Chronische eetstoornis? Kom nou!

 

vrouwIk heb een eetstoornis. Al heel lang. Toch ben ik geen hopeloos geval, gelukkig niet! Graag wil ik iets schrijven om uit te leggen waarom ik het vechten tegen mijn eetstoornis niet opgegeven heb, en waarom je je niet te snel door wie dan ook moet laten overtuigen dat je een "hopeloos geval" bent. Door Raindrop

Wanneer iemand zegt dat je beter kunt accepteren dat je nooit van je eetstoornis af komt, ziet deze persoon geen verandermogelijkheden. De visie van een persoon, of misschien van enkele personen hoeft nog niet te beteken dat er dan ook daadwerkelijk geen mogelijkheden meer voor jou zijn!

Ik zeg niet dat het eenvoudig is, maar onmogelijk is het ook niet. Wanneer een eetstoornis al langere tijd je leven dicteert, kunnen er in de loop van de tijd patronen ontstaan die de situatie in stand houden.

In de eerste paar jaren waarin je gestoorde verhouding met voedsel ontstaat en het contact met de hulpverlening op gang komt, gebeurt er veel met jou en de wereld om je heen. Je omgeving voelt zich machteloos, mensen maken zich zorgen en willen je graag helpen of voor je zorgen. Er wordt druk uitgeoefend om in behandeling te gaan, want zolang je in behandeling bent, ben je immers "veilig onder de pannen"? In het begin schept een behandeling bij de ongeruste omgeving vaak hooggespannen verwachtingen; De deskundigen kunnen er vast voor zorgen dat alles weer goed komt, en het liefste ook een beetje snel...

hoopZelf had ik in die tijd het gevoel dat wanneer ik me braaf liet opnemen, de mensen in mijn omgeving wel voldoende gerustgesteld zouden zijn om me voorlopig met rust te laten. Het klopte, de tirades hielden op, maar mijn eetstoornis woekerde gewoon door. De eerste behandeling zette weinig zoden aan de dijk, niet omdat de behandeling nu zo slecht was, waarschijnlijk was ik er vanwege mijn leeftijd nog niet helemaal aan toe (ja dat kan ook...).

Na de eerste behandeling volgde een tweede, en een derde...

De mensen in mijn omgeving hadden het op een gegeven moment wel gezien, ze reageerden beleefd geïnteresseerd wanneer ik opnieuw met een enthousiast verhaal over een nieuwe behandeling op de proppen kwam; ja, het zal wel, maar word je dan ook beter?

Beter worden wilde ik steeds liever, mijn eetstoornis stond als een hoge muur tussen mij en de rest van de wereld in. Maar bij elke behandeling leek genezing meer onbereikbaar. Elke keer wanneer ik afscheid nam bij een dagbehandeling of een kliniek dacht ik: dit nooit weer! Ik had het he-le-maal gehad met eetdagboeken, tussendoortjes en weegmomenten.

Dit gevoel hield nooit lang aan, ik had mijn eetstoornis veel te hard nodig om niet te voelen. Het leek wel alsof bij elke depressie die me omarmde, ik sneller afgleed naar een dieper liggende bodem van de put. Ik was bang en wanhopig, dit gevoel kon ik maar op één manier het hoofd bieden; hongeren, eetbuien en braken...

Gelukkig wilde ik niet dood, dus uiteindelijk besloot ik steeds opnieuw dat ik toch weer om hulp moest aankloppen. Nu vraag ik me af of ik destijds wel een idee had waar ik precies hulp bij wilde? Meestal was ik veel te mager, depressief, totaal uitgeput en braakte ik veel te vaak. Bij elk begin van een nieuwe therapie had ik minder vertrouwen in een goede afloop. Wat niet meehielp was dat de therapeuten meestal ook niet hoopvol waren: op zich wel logisch, zij hadden allang mijn weinig succesvolle eetstoornis-CV gezien...

hoopOndanks alle doorgelopen behandelingen die ik zonder veel resultaat afrondde, heb ik altijd hoop gehouden. Hoop waarop? Op een normaal leven zonder eetstoornis? Eerlijk gezegd voelde ik hoop op iets waar ik geen duidelijk besef van had. Het voelde alsof er iets op me lag te wachten, somewhere over the rainbow...

Ik bleef mezelf een kans geven, zelfs al waren er steeds minder mensen die in mij geloofden. Het is moeilijk om in jezelf te geloven wanneer je uit je omgeving en zelfs van je behandelaren te horen krijgt:

"accepteer het nu maar, je hebt een chronische eetstoornis, je hoeft niet meer te knokken voor genezing, ga werken aan het leefbaar maken van wat je hebt, dat is beter..."

Het is prettig wanneer je omgeving rekening houdt met je eetstoornis, dat er van hen geen commentaar komt wanneer je amper iets eet of wanneer je na de maaltijd gelijk naar het toilet vlucht. Prettig? Het maakt het voor jou wel stukken makkelijker om je eetstoornis in stand te houden!

