Vaker hoorde ik via via, hoe zou het zijn met Fleur uit XXS. Tijd om wat van me te laten horen, Hier is ze dan! Het gaat goed met mij. Veel meegemaakt, veel heftige situaties overwonnen en dat maakt me sterk. Mijn lieve moeder overleed eind 2012. Wat een pijn, het gemis van je moeder met wie ik zo'n hechte band had. Tot het einde heb ik haar zelf verzorgd. Omdat ik verpleegkundige was en het mijn moeders wens was dat ik haar verzorgde, geen thuiszorg wilde, heb ik het allemaal zelf kunnen doen. En dat kon, daar was ik op dat moment sterk genoeg voor. Dit was het laatste wat ik voor haar doen kon. En wat ben ik blij dat ik dit zo heb mogen doen. Het mooiste laatste cadeau wat mijn moeder me kon geven gaf ze me.

Ze zei me het mooiste wat ik nooit had durven dromen. Ze sprak uit zoveel liefde naar mij toe uit, we deelden iets heel speciaals, samen voor ons twee. Met die woorden in m'n hart gesloten kon ik verder. Wist ik dat ook alles wat er gebeurd was, omtrent mijn anorexia, vergeven was. Ik had het liever niet gehad, allerminst zelfs, maar het heeft uiteindelijk de band met m'n moeder meer en meer versterkt, omdat zij ook zag dat ik vocht.

Ik mis mijn moeder ontzettend, maar geloof dat ze bij mij is en dat sterkt me. Ik wil dat ze vanuit boven met me mee kijkt en trots op me is. En ik denk haast zeker dat ze dat is. Na haar overlijden was het voor vele spannend hoe het met mij zou gaan. Vele mensen dachten dat het niet lang zou duren voor ik een terugval zou krijgen, of zelfs mijn moeder achterna zou gaan. Ergens gaf die twijfel bij anderen, mij ook de kracht om te laten zien dat ik sterker was dan mensen dachten. En mijn moeder, die zou me nog lang niet accepteren "daar boven." Dus vocht ik, en hoe!

Mijn moeder wist dat ik mij als verpleegkundige wilde gaan specialiseren. Oncologie, dat specialisme, kanker, hetgeen waar mijn moeder aan overleed. Ik heb het altijd een boeiend specialisme gevonden maar nooit durven dromen van het feit dat ik hierin ook zou kunnen werken.

Bizar genoeg startte precies een week na het overlijden van mijn moeder die pittige opleiding. Mijn afdelingshoofd vroeg zich af of het wel het juiste moment was zo in die rouwfase om die opleiding te starten. En ik zei, "ja, juist nu". Waarom? Omdat ik afleiding nodig had, veel afleiding met een mooi doel voor ogen. En juist die oncologie opleiding was mijn redding. Ik heb er keihard voor gewerkt maar doorliep die opleiding zonder enkele problemen, het ging haast vanzelf. Tijdens moeilijke toetsen vroeg ik mijn moeder om hulp, wat ieder ook geloven mag, ik geloofde dat ze bij me was en bizar genoeg haalde ik de beste resultaten.

Ik behaalde mijn felbegeerde diploma eind 2013 en werk nu fulltime als oncologieverpleegkundige. Deels afdeling, deels draai ik mijn eigen oncologisch spreekuur. Als ik achter m'n bureau zit, ben ik trots, trots op wat ik bereikt heb. Het mede behandelen en begeleiden van oncologische patiënten geeft me zoveel kracht en energie! De fijne positieve reactie en hartverwarmende woorden van dank die ik mag ontvangen van patiënten, geven me net dat zelfvertrouwen dat ik nodig heb. Ik gun iedereen zo'n baan, want werk, als je werken kunt en werk hebt, het is een groot onderdeel van je leven en je zou er fluitend heen moeten gaan, dat is zo ontzettend belangrijk! Hierdoor kan ik de eventueel aanwezig ongezonde drang vanuit mijn anorexia, verdringen en WIL en MOET ik op de been blijven. Omdat ik zeker niet wil dat hetgeen ik nu bereikt heb, verloren gaat.

