Dagboek: Woensdag 07/11/2013 
Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Iedereen doet z'n best om het te begrijpen maar echt snappen kunnen ze het niet. Wat er echt speelt en wat ik echt voel is onmogelijk om in woorden uit te drukken. De eetbuien. Wanneer ik die heb vervaagt de wereld rondom me. De tijd staat stil, of vliegt ze juist voorbij? Niets doet er nog toe. Gedachteloos alles in je mond proppen, kauwen, kauwen. Niet proeven. Gewoon zo veel mogelijk, zo snel mogelijk. En dan het onvermijdelijke kotsen. Ik haat het.

Soms zit het vast en lukt het niet om alles goed uit te braken. Door de gulzigheid. In zo'n geval voelt het dus alsof je stikt. Rood hoofd, pijnlijk bonken, tranen in je ogen. Droge stukjes eten hoest je op. Overgeven tot er enkel nog gal uitkomt. Wanneer je die vieze zure smaak proeft weet je dat alles eruit is. Snel even wegen om te checken. Yes! Hetzelfde als vanochtend, al dat vettige eten heeft je dus niet dikker gemaakt, maar wel wat duizelig. En wat bonst je hart in je keel. Even gaan zitten maar, terug in de warmte, want ondertussen bevries je van de kou. Toch maar een badje nemen?

Na een hele tijd warm je op. Te warm. Je stapt uit bad. Bijna flauwvallen, rustig aan. Nog maar eens wegen? Alles nog steeds hetzelfde. Ik voel me verschrikkelijk, gevangen in m'n eigen bizarre verslaving. Ik kijk toe hoe het mijn oude gelukkig leven  langzaam verwoest, hoe het mij verwoest. Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet afvraag of het nog zin heeft, of het niet makkelijker zou zijn. Ik ben zo eenzaam, ook al heb ik veel liefhebbende mensen rondom me. Er staat een muur tussen hen en mij en ik weet niet hoe ik hem moet afbreken.

Is er dan niemand die me kan helpen? Ik sta op het punt om alles en iedereen kwijt te raken en ik heb het mezelf aangedaan. En dan neem je je voor, nu was het de laatste keer, vanaf nu doe ik het goed. Wat lieg je jezelf voor. Daar zijn we ondertussen heel goed in geworden. Alles en iedereen voorliegen of verzwijgen. Maar toch meen je het, iedere honderdste keer dat je jezelf dat belooft meen je het. En toch verpest je het, breek je die belofte keer op keer. Soms na 5 minuten, soms na 2 dagen.

Ik heb zo'n medelijden met mijn vriend, hij verdient het niet om met mij opgescheept te zitten. Hij verdient een leuk en gelukkig meisje. Iemand met wie hij kan lachen, afhaalchinees kan eten en een zak chips kan delen tijdens een filmpje. Ik wou alleen dat ik dat meisje kon zijn. Ik wil het zo graag, ik weet alleen niet hoe..

Dit is was een fragment uit mijn dagboek in 2013. Het begon voor mij allemaal toen ik op mezelf ging gaan wonen. Die plotselinge vrijheid en ongelimiteerde eetmogelijkheden zorgden ervoor dat mijn gewicht al snel omhoog schoot. Ik was nooit een pannelat geweest en transformeerde dus al snel van een gezond meisje naar een meisje met een paar kilo'tjes teveel. Na enkele opmerkingen over mijn gewicht besloot ik dat het genoeg was, ik ging op dieet.

Gewicht verliezen ging me verbazend goed af en de complimentjes die ik kreeg streelden mijn ego. Toen het gewichtsverlies minder snel ging besloot ik gewoon nog minder te eten, tot ik bijna niks meer at. En toen begon voor mij het echte probleem. Ik kreeg gigantische eetbuien, alles, maar dan ook werkelijk alles in huis moest eraan geloven. En dat compenseerde ik dan natuurlijk, met veelvuldig kotsen. Het gewicht vloog er in sneltempo af, maar ik was een wrak, ik kon mezelf amper de trap meer ophijsen en me klaarmaken voor de spiegel moest ik al zittend op een stoel doen. Gaan werken was er al helemaal niet meer bij en ik kwijnde weg in mijn zelf opgebouwde isolement.

Vrienden had ik niet meer, mijn vriend besloot om terug thuis te gaan wonen en ik had de moed niet meer om nog naar buiten te komen. Gelukkig heb ik altijd de onvoorwaardelijke steun van mijn familie gehad. Mijn grootvader was zelfs bereid om mijn kosten bij de psychiater te betalen.

Het heeft lang geduurd en ik zal nooit beweren dat ik 100% eetbuivrij ben, maar dankzij mijn familie en vriend voel ik me eindelijk weer gelukkig. Ik tel nog steeds caloriën en ben superkieskeurig in wat ik eet, maar ik heb terug een gezond gewicht, weer een glimlach op m'n gezicht en ik heb weer een leven. En daar ben ik iedereen die mij geholpen heeft heel erg dankbaar voor.

♥