Ik heb eigenlijk nooit een heel positief zelfbeeld gehad en mijn zelfvertrouwen was vaak ver te zoeken. Toen ik te maken kreeg met moeilijke gebeurtenissen in mijn leven, zocht ik in mijn onmacht naar een vorm van controle. Die controle vond ik in die tijd in mijn eetstoornis. Een tijd lang heb ik aan haar vastgehouden, maar toen kwam het moment om los te laten..

Toen de diagnose anorexia gesteld werd geloofde ik eigenlijk nog steeds niet dat ik het ook daadwerkelijk had. Maar er kwam een punt dat ik het mentaal en fysiek niet meer trok en ik besloot me toch te laten opnemen in een kliniek. Na vier maanden therapie werd ik ontslagen en ik had mezelf ervan overtuigd dat ik nu weer normaal leefde en gezond was. Ik had weer een gezond gewicht dus was er niets meer aan de hand. Oké ik had nog wel problemen met eten maar hé, dat hoorde inmiddels gewoon bij me. Langzaam slopen er weer meer ‘gestoorde' patronen in mijn leven. Maar weer overtuigde ik mezelf ervan dat ik er gewoon voor kóós om zo te leven. De lijstjes waarop ik precies bijhield wat ik at gaven me een gevoel van controle en dat vond ik fijn.

Ik geloofde het niet als anderen me vertelden dat het leven een stuk leuker zou zijn als ik dat los kon laten. Of eigenlijk wílde ik ze niet geloven. Ik wilde mijn eigen routine niet loslaten, want wat zou er dan van me overblijven?

Ik ontleende mijn hele identiteit inmiddels aan mijn lijstjes en regels. Ik had liever een eetprobleem dan dat ik vergeten zou worden, want ik geloofde dat dat zou gebeuren zodra ik alles zou loslaten. Zonder mijn eetstoornis stelde ik immers niets meer voor? Ik wilde me niet realiseren hoe erg ik mezelf daarmee beperkte in mijn leven. Mijn leven dat stiekem weer volledig draaide om mijn obsessie rondom gewicht en eten...

Maar nu voel ik me beter dan ik me in jaren heb gevoeld! Ik had mezelf langzaamaan steeds verder ingesponnen in een cocon van veilige regels en vastgelegde patroontjes. Maar waar de cocon van een vlinder ervoor zorgt dat die vlinder kan groeien en zich kan ontwikkelen, bracht deze cocon mijn ontwikkeling juist tot stilstand. Ze zonderde me af van het leven en benam me het zicht op alle mooie dingen die de wereld te bieden heeft. Ik heb nooit geweten hoeveel het me zou opleveren om daaruit vrij te breken, zoals een vlinder wanneer de tijd daar is ook uit zijn cocon breekt. Niet wetend wat hem buiten te wachten staat gaat de wereld op dat moment voor hem open. Zo is er voor mij ook een wereld open gegaan!

Een jaar geleden associeerde ik loslaten met het verlies van controle en discipline. Ik raakte al in paniek als ik eraan dacht. Nu zie ik dat het andersom is. Durven loslaten was voor mij het moeilijkste dat er bestond. Loslaten betekende daarom dat ik meer discipline moest opbrengen dan ik ooit eerder had gedaan. Ik moest mijn cocon van gedachten en regels stuk maken, mijn eigen kleine wereldje vol zekerheden. Ja, een bepaalde mate van zekerheid had ik want ik wist waar ik aan toe was. Maar ik miste tegelijkertijd zoveel mooie dingen, zonder het te weten!

Toen ik me dat besefte, zag ik die cocon niet meer alleen als een veilige plek maar ook als een plek waar ik eigenlijk gevangen had gezeten. In het begin had mijn cocon ook nut gehad, net als de cocon van een vlinder. Ik vond er de houvast die ik op dat moment zo hard nodig had. Blijkbaar was het voor mij een tijd lang de oplossing om mijn problemen het hoofd te kunnen bieden, een overlevingsstrategie. Maar zoals er voor een vlinder ook een tijd komt dat hij zijn cocon moet verlaten om zijn vleugels uit te slaan, was die tijd voor mij ook gekomen. Mijn cocon had zijn functie vervuld en me beschermd, maar gelukkig kon ik er niet worden. Ze was te klein en mijn gevoel werd verdrukt, genegeerd. Eenmaal uit de cocon kreeg mijn gevoel de ruimte en ik werd sterker. Eerst met kleine wankele stapjes. Maar naarmate ik meer om me heen keek en eindelijk kon zien hoe mooi de wereld is, kon ik me steeds sneller en verder ontwikkelen. Net als de vlinder: er komt een moment dat zijn groei in de cocon stagneert en hij voelt aan dat het tijd is om een weg naar buiten te zoeken. Pas wanneer hij uit zijn cocon breekt kan hij uitgroeien tot de prachtige kleurrijke vlinder die wij zien vliegen.

Misschien herken je dit wel en zit jij ook in je eigen coconnetje. Misschien ben je niet heel gelukkig maar voel je je wel veilig zo. Voor mij leken de angsten en risico's ook heel lang te groot. Maar ik was ook niet gelukkig en ik had niet veel bewegingsvrijheid.

Toen ben ik uit mijn cocon gebroken en nu vlieg ik de wereld in, zoals een vlinder. Het voelt wat minder veilig en ik weet niet precies wat er gaat komen. Eerder weerhield dat me ervan om uit te vliegen, maar nu kies ik ervoor om te genieten van mijn vlucht!