Lieve Ana, laat ik maar gelijk eerlijk tegen je zijn. Eerlijkheid duurt namelijk het langst, ook al is dat iets waar jij niet in gelooft. Maar goed, ik wil je even vertellen dat deze brief waarschijnlijk geen liefdesbrief wordt. Onze relatie begint namelijk behoorlijk wat scheurtjes en barsten te vertonen. Vat het niet verkeerd op alsjeblieft, ik wil niet ondankbaar overkomen, maar er zijn toch wel wat dingen die ik je moet vertellen. Na een jarenlange knipperlichtrelatie zijn er namelijk behoorlijk wat dingen die me toch wel dwarszitten.

Onze eerste ontmoeting.
Een jaar of 12 was ik, toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Een jong, onzeker meisje met een hele grote bek. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik best wel een beetje verast was dat je mij had uitgekozen. Met een pantser van gespeeld zelfvertrouwen en onverschilligheid hield ik namelijk iedereen wel op veilige afstand. Iedereen behalve jou. Misschien kwam dat wel omdat je me al wat langer op het oog had. Je wist namelijk precies wat mij tot dit opstandige meisje had gemaakt. Jij zag de pijn en had daar een oplossing voor. Je liet me het verband zien tussen alle vervelende gebeurtenissen in mijn leven, en wees mij op het echte probleem; mijn gewicht. Want als ik niet zo'n dikkertje was geweest was ik nooit gepest op de basisschool. Als ik iets minder lomp zou zijn was ik niet uitgelachen op turnen. Als ik niet zo groot en mollig zou zijn zouden mensen misschien wat voorzichtiger en liever met mij omgaan.

Je vertelde mij dat jij dé oplossing had, namelijk een paar kilo's afvallen. Ik lachte je uit en zei: "Ben je gek?! Dat kan ik helemaal niet!". Maar jij reikte me je hand en zei: "Kom, nu ga je iedereen bewijzen dat je niet zo'n mislukkeling ben! Je gaat ze laten boeten voor wat ze jou hebben aangedaan! En ik ga je helpen!". Je nam me mee naar de bibliotheek en liet me alle boeken lezen over anorexia. Dat was namelijk de toverformule die mij zou helpen een paar kilo's af te vallen. Je presenteerde deze rotziekte als het ideale dieet. Ik liet jou toe in mijn leven. En jij liet mij toe in jouw wereld door mij te wijzen op pro-ana sites. Je verzachtte de pijn door mij in te laten zien dat het niet zoveel uitmaakte wat mensen zeiden en dachten, het enige wat uitmaakte was het cijfer op de weegschaal. Jij leerde me dat het niet erg was om gesloten te zijn, het was zelfs beter om me niet open te stellen!

Onze vriendschap werd een obsessie. Jouw eens zo veilige en beschermende omhelzing voelde steeds vaker beklemmend. Ik weet dat dit waarschijnlijk heel pijnlijk klinkt maar ik wilde onze vriendschap niet meer, maar durfde je niet zelf weg te sturen. Ik vroeg mijn omgeving om hulp, stiekem, door subtiele hints te geven. Het duurde heel lang voordat ze onze relatie doorhadden. En daar maakte jij flink gebruik van door mij verder mee te sleuren in jouw afgrond. Toen we uiteindelijk in relatietherapie gingen werd het mij toch wel duidelijk dat ik van je moest scheiden. Onze relatie was ook zo snel veranderd en ik was eigenlijk wel een beetje klaar met je. Je was je beloftes niet nagekomen. Ja ik was wat afgevallen maar mensen waren mij niet anders gaan behandelen. Ze zagen mij nu als een aansteller, een slappeling, een freak. Je had me beloofd dat ik gelukkiger zou worden maar in plaats daarvan voelde ik me slechter en negatiever dan ooit.

Toen besloot ik dat het niet langer zo door kon gaan! Ik wilde niet langer mijn tijd verdoen. Ik kon die tijd veel beter gebruiken om mijn dromen na te streven! Ik besloot om zonder jou verder te gaan, mijn leven weer op te pakken. Ik koos mijn eigen weg, de weg naar herstel. Volgens mij was je nogal overdonderd door deze onverwachte wending in onze relatie want je besloot me vrij snel met rust te laten. Langzaam klom ik weer omhoog uit jouw afgrond. Ik deed alles wat jij mij zo lang verboden had en voelde me vrij. Echt gelukkig was ik niet maar ik was niet meer afhankelijk van jou en dat voelde goed! Ik kon het leven aan en had jou niet langer nodig.

