Ik ben Yvonne. Op het forum van proud2Bme heb ik mijzelf lachmeisje genoemd, met een goede reden. Ik laat namelijk aan de buitenwereld weinig merken hoe het gaat. Ik lach altijd, of het nu goed of slecht gaat. Bijna altijd dan.

Hoe het begon
Mijn eetstoornis is mijn leven binnengedrongen toen ik een jaar of 13 was. Ik ben heel erg gepest op school, zowel op de lagere school en op de middelbare school. Het ging van namen noemen naar in elkaar slaan. Eten was voor mij een troost. Hierin hoefde ik helemaal geen pijn te voelen. Ik stelde niemand teleur omdat niemand het wist. Van af en toe een koekje pikken uit de koektrommel tot zakken chips kopen en die in zo een korte mogelijke tijd naar binnen werken. Want o wee als mijn ouders binnenkwamen... Dan zou het huis te klein zijn. Op dat moment wist ik totaal niet wat ik had, en ik gaf er ook niets om. Eten was mijn ding, iets wat van mij helemaal alleen was. Met het eten had ik controle over de pijn die ik voelde. Die pijn is onverdraaglijk, ook nu heb ik daar nog altijd last van.

Het eten verdoofde dus de pijn.  Dat ik wat molliger werd... ach, dat ging er wel weer vanaf! Een jaar of 3 kon ik ongestoord mijn gang gaan, ik snap nog steeds niet hoe mijn ouders er niet eerder achter gekomen zijn. Ik werd steeds molliger en het sporten op school en op de zwemclub hielp niet meer.

Mijn ouders wisten dat ik gepest was op de lagere school maar wisten niet dat het op de middelbare school ook gebeurde. Ik was er ook heel voorzichtig in dat niemand het merkte. Ik deed gewoon mee in de klas en maakte mijn huiswerk thuis. Wat er vervolgens gebeurde is dat ik mijn brood in mijn tas liet zitten en chips en cola op school ging kopen. Mijn brood gooide ik vervolgens bij huis in de vuilnisbak. Zo ben ik jaren doorgegaan met eten. Wanneer ik samen met mijn ouders was, at ik gewoon met de pot mee. Voor de rest vrat ik snoep, koek en chips. Zo rond mijn 15^e is het cola gebruik begonnen. Ik dronk 4 liter per dag en daarbovenop nog mijn gewone drinken. Thee, Fanta, water en appelsap.

Vervolgopleiding kiezen
Ik  zat op een middelbare school waar ook plantenteelt en bloemschikken werd gegeven. Toen ik slaagde, moest ik kiezen voor een vervolg opleiding. Ik wilde graag Helpende Gezondheidszorg doen, omdat daar mijn enige vriendin die ik had, ook naar toe ging. Mijn vader vond dat ik verder moest gaan in de planten en het groen. Zo werd het dus een middelbare agrarische school maar na 1 jaar heb ik het voor gezien gehouden. Toen wilde ik politieagente worden. Mijn ouders stonden achter me maar hadden me ingeprent dat het misschien niet zou lukken omdat ik te zwaar was. Daardoor ontstond er een conflict in mijn hoofd die ik absoluut niet wilde. Ik greep terug op het eten en dat werd thuis ook opgemerkt. Ik moest gaan afvallen en inderdaad heb ik de testen voor de politieopleiding niet gehaald.

Conclusie van de onderzoekspsycholoog... ‘Mevrouw is nog niet over haar pest verleden heen en staat daardoor niet sterk in haar schoenen. Advies is dan ook om daar iets mee te doen.' Wat nou, iets doen met het pesten... dat was járen geleden! Kom op zeg, ik hoef daar niets mee te doen... tenminste dat dacht ik. Ik ben toen wel naar de helpende opleiding gegaan en ook daar ging het eten ongehinderd door. Van kroketten tot saucijzenbroodjes. Niets was veilig. Ook thuis begon ik meer en meer stiekem te eten. Naast de wekelijkse eetbuien dan.

Helpende heb ik op mijn sloffen gedaan en daarna ben ik naar de verzorgende opleiding gegaan. Ik kon instromen in het 2^e. Maar bij één van de stages merkte ze dat het niet lekker ging. Ik was een klein vogeltje dat niet durfde uit te vliegen. Ik was vast geroest in mijn gewoonten. Ik mocht ook niet meer naar school en ik ging als helpende werken. Ik kreeg een half jaar contract maar met een eis...