Waarom zou je tegen je eetstoornis gaan knokken als er vanuit je omgeving steeds minder redenen zijn om er vanaf te komen? Bij mij kwam de ommekeer nadat bij mij de diagnose Bipolaire Stoornis werd gesteld. (vroeger heette het ook Manisch Depressiviteit). Dit verklaarde de aaneengeschakelde periodes van depressie bij mij. Ik kreeg hiervoor een behandeling met lithium en gelukkig reageerde ik daar heel goed op, dat wil zeggen: er ging een wereld voor me open.

Mijn stemming ging van extreem depressief ineens naar normaal. Ik realiseerde me dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat ik mijn eetstoornis niet langer nodig had om overeind te blijven. Ik ging op zoek, naar mijzelf en naar het waarom van mijn eetstoornis. Ik had de honger en het braken nodig om de pijn van de depressies te bedwingen, maar theoretisch gezien was dit dus nu niet meer nodig. Er was een andere instandhoudende factor in het spel: ik was gewoon verslaafd.

hoop eetstoornisIn de loop van de tijd was het hongeren en het braken een verslaving geworden, een ingesleten gedragspatroon. Omdat ik dacht dat ik niet kon functioneren zonder, was ik er afhankelijk van geworden. Ik moest mijn eetgedrag dus ook gaan aanpakken als een verslaving, als een gedragsstoornis. Voor mij was het beginnen met lithium het startschot, het begin van een lange weg van gedragsverandering.

Ik krijg geweldige begeleiding van een psychotherapeute die meer gespecialiseerd is in gedragstherapie dan in eetstoornissen, samen hebben we een plan van aanpak gemaakt dat goed werkt bij mij. Dit "plan" zit bomvol psychologische en gedragsmatige trucjes, "totally customized, especially for me".

Doordat ik merk dat ik wel degelijk kan veranderen, ben ik weer in mijzelf gaan geloven. Het is verbazingwekkend waar ik toe in staat ben, en het helpt me enorm dat mijn therapeute ook haar vertrouwen in mij uitspreekt. Ze vertelt me dat ze gelooft dat ik voor het grootste deel van mijn eetstoornis af kan komen, en zelfs wanneer ik aan mezelf aan twijfel, blijft ze dit volhouden. Het is verbijsterend hoeveel positiever je in je behandeling kunt staan wanneer je therapeut laat merken dat hij of zij in je gelooft..

Kun je je voorstellen wat dit voor mij betekent, na al die jaren een hopeloos geval te zijn geweest ben ik nu ineens iemand met toekomstperspectief.

Mijn omgeving reageert wisselend, maar geef ze eens ongelijk...

Ik heb al zo vaak enthousiast over alweer een nieuwe behandeling verteld, en telkens liep het uit op een teleurstelling, waarom zou dit "nieuwe plan" nu ineens wel een succes worden? Gelukkig zijn er een paar mensen om me heen die wel in me durven te geloven, daar moet ik het voorlopig mee doen. Ik wil mezelf en hen niet teleurstellen, en ik hoef me niet te laten afleiden door de sceptische houding van anderen. Het voelt als mijn proces, mijn strijd, en uiteindelijk zal het ook mijn overwinning zijn.

eetstoornis genezenWanneer je door je eetstoornis er lichamelijk gezien ernstig aan toe bent, krijg je vaak veel aandacht vanuit je omgeving en van de hulpverlening. Men wil je redden, je overlevingskansen bieden. Iedereen kan zien aan een broodmager meisje dat er hulp geboden moet worden, anders gaat ze dood.

Bij mij kun je aan de buitenkant niet zien dat ik dagelijks aan het knokken ben voor een beter leven. Wanneer je in het verborgene je eetstoornis aan het aanpakken bent kun je meestal wel naar aandacht fluiten. Ik houd mezelf voor, dat ik dit alles niet doe voor de waardering van anderen, maar dat ik het doe voor mijzelf.

Dit gaat immers om mij, mijn toekomst, mijn geluk. Ik wil geloven in mijzelf, en in de toekomst die voor me ligt. Natuurlijk heb ik behoefte aan steun en aan complimentjes, gelukkig krijg ik dit voldoende van die paar mensen die wel weten waar ik mee bezig ben.

Ik probeer een scherp onderscheid te maken tussen "behoefte hebben aan", en "afhankelijk zijn van" want uiteindelijk moet de motivatie uit mezelf komen. De complimentjes van anderen komen vast nog wel, later, als ik bereikt heb wat ik bereiken wil, en ik kan niet wachten tot het zover is!

