Vanaf mijn 15e is de anorexia bij mij erin geslopen en werd ik mager. Ik zag het niet en ik dacht ook niet na over de gevolgen dat zou hebben voor later. Ook veel later niet, tot het moment dat het te laat was! Toen ik eindelijk na 6 jaar strijden had gewonnen van de anorexia, merkte ik het. De anorexia was weg, maar de gevolgen bleven... Het vele sporten en weinig eten heeft zijn invloed gehad op mijn lichamelijk gestel.

Zo heb ik nu osteopenie (voorloper van osteoporose; botontkalking) en fybromyalgie. Dit 'valt nog mee'. Het ergste begon al iets eerder. Ik had veel last van obstipatie (verstopping). Alle artsen en behandelaren gaven aan dat ik mijn lichaam de tijd moest geven om te herstellen. Dus dat deed ik...

Tot het helemaal niet meer ging, ik was toen 21 jaar. Ik kon weken niet naar de toilet en de artsen gaven aan dat het psychisch was en ik het de tijd moest geven. Na lang doorzeuren, zo noem ik het maar want eigenlijk is dat het niet, kreeg ik een verwijzing naar de maag- darm- en leverarts. Ik begon in Apeldoorn, vanwege de korte wachtlijst. Het begin was een warm bad.

Ze stonden voor me open en waren erg behulpzaam. Tot het moment dat niks qua medicatie hielp. Toen kwam de GGz-stempel om de hoek. Vanwege mijn darmklachten kon ik namelijk niet veel eten en was ik afgevallen. Ik vond mezelf lelijk, omdat ik zo mager was. Ik had geen energie meer. Maar hulp, NO WAY. De mdl-arts gaf aan dat ik maar naar een eetstoorniskliniek moest. Dat dacht ik dus niet!

Ziekenhuis nummer 2, Radboud. Na een lange adem kwam ik daar binnen voor intake. Wat testen gedaan, waar niet veel uitkwam. Dus moesten ze in overleg met het team. Die gaven aan dat mijn klachten niet binnen hun expertise vielen, dus werd ik door gestuurd naar Rijnstate; ziekenhuis nummer 3. Rijnstate was zeer vermoeiend! De medicatie die ze gaven sloegen niet aan. De sondevoeding die ze me gaven, daar was ik allergisch voor. Dus moest het de eetstoornis zijn, volgens de artsen. Weer een verwijzing naar de eetstoorniskliniek. Dat dacht ik dus niet!

Na 4 jaar bij de huisarts aandringen, heeft ze een verwijzing geschreven voor Maastricht. Zij zijn gespecialiseerd in stoornissen aan de darmperistaltiek (beweging). De huisarts vond dat ik daar niet thuis hoorde, maar de artsen daar waren daar niet mee eens. Dus eindelijk mocht ik naar Maastricht, dat was een opluchting! Het eerste gesprek ging voor een groot deel weer over mijn eetstoornis. Uiteindelijk ging de arts met haar supervisor in overleg en kwam de supervisor ook even langs. Ons hart, mijn moeder was mee, ging te keer want het gesprek ging over dat ze nu niet konden helpen.

Gelukkig gingen ze wel helpen! Ik kreeg weer sondevoeding, maar dan direct in de dunne darm. Bij gezond gewicht zouden er onderzoeken komen. Zes maanden lang heb ik met alle 'plezier' sondevoeding gehad. Ik had er geen moeite mee! Alleen waren de blikken van anderen minder. Na de onderzoeken bleek dat mijn dikke darm zeker 7 x zo langzaam is als normale darmen. Dus zij raden mij aan om een ileostoma (dunne darm) aan te leggen door Rijnstate, vanwege de afstand.

Na 4,5 jaar weer terug bij Rijnstate, naar dezelfde arts. De arts deed niet moeilijk en zei dat hij altijd alle vertrouwen in mij had (ja ja, dat zeg je nu). Dus toen kwam ik op de lijst voor de operatie, met wachttijd van 5 maanden voor spoed. Inmiddels was ik al 2 maanden niet naar de wc geweest en al een opname gehad om te spoelen. Dit hielp niet. Ik was echt ziek! Bijna elke dag bellen, zorgverzekering gebeld, zelfs de staatssecretaris heb ik om hulp gevraagd! Na 2 maanden was het zover! De operatie!

Ik keek uit naar de operatie, ik hoopte mijn leven weer terug te krijgen. Weer meer energie te hebben en tijd te hebben om te leven naar mijn leeftijd. De operatie ging in eerste instantie ging goed. Alleen de volgende dagen kwamen de complicaties. Ik had een ileus, een darmafsluiting. Dit zorgde ervoor dat ik niet mocht eten en drinken. Dit hebben ze een week volgehouden, zonder onderzoeken! Ik viel weer af.

Artsen zeiden dat we moesten afwachten en ze vroegen of ik een maatschappelijk werkster wilde spreken in verband met mijn geschiedenis in de GGz. Nou nee bedankt! Na een week creperen van de pijn en naar mijn gevoel de dood in de ogen gekeken te hebben, kreeg ik een onderzoek. Na 15 minuten lag ik al op de operatietafel, omdat het herstelt moest worden.

Nu is het inmiddels 3,5 maand na de spoedoperatie en is mijn lichamelijk grotendeels hersteld naar het oude niveau! Geestelijk is het af en toe nog steeds zwaar, want de anorexia heeft mijn hele sociale kring weggevaagd, maar dat stopt mij niet om door te vechten!  

Foto1: Vereeuwigd