Allereerst wil ik zeggen dat boulimia 'meer' is dan alleen maar vreten en kotsen, wat heel veel mensen denken. Het probleem zit "in je hoofd", wat zich uit in het overeten en spugen.

Boulimia is voor mij een soort 'steun', waar ik mijn verdriet en pijn bij kwijt kan. Ik grijp namelijk altijd naar het eten als ik me zo rot of leeg voel. Het is echt niet zo dat ik dan geniet van het eten tijdens een eetbui, integendeel. Het verdoofd op zo'n moment gewoon even alles en het lijkt dan of ik van de wereld ben. De misselijkheid brengt me meestal 'terug op aarde'. De pijn en woede erna, is onbeschrijflijk. Je hebt je dan wéér volgepropt, je bent wéér zwak geweest.

En je komt aan in gewicht. Dat vind ik zelf altijd echt heel erg. Ik raak dan na een eetbui altijd zo in paniek! Ik vlucht dan ook altijd naar de wc om alles uit te spugen. Niet alleen het eten, maar ook de zelfhaat lijkt dan uitgespuugd te worden.

Boulimia neemt je hele leven in beslag. Als ik opsta, is de eerste gedachte: eten, terwijl ik niet mag eten van mezelf. De hele dag denk ik aan (niet) eten, maar ook aan calorieën, mijn gewicht en figuur en wat anderen van mij vinden. Ik vind het daarom echt heel moeilijk om me ergens op te concentreren. Als ik op school met mijn hoofd bij wiskundesommen moet zitten, reken ik het aantal calorieën uit wat ik die dag al op heb. Daardoor gaat het ook slechter op school. Ook na school, als ik aan mijn huiswerk moet zitten, heb ik meestal een eetbui waardoor ik het huiswerk een beetje verpest. Als ik in de supermarkt met mijn moeder rondloop, zie ik alleen het eetbui voedsel liggen. Dan denk ik bij mezelf: 'Dat moet ik gaan kopen voor een eetbui, en die chocola ziet er ook heerlijk uit. Moet ik dan ook nemen'. Maar dan is er ook nog de andere ik, die níet wil dat ik eetbui voedsel ga halen. Zo is er een hele strijd: wel eten, niet eten, wel, niet, wel, niet....

Ik lieg vaak en doe veel dingen stiekem. Als een leraar vraagt hoe het met me gaat, is mijn standaard antwoord 'goed hoor', terwijl ik de dag ervoor 7000 calorieën gegeten heb, en vervolgens, bij het overgeven, bloed spuugde. Als mijn moeder vraagt of ik nog eetbuien heb gehad, is het altijd 'nee', ook al heb ik er dan al 2 gehad. Altijd probeer je alles te verbergen: de eetbui resten, overgeef resten, laxeerpillen, maar ook het rot voelen probeer je te verbergen. Zo raak je steeds meer in jezelf gekeerd en laat je niemand toe in je tweede wereldje.

Therapeuten zeggen vaak dat overeten, overgeven en laxeren erg gevaarlijk is. Maar dat dringt niet tot me door. Ja ik wéét dat braken je tanden kapot maakt, je slokdarm en keel kanker kunt krijgen, dat laxeren verslavend is en het je darmen kapot maakt, en dat je maagwand kan scheuren van het overeten. En dat je dood kunt gaan. Dat weet ik allemaal, maar het dringt echt niet tot me door. 'Dat gebeurt bij anderen misschien, maar echt niet bij mij hoor! Het valt toch allemaal best mee?' Ja, een paar lichamelijke klachten heb ik dan wel misschien, zoals een zere keel, kapotte knokkels, onregelmatige menstruatie, vaak koude handen en voeten, opgezwollen speekselklieren, maar het besef dat dit heel gevaarlijk is moet nog komen....

Ik krijg hulp om de boulimia tegen te gaan, maar het vechten daartegen is erg moeilijk. Ik ben bang om het los te laten. Bang dat mijn leven zo 'leeg' is als de eetstoornis weg is. Wat gebeurt er dan met me? Waar denk ik dan aan? Wat voel ik dan? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik zo ook niet door kan leven. Dit is geen normaal leven...

Ik wil tegen iedereen zeggen dat ze op moeten letten met lijnen. Als je doorslaat, kom je in een cirkel waar je echt niet makkelijk uit komt, en waar je gewoon niet in wilt zitten.

Geniet van alles en laat eten niet je leven bepalen.

Door: Danique