Ik heb lang gedacht of ik mijn verhaal wel zou delen. Want wat denken de mensen die dit lezen? Dat ik aandacht nodig heb? Dat ik me aanstel? Dat ik niet ziek genoeg ben? Ben ik het wel waard om hier geplaatst te worden? Lezen mensen dit wel? Dat houd mij erg bezig, want wat vinden mensen van mij? Ik vind het zelf allemaal nog heel eng, ik wil(de) er zelf niet eens aan toegeven van het feit dat ik ziek ben. Maar, ik kan er niks aan doen dat ik ziek ben. Ik kan er wel wat aandoen om beter te worden, juist vechten! Ik wil gelukkig zijn, ik ben opzoek naar de ware ik, Ilse.

Ik was altijd een vrolijk meisje, altijd aan het lachen. Ik had misschien niet veel vriendinnetjes, maar toch had ik het altijd naar m’n zin. Zelf kon ik me prima vermaken. Ik was nooit echt een ‘meisje-meisje’, ik speelde niet met poppen, ik had geen rokjes en jurkjes. Ik speelde buiten, zocht insecten en ging flessenvoetballen. Ik werd op de basisschool gepest, dat maakte mij een erg onzeker meisje. Toen die tijd was ik al zelfstandig. Maar als ik nu terug kijk, was ik ook al een perfectionistisch, net als nu.

Eind groep 6 kwamen mijn ouders met het nieuws dat ze gingen scheiden. Dat zette mijn wereld op z'n kop. Wat moest ik doen? Ik wilde mijn verdriet niet uiten, wat moest ik met mijn verdriet? Ik wilde m'n ouders er niet mee opzadelen. Dus zocht ik zelf een uitweg. Ik sloot mezelf af van alle andere dingen. En ging me focussen op (niet) eten. Misschien wel iets afvallen. Had ik daarom ook niet zoveel vriendinnetjes, was ik te dik? Mijn mama had binnen 9 maand een eigen huisje, en mijn jongere zusje en ik gingen om het weekend naar onze papa. Mama had een nieuwe vriend, daar gingen we naar anderhalf/ twee jaar bij in wonen. In een hele andere woonplaats dan waar papa woont.

Ik stelde hogen eisen aan mezelf en besteedde veel tijd aan de omgeving om het ieder naar z'n zin te maken. Hierin was ik nog ‘veilig' in mijn eigen wereldje. Ja, dat van niet eten. Ieder was zo druk bezig, ik kende haast nog niemand, dus kon gerust mijn eigen gang gaan. Ik besloot iets af te vallen. Gezonder te eten, geen koekjes en snoepjes meer, later gooide ik mijn boterhammen weg, loog ik dat ik ergens al had gegeten. Ik ging op de weegschaal staan, yes xx kg eraf. Het gaf me een enorme kick. Maar het ging me te langzaam. Ik begon te hardlopen, en nog minder te eten...

Op school zat ik inmiddels in groep 8. Ik ging over naar het VMBO. Ik kende bijna niemand, ik was zo onzeker. Wat zouden mensen denken? Niemand wist daar wat ik allemaal uitspookte, dus kon ik gerust zo verder gaan. Later begon de familie zich wel een beetje zorgen te maken. Ik trok me er niks van aan, ik wou alleen wat gewicht verliezen- don't worry. Maar 3x per week hockey, 2x hardlopen en fietsen naar school.. Dat zorgde dat ik flink afviel. Ik ging maar door en ging maar door. Ik was zo moe en kreeg last van een hoop lichamelijke klachten. Wat moest ik nou? Ik wist dat er iets niet goed was, naar anderhalf jaar ongeveer. Maar een probleem? Nee, echt niet. Mijn mentrix begon zich ook zorgen te maken en stuurde me naar de vertrouwingspersoon op school. Een mevrouw die naar mij zou gaan luisteren. Pff, ik moest er niks van hebben. Toch, heeft het mij geholpen. Het vertrouwen duurde even, maar wanneer dat er was, was het prettig. Iemand die belangstelling toonde, die luisterde.

Maar het ging weer de verkeerde kant op. Ik ging verder met het afvallen. Ik kwam op Facebook een status tegen en herkende mezelf hierin. Ik stuurde dit meisje een privé berichtje, toch was ik wel nieuwsgierig. Het bleek dat zij ook een eetstoornis had/heeft. Ze hielp me zo goed, we konden goed praten, lachen, maar ze maakte zich zorgen. Ik moest dit alles wel aan mijn ouders gaan zeggen, vertelde ze. Maar waarom, zo dodelijk dun ben ik toch niet? Dacht ik toen die tijd. Ze vertelde haar verhaal, hoe zij had beleefd. Ik ben haar zo onzettend dankbaar.