Het einde?
Was dit dan het einde van onze relatie? Nee, zoals elke verbroken relatie liet ook deze zijn littekens achter. Littekens die zichtbaar waren als het ging om zelfvertrouwen, eigenwaarde en zelfcompassie. Maar afgezien van deze littekens ging het goed met mij. Mijn relatie met eten verbeterde en ik kon zelfs weer sporten zonder jouw stem in mijn hoofd te horen. Ik ontmoette een hele lieve jongen en ging zelfs een relatie aan. Langzaam leerde ik dat het goed was om me open stellen. Hij leerde mij om op een niet-destructieve manier met de pijn uit mijn verleden om te gaan. Ik kon weer lachen, huilen, dansen en loslaten. Hij gaf mij het gevoel van geborgenheid. Een gevoel wat ik zo lang niet had gekend. Een gevoel waar jij een negatieve lading aan had gegeven. Maar nu ging het beter. Ik accepteerde het leven en het leven accepteerde mij. Ik begon mijzelf te ontdekken, probeerde erachter te komen wat ik wilde bereiken. Probeerde erachter te komen wie ik was en wie ik wilde zijn. Een zoektocht naar mijn identiteit, een zoektocht naar geluk. Ik dacht dat jij verdwenen was uit mijn leven, ik dacht dat ik vrij was.

Maar niets bleek minder waar. Ik had niet door dat jij mij al die tijd liep te stalken. Steeds vaker zag ik jouw schim wanneer ik voor de spiegel stond. Hoorde ik jouw stem wanneer ik door de supermarkt liep. Steeds vaker zat je weer naast me aan tafel. Steeds vaker zocht ik weer dat veilige gevoel bij jou wanneer het even tegen zat. En langzaam aan zeker kwam jij weer terug in mijn leven. En ik liet jou weer toe. Ik besloot een knipperlichtrelatie aan te gaan en dacht dat jij daarmee akkoord zou gaan. Helaas nam jij hier geen genoegen mee, je wilde meer. Je wilde mij. Je wilde mij helemaal.

Onze knipperlichtrelatie ging een tijd goed. Maar we spendeerde steeds meer tijd samen. En onze gesprekken gingen steeds dieper. Je zag dat ik ongelukkig was en vertelde dat dat ook niet raar was, ik had jou namelijk de deur gewezen. We haalden oude herinneringen op, en je deed me weer verlangen naar vroeger. Je idealiseerde de oude situatie en liet me denken dat ik toen gelukkig was. Maar telkens wanneer jij mij vroeg om weer bij je terug te komen verbrak ik het contact. Ik wilde jou niet! Ik herinnerde jou aan het feit dat jij mij doodongelukkig had gemaakt, en al je beloftes niet was nagekomen. Ik herinnerde jou aan de pijn die je mij en mijn familie had aangedaan. Ik vroeg je weg te gaan en nooit meer terug te komen, maar je luisterde niet. Je luistert nooit, je gaat je eigen weg en trekt je van niemand wat aan.

Ik werd steeds ongelukkiger. Voelde me steeds vaker eenzaam en leeg. En jij nam steeds vaker contact op, vertelde mij dat jij die leegte op kon vullen. Je troostte me, en ik liet me troosten. Ik had niet door dat ik steeds meer verstrikt raakte in jouw web. Ik dacht dat ik de touwtjes in handen had. Omdat ik me steeds ongelukkiger voelde besloot ik jouw advies op te volgen. Ik besloot een paar kilo af te vallen. Twee, misschien drie kilo, en dan zou ik gelukkig zijn. Ik zou het immers op de gezonde manier doen en mij niet weer laten leiden door jou. Had ik maar geweten dat dat het begin was. Het begin van een lange weg naar beneden.

Bron

Een tweede kans
Ik begon vol goede moed en viel wat af. Maar het geluk wat ik hoopte te vinden lag niet op het bereikte gewicht. Toen je naast me kwam staan terwijl ik huilend op de weegschaal stond besloot ik mijn hart bij je te luchten. Ik vertelde je hoe ontzettend ongelukkig ik was, ik vertelde je hoe eenzaam ik me voelde. Ik vertelde je alles, en jij zei dat je het al wist. Je nam me in je armen en zei: "Je weet wat de oplossing is, laat mij je helpen!". "Maar hoe dan," zei ik "De vorige keer dat jij me hielp hield je je niet aan je beloftes!". Je beloofde me dat deze keer anders zou zijn, deze keer zou jij me echt gelukkig maken. Je liet me geloven dat jij de leegte zou opvullen, en dat ik deze keer de touwtjes in handen mocht houden! Had ik maar geweten dat dat een leugen was. Want liegen.. ja daar ben je heel goed in.

Ik besloot je een tweede kans te geven. Je stelde een lijst met regels op, daar moest ik me aan houden. Het was het recept voor geluk, vertelde je. In het begin was de lijst met regels nog kort: Een x aantal minuten fietsen, niet meer snoepen en af en toe een boterham minder. Mijn gewicht daalde, en ik voelde me steeds beter. Maar jij was niet tevreden, het ging niet snel genoeg. Je besloot de hulp in te schakelen van je engelen. Ik moest maar contact opnemen met de meiden op pro-ana. Zij zouden wel raad weten met zo'n mislukkeling als ik. Ik deed wat jij me zei, ik wilde je niet kwijt. Ik wilde je niet teleurstellen!