 

Reacties

Rachel - Woensdag 6 april 2011 13:33
Wat is dit mooi geschreven, en echt toevallig dat dit nu gepost is.. ik had dit zó nodig vandaag.
anoniem - Woensdag 6 april 2011 13:41
Wat een super mooi verhaal! Ik ben ervan overtuigd dat je kunt genezen van een eetstoornis als je mensen om je heen hebt, die in je blijven geloven. Die steeds maar weer zeggen dat ze in je geloven. Ook vertrouwen is zó belangrijk. En het klopt wat je zegt dat als je in behandeling bent je een soort van "veilig onder de pannen" bent. En ook het vertrouwen van je therapeut is enorm belangrijk en dat is iets wat veel mensen vaak missen denk ik. En als je "veilig onder de pannen" bent, het lijkt beter te gaan (buitenkant) denken mensen vaak dat het grootste probleem is opgelost. WAS HET MAAR WAAR!!! Zolang je zelf je eetstoornis denkt nodig te hebben, zul je hem niet loslaten. Uiteindelijk bepaal je zelf wanneer en óf je de eetstoornis loslaat. Niemand maar dan ook niemand kan dat voor jou doen, hoe graag ze het ook willen.

Ik ben blij dat je op dit moment goeie therapie hebt en een fijne therapeut die in jou gelooft. Blijf ook in jezelf geloven! Dan komen de complimenten vanzelf. Heel fijn dat er toch mensen in jou omgeving zijn die in jou blijven geloven. Die mensen zijn belangrijk voor jou!

Ik wens je ontzettend veel succes met alles!
sophia-lauren - Woensdag 6 april 2011 17:15
Wat fijn en goed dat je mensen om je heen hebt, toe laat en je zelf het vertrouwen hebt, en dat deze mensen je ook het welverdiende vertrouwen, en encouragment geven om door te gaan! So BE ab so luut PROUD girl! Never give up mood is echt goed aanwezig hoor ik! Knap, dapper en keep believing in yourself! YOU can do it!
caroline - Woensdag 6 april 2011 17:18
Fijn dat je je verhaal hebt opgeschreven! Het klinkt erg herkenbaar. Ik kan me zelf zo boos maken en verdrietig voelen als zelfs behandelaren zeggen dat je er nooit vanaf geraakt. Ik geloof daar echter wel in en zal dat ook gaan bewijzen. Ik geloof zelfs dat ik er 100% vanaf kan komen, ook al ga ik nu het 8ste jaar met anorexia binnenkort in, en misschien moet ik dat doel ooit wel bijstellen, maar tot het tegendeel bewezen is doe ik dat zeker niet. Als iemand anders er niet in gelooft, wat zou er dan van mij worden als ik ook mijn hoofd laat hangen?
super veel succes met alles en keep believing!
I. - Woensdag 6 april 2011 19:30
Wat een krachtig verhaal zeg, echt respect dat je zo hard knokt en al die tijd in jezelf bent blijven geloven! Dat stukje waarin je schrijft dat als de anorexia niet meer zichtbaar is, je ook geen aandacht meer krijgt, is voor mij erg herkenbaar. Ik heb ook al lang een eetstoornis en zit al geruime tijd op een gezond gewicht maar de strijd in mijn hoofd is nog elke dag aanwezig. Het is momenteel zeker leefbaar voor mij, maar ik hoop ook op een dag voor 100% van de eetstoornis te zijn verlost.
Heel veel succes met de therapie en blijf in jezelf geloven, dan weet ik zeker dat je je doel gaat bereiken!
Lotte - Woensdag 6 april 2011 21:21
Bijna alle therapeuten/psychologen zeggen dat je de ernst en de duur van een eetstoornis kan verkorten als je er optijd bij bent. Dit vind ik echt onzin. In mijn geval dan. Bij mij waren ze er vroeg bij, de eerste opname in de kliniek ging ook goed. Tijdens die opname kreeg ik wel opeens te horen dat ik een ernstige/hardnekkige vorm heb van AN. na die eerste opname ging het alleen maar slechter en ik kwam dieper en dieper. Dat vroege ingrijpen heeft dus totaal geen zin gehad. Ik wil/durf mijn eetstoornis nnog niet los te laten. Mijn moeder zegt dat dat ook niet hoeft als ik er maar mee leer te leven en er de baas over kan zijn. Zij zegt idd ook dat ik er niet meer vanaf kom. Dat weet ik niet. Misschien verandert mijn gedachte over een tijdje.
Nouks - Dinsdag 18 juli 2023 23:05
Het enige wat ik wil zeggen na een jarenlang gevecht tegen anorexia en boulimia....ga ervoor om te leven en te kunnen genieten. Je kunt altijd terug naar anorexia en boimia....maar ik kan zeggen ik ben na 20jaar gelukkiger zonder anorexia en vooral zonder boulimia. De ellende van het dagelijkste gevecht , het moeten en mogen is een bevrijding. Maar nooit helemaal weg.....dat is mijn lichaams beleving en ik weer waarom ik mijn lichaam nooit mooi ga vinden. Dus kan ik maar beter genieten van t leven. Ik zal altijd op mijn gewicht letten, maar wel het gezonde gewicht wat bij mij past. Ik werk in de zorg, daarnaast zorg ik voor mijn man die ziel is en mijn dochter van 12 ....en mijn lieve hond. Ik hou van mijn leven met mijn eetgestoorde gedachten. Maar ik ben de baas.