Ik schreef een brief van 4 A4'tjes vol. 3 Maand heb ik hem bewaard. Ik durfde hem niet te geven. Ik was bang, bang dat ik me aanstelde, dat ze boos waren, of teleurgesteld waren in hun dochter. 31 december 2014, heb ik het gegeven. Ik wou een nieuwe start maken. Ik gaf de brief die avond aan papa en zijn vriendin. Die lazen het, huilden en steunden me. Ze waren niet boos, en hadden al wel wat gemerkt bekenden ze. Papa belde mama dat ze de volgende ochtend om 9:00uur hier moesten zijn. Het was zo ver, mama en haar vriend kregen de brief. Tranen, heel veel tranen.

Ze gingen naar de dokter met de brief, en ik moest 2 dagen later komen. Maar toen ik daar kwam zei hij zoiets als: ‘Het is de puberteit, meisjes zijn zo onzeker op deze leeftijd.' Grrrr, oude knorrepot. Dankuwel dat u mij ook zo serieus neemt. Toch verwees hij me door naar een praktijk psycholoog. Het ging daar wel iets lastiger, ik had eindelijk vertrouwen gewonnen in de vertrouwingpersoon op school. Moest ik hier weer heen. Een paar gesprekken met deze mevrouw gehad. En zij verwees me door.

Het afvallen ging ondertussen maar gewoon door. Ik gooide mijn boterhammen weg, at geen koekjes en snoepjes meer, de hoofdmaaltijden waren klein of sloeg ik over en sporten ging gewoon door, meer en meer. Wanneer ik moest eten en het was te veel voor mijn doen? Dan compenseerde ik het.

Toen was het zover, 2 maand later had ik een intake gesprek bij een kinder en- jeugd psychiatrie. Het voelde er goed bij, het was een huiselijke sfeer. Ik mocht hier alleen onder behandeling als ik ook naar de kinderarts en diëtist ging. Óók dat nog... 2 Weken later kreeg ik mijn diagnose blad. Anorexia Nervosa. Ik, Anorexia? Daar was ik toch niet dun genoeg voor? Wat zeiden ze allemaal? Ik snapte er niks van. Ook kreeg ik te horen dat ik een sociale angst heb, daar was ik het niet van bewust. Maar toch zie ik het nu in.. De ‘sticker' Anorexia was hard, maar tegelijke tijd een opluchting, ik weet wat het is. Maar nu, nu moet ik er ook nog mee aan de slag.

Nu ben ik inmiddels een tijd in behandeling. Individuele geprekken met een therapeute waarmee ik het erg goed kan vinden, het vertrouwen was er al snel. Ik heb het gevoel dat ik écht begrepen word. Wel word ik geconfronteerd met m'n eigen gedachtes en zijn er emoties aanwezig, die ik erg lastig vind. Liever zet ik het ‘masker' op, en ga door. Maar dat is geen goede oplossing meer. Ook zit ik samen met 5 andere meisje in de eetstoornisgroep, daar vind ik herkenning en steunen we elkaar erg goed, niet alleen therapie maatjes, maar ook vriendinnen. En mijn ouders zijn ook goed bij de behandeling betrokkken, zij krijgen ook hulp en zitten in een oudergroep. Ook word ik in de gaten gehouden in het ziekenhuis, ik moet me aan een eetlijst houden, wat ik minimaal moet binnen krijgen.

Dit vind ik ongelovelijk lastig, het liefst eet ik niet, maar dat kan niet want ik mag niet meer afvallen. Ik moet aankomen om ook van die lichamelijke klachten af te komen. Natuurlijk gaat het niet in een keer goed, soms is er ook wel eens wat gewicht eraf. Dan is het stemmetje in mijn hoofd blij, ik eventjes, maar nu besef ik dat het niet goed is. Met dun zijn bereik ik niks, en word ik alleen nog maar ongelukkiger.

Ik zie mijn gevaren er niet van in. Dat is de eetstoornis, het is de dodelijkste psychische ziekte. Ik moet oppassen, op m’n grenzen. Dat ik niet verder afdwaal. Doe ik dit voor aandacht? Nee, absoluut niet. Ik wil alleen mijn verhaal delen, ik wil dat het geen taboe meer is. Ik wil er niet meer over liegen. Ik heb ook zo mijn pieken en dalen. Ik doe wat ik kan. Meer dan m’n best doen kan niet. Het enige wat ik wil is dat mensen me accepteren hoe ik ben, mét of zónder eetstoornis. Ik kan er niks aandoen, dat ik ziek ben. Maar ik kan er wel wat aandoen om beter te worden, vechten! Er is nog een hele lange weg te gaan, maar elke stap is er een. Ik ga opzoek naar de echte Ilse, ik zal beter en gezond gaan worden!

Liefs, Ilse

(Een eetstoornis gaat niet over ‘niet eten' of over afvallen. Het gaat over je zelfbeeld. Lees dit artikel maar eens, dat grijpt mij aan. Een eetstoornis, het gaat niet over eten - Proud2Live - Proud2bme)