Zoals de meeste meiden op Proud die hun verhaal delen, onzeker zijn, wat zullen de mensen wel denken?... Ook ik heb daar moeite mee, maar toch besluit ik mijn verhaal te delen. Gelukkig is er wel steeds meer openheid naar de buitenwereld wat betreft eetstoornissen, en daar ben ik persoonlijk wel blij mee. Veel mensen weten niet eens wat het inhoudt. Ik wist dat ook niet, totdat ik 2 jaar geleden ging letten op wat ik at en hoe veel.

Voordat de gedachtes over eten en gewicht begonnen was ik een super vrolijk, sociaal en enthousiast meisje. Ik had altijd wel drang naar de controle en ook ik was iets te perfectionistisch. Het ging me eerst ook niet zozeer, wat de meeste mensen denken bij ‘anorexia' om afvallen en calorieën tellen. Er waren wel bepaalde ‘triggers' in mijn omgeving. Zo hebben mijn ouders beide gezondheidsklachten gehad, toen mijn moeder in het ziekenhuis belandde was dat het punt dat ik ging koken, ging zorgen en toch ergens de controle in zocht, want dat had ik in mijn ogen niet. Ik kon immers niets doen aan iemands gezondheid.

Ik ben altijd wel een dun meisje geweest. Toen het afvallen door steeds minder te eten begon, begon mijn omgeving zich bezorgd te maken. Ik? Ik had niks door, ik voelde me ‘fijn', had nog voldoende energie en ging gewoon op de fiets naar school. Ook mijn vriendinnen, die er gelukkig altijd voor me zijn geweest begonnen zich zorgen te maken. Toen de schoolarts kwam begon het steeds duidelijker te worden dat er echt iets aan de hand was, ook ik begon me ellendig te voelen. Ik focuste me volledig op het leren en goede cijfers terwijl mijn lichaam opgaf. Door de schoolarts werd ik doorverwezen naar de huisarts, de fase van ontkenning begon. Ik ‘at' toch nog gewoon? Mijn huisarts geloofde me en stuurde me met speciale ‘dieetvoeding' naar huis, toen kwamen de eerste tranen, urenlang probeerde ik het naar binnen te krijgen, maar de gedachtes en onrust waren te groot.

Het ging snel bergafwaarts en in december 2013 belandde ik in het ziekenhuis. De gedachtes bleken zo sterk dat ik na het ziekenhuis ben opgenomen in een kliniek voor eetstoornissen, de Bascule. Vanaf toen ging ik een weg op met vallen en opstaan. En toen kwam de dag dat ik na 8 maanden intensieve behandeling het thuis mocht gaan proberen. Mijn eetstoornis was alleen maar sterker geworden en snel viel ik weer af, ik moest weer terug... Maar deze keer ging ik een ander traject in bij een andere kliniek, hopend dat dit me wel zou helpen. Ook in deze kliniek ben ik ruim 6 maanden geweest, op een gegeven moment was ook daar de tijd op... Zou ik ooit beter worden?

MAAR het knopje ging om en eindelijk, na 2 jaar ging het bergopwaarts. Ik kon steeds meer de controle, want dat was waar het bij mij om ging, loslaten. De controle op het eten, wat ik at, hoeveel, wanneer, gaf me rust en zekerheid. ik ging weer terug naar de Bascule, dit keer voor een poliklinische behandeling. Ik ben nog steeds in behandeling. Het gaat met ups en downs, maar het belangrijkste, ik kan weer hele dagen naar school, weer meedoen met vriendinnen, weer een normaal leven leiden. Ik ben er nog niet, maar ik heb zoveel geleerd de afgelopen 2 jaar, over mezelf en over hoe die gedachtes NOOIT meer de overhand kan laten nemen.