Ik moest naar een psycholoog toe om me te helpen dat ik me niet kwetsbaar meer zou opstellen. Na een half jaar kreeg ik te horen dat ik geen verlenging van mijn contract kreeg. Toen is het allemaal heel snel gegaan. Mijn ouders zijn erachter gekomen dat ik geen werk meer had en hebben contact opgenomen met de huisarts, die heeft hun vervolgens doorgestuurd naar de psycholoog die ik op dat moment had. Die kon me niet handelen en verwees me door naar een dagopname voor de onzekerheid en de trauma's van het pesten.

De therapieën
Ik heb een jaar in dag therapie gezeten die 5 dagen per week duurde. Daar werd voor het eerst ook het eten in context geplaatst. Ik kreeg de uitgestelde diagnose BED. Alleen daar konden ze niets mee. Het zou vanzelf verdwijnen wanneer ik het jaar had uitgezeten. Hoe weinig wist ik toen. Het is alleen maar erger geworden, ik ging heel langzaam naar een gewicht boven de magische grens. Mijn ouders zette me op een dieet. Het werkte alleen niet omdat ik stiekem at. Na dat jaar dacht ik van, nu is het mooi geweest... Ik ga lekker werken en dan wordt ik vanzelf gelukkig. Helaas voor mij... Ook dat lukte niet.

Ik kreeg een hevige terugval in de depressie die werd versterkt door de werkgever die zei dat psychisch ziek zijn, niet ziek zijn was..? Ik ben dus na ¾ jaar weg gegaan daar en ben, zonder iets tegen iemand te zeggen, 4 maanden werkloos geweest. Toen ik op vakantie was, zijn mijn ouders en mijn broer erachter gekomen en hebben hulp in geschakeld. Toen ik terug kwam stond ik dus voor een grote verrassing. De maandag dat ik eigenlijk had moeten werken, zat ik met mijn ouders en mijn broer aan de tafel bij mij thuis. Ze vertelde dat ze erachter waren gekomen dat ik al een tijd werkloos was en dat ze zich ongerust hadden gemaakt.

Waarom had ik niets verteld? Nou ik schaamde me natuurlijk kapot en een kleine stem in mijn hoofd zei dat als ik het ze zou vertellen dat ze dan kwaad zouden worden. Mijn broer stelde voor dat hij mee zou gaan naar therapie en dat heb ik toen aangenomen. Toen kwam de tijd dat de SPV-er die ik had, me niet verder kon helpen, want zolang ik knoeide met eten, kwamen de achterliggende problemen ook niet naar voren. We zijn toen naar een andere behandeling gaan kijken en kwamen uit bij Novarum. Daar heb ik een intake gehad en mijn broer was zo lief om mee te gaan.

Novarum zelf kon weinig doen, maar Mentrum, waar hun deel van uitmaken, kon me een BED cursus aanbieden. Een Beter Eten en Denken cursus. Hier werd me verteld wat voor schade ik mijzelf zou kunnen aandoen en hoe een normaal eetpatroon eruit zag. Er was echter 1 probleem... Het was maar voor 13 weken, en dan 1 keer in de 2 weken! Veel te weinig voor me, maar ja, ik moest het er maar mee doen. Ik ben in die tijd ook wel afgevallen maar niet bitter veel. Na deze therapie moest ik het zelf doen... Het lukte niet. Toen heb ik opnieuw hulp gezocht en gevonden bij Novarum, alleen dat zou voor 7 keer zijn. 7 keer 30 minuten..... Uiteindelijk zijn het er 15 geworden. In die tijd ben ik ook begonnen met braken! Na die 15 sessies heb ik mijzelf aangemeld bij de Ursula. Daar heb ik nu 2 dagen in de week een deeltijd behandeling. De BED groep. Alleen heb ik nu Boulimia en geen BED meer. Ik heb alleen nog wel steeds overgewicht en daarom hebben ze me in deze groep geplaatst.

Op dit moment gaat het nog steeds niet goed. Ik braak en val af. Ik ben in 3 maanden XX kilo afgevallen. Ik heb voor mijzelf een restrictie opgelegd van wat ik mag eten en wat ik eet, braak ik ook weer uit. Niet altijd... maar zeker wel 2 keer in de week. Hier zijn de therapeuten ook van op de hoogte, maar net als bij Novarum... kan ik niet naar een andere groep overgeplaatst worden. Ook opname ligt niet in het verschiet, terwijl ik dat eigenlijk wel nodig heb. Ik val te veel af en mijn gedachten zijn niet realistisch. Ik ben een buitenbeentje, omdat ik qua gedrag wel in een Boulimia/Anorexia groep hoor, maar omdat ik overgewicht heb, kan dat niet. Ik zou dan te veel getriggerd worden.