Hoe gaat het verder met mij?
Natuurlijk speelt eten nog wel een grote rol in mijn leven, ik zou liegen als dat nu plots, halleluja, verdwenen is. Was het maar zo'n feest. Maar ik vecht ertegen en eten staat veel minder op de voorgrond dan toen jullie me in XXS zagen. Ik kan gezond eten, kan uit eten en daarvan genieten, kan mezelf wat lekkers toestaan. Maar heus, ook ik heb nog dagelijks gedachten die ik probeer uit te bannen. Waarvan ik weet dat ze niet gezond zijn en doordat ik die gedachten beter herken, kan ik er ook beter m'n mannetje tegen staan. En toch, al gaat het veel beter, een eetstoornis in je medische voorgeschiedenis, het blijft je levenslang achtervolgen.

Ga je langs de huisarts met een klacht, komt regelmatig de vraag voorbij; ligt het niet aan je eetstoornis? Of sterker nog, niet eens de vraag, maar meteen het oordeel: "Het zal wel samenhangen met je eetstoornis of ondergewicht/overgewicht/ongezonde eetpatroon" Erg vervelend, want ook al heb je een eetstoornis, ook jij kunt klachten hebben zoals ieder ander zonder eetstoornis! Zelf heb ik het de afgelopen weken weer aan de lijve ondervonden. Vanwege een zeldzaam syndroom: syndroom van Liddle waarbij je nieren niet in staat zijn het kalium vast te houden, heb ik makkelijk kans op een laag kalium. Kalium zit in voeding en behoort uiteraard in je bloed op pijl te zijn. Bij mij zijn de buisjes, soort filtertjes in m'n nieren, niet in staat het kalium zonder medicatie vast te houden.

Opzich gaat het eten zoals ik al zei juist redelijk de laatste jaren. Oké, ik zal zeker niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik een gezond gewicht heb, weet dat het meer behoort te zijn. Maar ik eet gezond en zorg dat ik voldoende en gezonde voeding binnen krijg. Ook ik durf gerust uit eten te gaan en ook wel eens een ijsje te nemen bij mooi weer, of een andere lekkernij bij wat voor gelegenheid dan ook. Omdat het de laatste jaren goed ging qua medicatie en bloedwaarden, ben ik in overleg met mijn nefroloog (internist gespecialiseerd in de nieren) gehalveerd qua medicatie, wat nogal een hoeveelheid aan pillen was. Een half jaar later kwam ik op controle en liet ik bloed prikken.

Tot mijn grote schrik, waren mijn bloedwaarden verre van goed. Met name het kalium was dusdanig laag dat ik met spoed opgenomen moest worden. Aan het infuus, vele ECG's. Opname rede: hypokalemie en anemie. Ik wist waar dit door kwam, het halveren van de medicatie, wat blijkbaar toch helaas niet haalbaar is voor mij, m'n lichaam niet zonder een dusdanige hoeveelheid medicatie kan. Ik kan kalium verrijkte producten eten, dat zal voor mijn lichaam nooit voldoende zijn. Met angst ging ik al naar het ziekenhuis. Ik weet, dat ik bij mezelf moest blijven, ik weet hoe het zit, ik ken de waarheid. Maar toch... Kalium is een ding wat je veelal, althans mensen zonder nierziekte, kan verliezen bij diarree en braken. Aangezien mijn voorgeschiedenis anorexia laat zien en ik toch nog ondergewicht heb, wist ik dat dit aan bod zou gaan komen, mogelijk volgde er een onterechte veroordeling. Mijn angst werd werkelijkheid.

