Ik zit in de knoop met mezelf, heel erg in de knoop. In de knoop, omdat ik nu in de kliniek zit en moet vechten tegen jou, anorexia. Ik moet volhouden. Het maakt me verdrietig en bang, elke dag een stukje meer. Ik ben bang voor wat er komen gaat, bang voor het onbekende. Bang voor het vechten en groeien in gewicht in de kliniek dat nu dus ook gebeurt. Ik wil beter worden, ik wil vechten. IK WIL HET ZÓ GRAAG!

Nee, S. hou op met dat te denken, je wilt toch niet nog dikker worden? Het is een tweestrijd met jou in mijn hoofd elke seconde van de dag… Ik ben bang dat ze me niet zullen accepteren, zeker als ik aankom, dat ze me dik zullen vinden… Wat denk je nou?! Natuurlijk vinden ze je dik… Ze zullen al het vet zien zitten… Ik schaam me… Ik schaam me voor mijn ouders, maar nog het meeste voor mezelf. Waarom doe ik ze dit aan? Waarom kan ik niet normaal eten? Waarom blijf jij bij alles nee zeggen en moet ik er telkens tegen vechten? Het is niet eerlijk… Ik eet... Ik eet weer. O mijn god, NEE! Ik eet weer!!! Het mag niet!

Inmiddels zit ik in mijn zevende week en volg ik vanaf de derde week de hele basislijst, met de nutri-regel als stok achter de deur. Wat doe je nou stom varken! Je weet dat het niet mag… Maar ik kan niet anders… Ik moet eten en groeien ook al vind ik het nog zo eng. Want groeien betekent dat ik langzaam ook mijn vrouwelijke vormen zal terug krijgen. De eerste weken dacht ik echt dat die drie boterhammen en eigenlijk de hele basislijst me never nooit zou gaan lukken, maar toch lukt het me nu merendeel wel het vol te houden de lijst te volgen. Dat komt ook door de nutri-regel, omdat ik nutri krijg als ik wat laat liggen. Het helpt me wel te vechten tegen jou, want die nutri, daar ben jij net als ik als de dood voor…

Ik ben moe, ik móét bewegen… Maar ik heb er geen kracht meer voor… Ik ben zó moe. Ik heb mijn lichaam verwaarloosd, dat besef ik nu steeds een beetje meer. Wat maakt het nou uit dat je moe bent? Dat betekent niet dat je niet hoeft te sporten hoor! Ik wil het zó graag. Sporten. Verbranden. Hartslag omhoog. Verbranden. De energie van bewegen voelen. De energie van het verbranden voelen. Bewegen. Niet eten, wel eten. Compenseren, dan maar. Kom op Sanne, zet door… Je bent niet moe… Ik ben wél moe… Nee S., luister nou je bent niet moe! Je lichaam geeft aan dat je goed bezig bent. Je doet het goed! Nee! Het mag niet! Ik mag niet luisteren! Ik mag niet aan die anorexia toegeven! Ik moet lief zijn voor mijn lichaam. Ik kan niet meer. In de kliniek ben ik nu dan ook vrijwel meteen gestopt met het overmatig sporten. Ik mag het gewoon niet doen! Ik moet luisteren naar mijn lichaam.

Ik moet vechten tegen jou! Nee, je kan niet vechten S. Je bent te zwak. Je kan helemaal niks! Je weet dat je niet tegen me kan vechten. Ik ben veel sterker dan jij. Ik help je om beter te worden, IK BEN JOUW REDDING! Je bent m’n redding niet! Het kleine stukje hoop in me weet dat het de eetstoornis is die zo denkt. Mijn oude ik van jaren terug, ik wil haar weer zijn! Ik wil weer blij zijn, tevreden met en over mezelf, zonder zorgen en zonder zelfhaat. Nee S., hou nou op! Je wilt het helemaal niet! Ik wil het wél… Ik wil wél vechten… Ik móét het proberen… Denk nou eens na varken! Je kan het toch niet… Je bent veel te dik, je mag pas vechten als je op de x kg zit, eerder laat ik je niet los! De gedachten blijven rondspoken.

