wonder mij enigszins gered. Ik at "normaal" en durfde zelfs af en toe meer te eten zonder te compenseren. Ik wist zeker dat ik niet meer terug wilde naar hoe het een half jaar daarvoor was. Ik wil een goed voorbeeld zijn voor mijn kind! In januari beviel ik van een gezonde dochter en mijn geluk was compleet.

Een paar maanden na de geboorte viel ik ondanks alle voornemens terug in mijn oude gedrag. E slokte al mijn tijd op en eerst vond ik het wel goed zo. Want voor haar deed ik het toch allemaal? Ik begon meer in mezelf gekeerd te raken en de "vertrouwde" stem was weer terug. Ik at nauwelijks en kon me hier ook niet meer toe zetten. Het kon me niks meer schelen. Ik heb toen gebeld met de sportschool of ik weer mocht beginnen, het geeft me toch ook geestelijke rust!

Al snel mocht ik onder begeleiding gaan sporten, waardoor ik toch een paar uurtjes per week voor mezelf had. Hier werd ik ook begeleid met eten, wat me me begrepen liet voelen. Ik begon meer te praten, vooral op het forum, waar ik veel waardevolle tips kreeg en ook kon toepassen.Ik wist mezelf, met wat hulp, toch te herpakken door kleine motivatie punten te stellen, die me ook echt helpen.

♥ Wekkertjes met motivatie zin of compliment op een eetmoment.
Ik vergeet makkelijk dat ik tussendoortjes moet nemen, mijn personal coach kwam met het idee wekkertjes te zetten. Ik heb zelf de complimentjes en motiverende zinnen erbij geplakt, omdat me dat de maaltijd met een glimlach laat opeten, in plaats van het "moeten" gevoel. Dit kan ik zeker aanraden.

♥ Let it go! Me minder druk maken en minder focussen op wat minder goed gaat.
Ik heb al zoveel bereikt, dat het zonde is me te focussen op wat even niet zo goed gaat of als ik even een dip heb. Ik leef gezonder, kan relativeren wat er in mijn hoofd omgaat en hoe ik dit een plek moet geven. Ook weet ik wanneer ik even rust moet nemen en dit doe ik ook. Niet meer dat meisje die eindeloos doorgaat, zelf wanneer het eigenlijk al teveel is. Ik heb een grens gelegd en daar ga ik niet meer overheen. En mocht dat wel gebeuren, zijn er zoveel mensen die me terug fluiten.

♥ Destroy what destroys you! Ik heb verslagen wat mij zo kapot maakte.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik naar deze rust heb uitgekeken. Ik kwam ook een foto tegen van die tijd, en ik schrok. Ik schrok van de lege blik in mijn ogen waarvan ik dacht dat ik gelukkig was. Hier zie ik ook hoe ik het vooral niet meer wil!

♥ Mijn mooie meisje!
Ik heb het zo vaak geroepen dat ik er klaar mee was, maar misschien was juist de geboorte van mijn meisje hiervoor nodig. Ondanks dat het even wat minder ging, is het haar stralende lach die me erdoorheen gesleept heeft en mij weer liet knokken. Zij laat afstand nemen als het even niet lukt en extra lachen als het supergoed gaat. Ik heb voor haar heel veel achtergelaten, maar ik ben te opgelucht om daarom verdrietig te zijn. Ik ben gelukkig zo en wil graag uitstralen naar haar dat eten leuk is! Niet iets waar je bang voor zijn.

Mijn dochter is inmiddels bijna een half jaar oud en het gaat goed met me. Af en toe heb ik nog de drang om die schijnveiligheid op te zoeken, maar ik heb zoveel moois terug gekregen. Ik durf tevreden te zijn met mijn lijf, trots te zijn op mezelf, ik heb mijn leven terug en misschien wel het belangrijkste. Ik heb een prachtige, gezonde dochter.