Ik ben Sophie, en dit is mijn verhaal. Ik kan het verhaal laten beginnen, op de dag dat ik geboren werd, 23 oktober 1999, of de dag dat ik met zware longontsteking toch koppig genoeg was om m'n voor m'n B diploma af te zwemmen. Maar ik laat mijn verhaal beginnen op 5 maart 2014, een dag wanneer veel in mijn leven begon te veranderen.

Juist, 5 maart, ik was blij en gelukkig, had al ruim een half jaar een vriend en was net naar Rome geweest met een vriendin. Mijn leven liep op rolletjes, ik zat in de 2e van het vwo, en deed daarnaast ook TTO. Ik deed aan ballet en hiphop en was daarnaast altijd bezig met het schrijven van gedichten. Ik haalde goede cijfers en vond het combineren van leuke outfits een geweldige bezigheid. Ik ben eerlijk als ik vertel dat ik vrij veel aandacht kreeg. Mensen dachten vaak dat mijn leven perfect was, was het dat ook? Door de jaren heen werd ik erg perfectionistisch, was een 8 mijn streven en haalde ik een 9? Werd mijn streven een 10.

Maar waarom was die 5 maart nou zo speciaal? Ik had een nieuwe bikini gekocht en paste hem thuis aan. Ademloos staarde ik naar de reflectie in de spiegel. Misselijk, vies, walgelijk. De woorden die door mijn hoofd gingen. Ik begon spontaan te huilen. Terwijl de tranen langs mijn wangen liepen kneep ik in de huid van mijn benen en mijn buik. Hier moet verandering in komen dacht ik. Ik pakte een schrift en schreef wat dingen voor mezelf op.

1. Inschrijven voor de sportschool
2. Minder eten en gezonder.

De volgende dag melde ik me met een vriendin aan bij de sportschool en kreeg ik gelijk m'n eerste les van een trainer. Ik kreeg een goede band met hem en de nieuwe stap in mijn leven leek geweldig in mijn ogen. Dagen gingen voorbij en alles ging zoals ik wilde. Ik danste nog fanatiek en sportte minimaal 4x per week.

Weken verstreken en ik hield alles voor mijzelf, broeken zaten te los en ook mijn gezicht vermagerde flink. De leraren op school maakten zich zorgen en ook mijn trainer vroeg of ik niet te weinig at. Ik verzon mooie praatjes en zei dat ik last had van een griep en daardoor wat af was gevallen.

Rond mei kwamen mijn ouders naar me toe en vroegen wat er in me omging. Ik moet toegeven (al zeg ik dit soort dingen niet graag) ik heb een sterk karakter en dat had ik toen ook, ik hield me groot en kropte alle verdriet weg. Zelfs mijn ballet lerares zag dat het de verkeerde kant op ging. In juni overleed een dierbaar familielid en kwam zijn vrouw, mijn tante, naar mij toe. Ze barste uit in tranen en zei dat het zo niet langer kon en ik beter moest worden.

Anorexia? Nee dat had ik niet, ik was alleen obsessed met het tellen van calorieën en sporten. Ik wist van tientallen producten het aantal calorieën uit mijn hoofd! In juli ging ik naar Florida op vakantie en ging het pas echt mis...

Anorexia? Ja dat had ik. Ik brak ineen en werd gek van mezelf. In de spiegel zag ik nooit de schade, op foto's daarentegen, schrok ik me kapot. Ik maakte niet graag foto's in mijn anorexia tijd, maar als ik het deed dan waren dat mijn keerpunten. Bij 1 foto schrok ik zo erg dat ik besloten heb dat het niet meer zo kon. Makkelijker gezegd dan gedaan. Terwijl ik in Amerika was heb ik mijn grenzen enorm verlegd en daar ben ik trots op. Amerika is het land van de hamburgers en frisdrank en soms had ik geen keus en moest ik wel vette dingen eten. Ik mocht het niet van mezelf maar het moest wel.

Na 3 weekjes ik Amerika ben ik een diëtist op gaan zoeken, samen met mijn ouders, en ben ik begonnen met een aankom dieet. De eerste dagen waren verschrikkelijk maar ik zette me er doorheen. Geestelijk? Ik deed alles zelf, ik keek filmpjes en las blogs van proud2Bme, en hield een schriftje bij waarin ik dichtte over hoe mooi het leven zou zijn zonder eetstoornis. Mijn leven leek weer beter te gaan tot mijn vriend het uitmaakte. Ik had een presentatie gehouden over anorexia zodat de mensen in mijn klas antwoorden kregen op hun vragen die ze hadden over waarom het zo slecht ging. Die middag kwam mijn vriend naar me toe en zei me, 'had je anorexia dan?'...Ik was kapot maar zette toch door en kreeg zelfs mijn menstruatie terug!

Vandaag de dag heb ik een nieuwe vriend, die om mij geeft en respecteert dat ik soms moeite heb met eten. Is het helemaal weg uit mijn hoofd? Nee dat niet, ik zal mijn hele leven blijven zeggen, 'doe mij maar een kop thee' als mensen vragen of ik frisdrank zou willen. Deze periode in mijn leven heeft me gemaakt tot wie ik ben, een sterk en evenwichtig mens. Ik ben dankbaar dat ik de knop om heb gezet en ik ben onwijs trots op de stappen die ik heb gezet, en daardoor weer nieuwe stappen kan maken. Ik ben Sophie, en dit is mijn verhaal.