Het kleine beetje dat nog hoop heeft wil vechten en zit nu in de kliniek, vechtend voor een toekomst. Ik moet het doen. Ik mag dat kleine stukje hoop niet opgeven. Ik mag niet opgeven! Ik moet alles uit dat kleine beetje hoop zien te halen nu het nog kan. Je hebt al opgegeven! Je luistert nog steeds naar me! Ik heb je nog steeds in mijn macht! Ja, dat klopt. Ik luister nog steeds op veel vlakken naar mijn -wat ik me heb laten vertellen anorectische- gedachten, maar toch probeer ik het telkens weer opnieuw. Dat kleine beetje van mij dat wél wil vechten gaat de strijd aan, hoe zwaar het ook is…. Ja, ik ga het doen! IK ga het proberen, IK ga de strijd aan! Ja, ja denk je nu echt dat je stoer bent, dat je sterk bent en dat het je gaat lukken? Je wilt me tóch niet kwijt? Je weet dat ik je beste vriendin ben… Je houdt veel te veel van me! Ja… Ik weet dat je mijn beste vriendin bent, maar toch MOET ik tegen je vechten… Dat vind je totaal niet leuk, je bent enorm boos, maar ik moet…

Ik kan niet anders. En ja, daar worstel ik enorm mee, ik vind het net zo zwaar als jij, misschien nog wel zwaarder, want ik wil je ook niet kwijt, maar ik mag ook niet nog verder afvallen. Dat is wat het kleine stukje hoop in mij wél kan schreeuwen tegen jou. Ik mag niet meer afvallen. Dan raak je mij namelijk kwijt. Elke stap die ik zet vanaf nu, elke hap die ik neem vanaf nu, elk hapje is een stapje. Één om mij weer sterker te maken en jou naar de achtergrond te duwen. En de oude ik weer in de schijnwerpers. Je zal naar de achterkant van het podium moeten en plaats moeten maken voor mij.

Tranen stromen elke dag over mijn wangen, tranen en boosheid van ons, van ons allebei… Ja, nou die tranen zullen van jou zijn en het is je eigen schuld, je moet voor mij kiezen en niet voor de kliniek. Je mag niet kiezen voor hulp. IK BEN JE HULP! Ik ben goed voor jou, niet hun! Ze maken je dik, ze zullen je vetmesten! Sorry oké, ik doe het niet express. Ik doe het om beter te worden. Ik doe het omdat ik geen keuze heb, voor mijn ouders, mijn toekomst en MIJN leven. Iedereen verwacht van mij dat ik zal vechten. Ik moet het proberen. Ik ga het proberen! Er zijn al veel tranen gevloeid en er zullen er nog vele volgen.

Het zullen tranen worden van waarheid, tranen van een gevecht dat moeilijk zal zijn… Maar elke traan zal waarheid tonen, waarheid van een strijd tussen jou, mijn ziekte proberen los te laten of het leven los laten. Ik ga niet kiezen voor het leven loslaten, hoe moeilijk ik het ook heb. Dat is waarom ik nu in de kliniek zit.

Ik moet vechten om mezelf weer terug te vinden. De therapeut van PMT, de sociotherapeuten, de hoofdbehandelaar, de rest van het team en natuurlijk het belangrijkste de groep, ze helpen me allemaal, maar het blijft zwaar. De tranen zullen vloeien. Ze vloeien al, elke dag opnieuw. Jouw hele wereld bestaat op het moment uit regen en storm. Regen, regen, regen. Stromend lang mijn wangen. Ik hoop dat ik de zon zal gaan zien en dat de regen stopt.

Ik hoop dat ik kan vertrouwen op: ‘Na regen komt zonneschijn…’ Zo vaak heb ik al gedacht: IK WIL WEG! WEG UIT DE KLINIEK! Maar ik moet er blijven! Ik mag er niet weg, want jij, mijn beste vriendin, jij bent mijn vijand en jij mag niet winnen...