Het begon allemaal toen ik in de 2de zat. Ik kreeg opeens heel erge buikpijn en werd opgenomen in het ziekenhuis. Waarom ik zo'n buikpijn had, konden ze niet ontdekken, het zou iets van stress zijn. In de tijd dat ik opgenomen was in het ziekenhuis kon ik moeilijk eten en ik merkte dat ik me gelukkiger voelde als ik minder at. Ik viel af. Ik was nooit dik geweest.

Toen ik ontslagen was uit het ziekenhuis ging ik minder snoepen, weigerde traktaties van vriendinnen en ging ik meer sporten. Ik zwom 3 of 4 keer per week, en fietste elke dag van en naar school. Ik viel meer af, en werd er steeds gelukkiger mee.

In de meivakantie gingen we met het gezin op vakantie naar Turkije, we zaten in een all-inclusieve hotel en we aten er best wel veel. Na de vakantie was ik x aantal kilo aangekomen, dat nam ik zo verkeerd op dat ik heel streng ben gaan lijnen. Eerst begon ik met tussendoortjes weggooien op school. Mijn vriendinnen zagen het wel, maar ze zeiden er niks van. Maar toen ik daar niet van afviel ging ik ook mijn lunch weggooien. Ik probeerde ook steeds vaker onder het avondeten uit te komen. Omdat ik zo vaak zwom, moest ik vóór 5 uur eten, daardoor lukte het mij om niet te gaan avondeten. 'S Ochtends ontbeet ik nog wel gewoon met mijn moeder, die had niks in de gaten.

Ik begon met mijn eten uit te spugen, en laxeerpillen te nemen. Ik hield niks meer binnen, en het eten wat ik nog binnenhield was er ook zo weer uit omdat ik laxeerpillen gebruikte. Ik had elke dag kramp ik mijn darmen, maar ik liet het aan niemand merken. De hele dag moest ik in de buurt van de wc zijn, het was verschrikkelijk.

Een vriendin van mij wist dat ik aan het lijnen was. Op een avond is zij naar mijn moeder gestapt, en ze zei dat het niet goed met mij ging. Ze vertelde niet wat er aan de hand was, maar mijn moeder was er snel genoeg achter. Ze hoorde mij overgeven op de wc, en toen kon ik er niet meer onderuit. Die periode was verschrikkelijk, mijn ouders hielden mij constant in de gaten, en samen met mijn ouders ben ik naar de dokter gegaan. De dokter nam het allemaal niet serieus en we moesten het nog maar even aankijken. Ik moest zelf aangeven als ik hulp wou, maar dat wou ik helemaal niet. Het was mijn leventje, en het voelde vertrouwd aan.

Ik liep nog steeds bij een kinderarts, omdat ik in het ziekenhuis had gelegen. Mijn moeder heeft met die arts een afspraak gemaakt, en hij nam mij wel serieus. Ik kwam terecht bij een diëtiste en moest elke week naar het ziekenhuis. De arts verwees mij door naar Rintveld, een eetstoorniskliniek. Dat wou ik echt niet, maar ik werd gedwongen. Ik was inmiddels x kilo afgevallen. Na de intakegesprekken kwam ik in een behandelgroep, in deze groep heb ik 10 weken gezeten. Ik voelde mij daar niet echt op mijn gemak, en elke week was een grote straf voor mij, eerst wegen, dan praten en dan een tussendoortje eten.

Elke week moest ik een pond tot een kilo aankomen, ik vond het allemaal verschrikkelijk. Het afvallen voelde voor mij als controle, ik kon niet zonder, maar het moest. Mijn beste ‘vriendin' in mijn hoofd werd afgepakt, door allerlei soorten therapieën.

Sinds kort zit ik in een andere behandeling. Ik zit inmiddels op mijn streefgewicht, maar ook dat blijft een gevecht. Mensen zeggen vaak tegen mij dat de eetstoornis over is, omdat ik weer op mijn gewicht ben, maar voor mij is het juist een grotere strijd. Als ik ook maar een ons boven mijn streefgewicht zit, moet ik weer afvallen. Ik wordt nu zo in de gaten gehouden, dat ik niet meer kan afvallen. Dat gevoel is heel dubbel, het voelt vervelend dat ik zo in de gaten gehouden wordt, maar ik weet dat het nodig is, anders moet ik worden opgenomen, en dat is iets wat ik nooit wil!

Ik hoop dat de behandelingen die ik nu krijg goed aanslaan, dat ik gauw weer mijn eigen leventje kan leiden zonder constant in de gaten gehouden moet worden!

Door Eva