Al snel raakte ik verzeild in de wereld van pro-ana. Ik voelde me niet langer alleen. Ik had een heel leger aan zogeheten ana's om me heen. Ze hielpen me, luisterden naar me wanneer ik verdrietig was en vertelden me al hun tips en tricks. Het voelde als een warme deken na die ijzige kou van depressie en eenzaamheid. Eindelijk voelde ik me begrepen, geaccepteerd en zelfs een beetje geliefd. Ik raakte steeds meer verwijderd van de echte wereld. En dat bleef niet onopgemerkt bij mijn vriend. Hij vroeg mij te stoppen, maar huilend vertelde ik hem dat jij mij weer in je macht had. Langzaam realiseerde ik me dat onze relatie weer helemaal de verkeerde kant op ging, je verstikte me. Ik wilde me weer los maken uit jouw omhelzing, maar het was al te laat. Je had me volledig in je macht en als een marionet werd ik door jou geleid. Ik schreeuwde, duwde je van me af en smeekte je bij me weg te gaan, maar het had geen zin. Hoe meer ik me verzette, hoe meer ik verstrikt raakte in jouw web. Je werd steeds strenger en jouw lijst met regels werd steeds langer. Ik besloot me niet meer te verzetten, het had namelijk toch geen zin. Ik begon steeds minder te eten. Ik werd steeds zwakker, maar jij liet mij geloven dat ik sterker werd. Ik voelde me bijna triomfantelijk wanneer ik een maaltijd had geskipt. Maar in werkelijkheid voelde ik me verschrikkelijk. Degene die zich goed voelde was jij.

Het gewicht op de weegschaal daalde snel, maar jij was nog steeds niet tevreden. Ik kon niet meer. Ik was op. De rillingen lopen me nog steeds over de rug wanneer ik denk aan de ijzige kou die ik voelde tot in mijn botten. De pijn waarmee ik 's nachts huilend wakker werd wanneer ik te lang op mijn zij had geslapen. De enorme druk die op mijn schouders lag wanneer mijn vader iets wilde eten wat van jou echt niet mocht. Maar jij liet me steeds weer geloven dat dit echte liefde was. Je deed dit immers om mij te helpen, en ik had er toch zelf om gevraagd?!

Gelukkig zagen mama en Luc dat het zo niet langer kon. De hulp kwam op gang. En ik ging door een hel. Nee.. dat is niet het goede woord. "Hel" is fijn vergeleken met jouw afgrond. Maar goed, laat ik maar niet al te veel woorden vuil maken aan die periode. Dat plezier gun ik je niet en eerlijk gezegd wil ik er liever ook niet meer aan terug denken. Ik was een wrak. Een zielig hoopje mens. Onze relatie was bijna mijn dood geworden.

Je besloot je even koest te houden, gaf me de kans om weer op mijn benen te gaan staan zodat je me daarna weer naar beneden kon halen. Ik overtrad jouw regels doordat ik niet meer mocht bewegen en meer moest gaan eten. Maar ook daar had jij een oplossing voor, je veranderde simpelweg de regels. Van 'zo min mogelijk eten' ging je naar 'zo gezond mogelijk eten'. Wanneer ik met hulp van therapeuten, Luc en mijn moeder een deur voor jou sloot opende jij een andere deur.

Tot nu toe is deze brief behoorlijk mild. Maar ik ben lang genoeg lief voor je geweest. Ik moet je gaan begrenzen. Ik moet afscheid van je nemen, ook al doet dat heel veel pijn. Maar als je echt het beste met me voor hebt, zoals je me altijd hebt verteld, dan laat je me met rust! Ik wil je niet meer en ik hoop dat dat nu duidelijk is. Ik haat je! Het wordt tijd dat ik jou nu eens uit ga hongeren en je niet meer ga voeden door mee te gaan in jouw spel. Je bent een monster, en ik weet dat ik jou enigszins zelf heb gecreëerd en nu moet ik je vernietigen. En ja, je hebt gelijk. Als ik jou vernietig, vernietig ik ook een stukje van mezelf. En ja, dat doet pijn. Maar ik ga wel steeds meer inzien dat jij mij alleen maar de dood in helpt! Ik ga je laten schreeuwen, ik dwing je op je knieën en je gaat me smeken of ik alsjeblieft weer bij je terug wil komen. Maar ik ben klaar met je! Je hebt me bijna beroofd van mijn leven, je hebt me keihard op m'n bek laten gaan maar ik sta nu weer op! En ik ben sterker dan je denkt! Het wordt tijd dat je me loslaat. Tijd dat je me vrij laat. Het wordt tijd dat ik mezelf ga bevrijden uit jouw verstikkende omhelzing. Ik weet niet of ik ooit het geluk ga vinden, maar ik weet wel dat ik het niet ga vinden bij jou.

Bron

En op een dag.. Op een dag zie ik je wegrennen met je staart tussen je benen. In mijn oog blinkt een traan. Een traan voor al die verloren jaren die ik nooit meer terug krijg. Een traan omdat ik diep in mijn hart weet dat ik je toch wel een heel klein beetje ga missen. Tegelijkertijd lach ik. Ik lach naar de toekomst, ik lach naar de zon. En wie het laatst lacht, lacht het best.

Met niet zo vriendelijke groet, je aanstaande ex