Al snel kwam de vraag van de artsen hoe het met mijn eetstoornis ging. Ik kon zeggen wat ik wilde, maar ik had ondergewicht, 1+1=2 een makkelijke optelsom voor de artsen. Uit verschillende onderzoeken bleek wel dat er sprake was van kalium verlies door het al bekende nierprobleem. Toch vonden de artsen dat ik vergeleken het eerder gewogen gewicht met nu, wat gewicht verloren was. Zelf was ik me hier allerminst van bewust, het ging me lekker en ik heb bewust de weegschaal de deur uit gedaan gezien het feit ik anders dagelijks op de weegschaal sta en ik geen "Fleur" ben, maar het getal van de weegschaal. Nogmaals het is totaal niet aan de orde om nu af te vallen, ik weet dat dat me juist triggert, als ik afval, zou er iets in me zijn dat me een goed gevoel geeft en dat moet ik nu net voorkomen, dat realiseer ik me ten zeerste.

Het duurde 1,5 week voordat ik het ziekenhuis verlaten mocht, het viel niet mee het kalium gehalte makkelijk op peil te brengen. Ook volgde er een gesprek met de artsen waarbij ze mij apart namen. Ik moest vooral weten dat dit nooit meer mocht gebeuren, het kaliumgehalte was zo laag dat dit anders had af kunnen lopen, "een levensgevaarlijke situatie" zo raar, alsof het over iemand anders ging, want ik had en voelde totaal geen klachten! Dit had te maken met mijn chronische nierprobleem, daardoor merk je vrij weinig van dit lage kalium, wat het juist gevaarlijk maakt. Goed, ze wilden dan wel dat ik toch even ook een psychiater zou zien. Prima, ik heb ook zeker niet tegengestribbeld. Ik zag de beste man, de psychiater die ik jaren geleden al zag doordat ik op m'n dieptepunt een crisisopname kreeg. Voor het eerst was ik zo blij met deze man. Jaren geleden was ik vooral kwaad op hem, omdat hij degene was die me opnam tegen mijn zin in en die me in mijn ogen "vet wilde mestten". Nu realiseer ik me heus dat dat was om mijn leven te redden.

Ik had een heel goed gesprek met hem. Ik kon hem duidelijk vertellen dat ik heus verdriet had om het overlijden van mijn moeder, maar dat dit verdriet heel menselijk was, het is normaal om dan te rouwen, wat niet wil zeggen dat in nu meteen weg zonk in m'n eetstoornis. Ja ik was eerlijk, ik let nog steeds op eten, maar zeker niet meer als toen, toen ik haast niets meer at. En hij sprak de wonderbaarlijke woorden uit: "Ik zie een andere jonge vrouw voor me zitten als toen. Ik zie dat je verdriet hebt om het verlies van je moeder en alles wat daarbij komt kijken. Ik zie ook dat je daar op een goede manier over weet te praten. Ik zie een andere jonge vrouw zitten als jaren geleden. Je weet goed wat je wilt, je ogen staan heel anders, een slimme jonge vrouw met een mooie baan. Ik ben er nu ook niet om je door te willen verwijzen naar een kliniek, of om je weer bij mij langs te willen laten komen voor psychische hulp. Ik ben er nu om je in bescherming te nemen, dat is ook mijn taak. Om de artsen te zeggen dat je anorexia nu niet meespeelt en dat ze verder moeten kijken, moeten waken voor hun tunnelvisie."

Wow, hij deed me versteld doen staan. De arts die ik jaren geleden haatte (wel te verstaan door mijn anorexia tunnelvisie) was nu mijn held! Mijn medicatie werd weer aangepast, mijn bloedwaarden verbeterden. Bloed werd naar radboud ziekenhuis opgestuurd voor verder onderzoek. Ik sta onder strenge controle bij de nefroloog. Na mijn opname ben ik snel weer aan het werk gegaan.

Mijn werk is verslavend, echt zo mooi om oncologische patiënten te mogen en kunnen ondersteunen! Familie, vrienden, een mooie baan, het kan je veel zin en energie geven om door te gaan, dat is ook wat ik iedereen zo gun. Doe wat je leuk vindt, doe waar je achter staat als het in je vermogen ligt. En artsen, tja ze hebben makkelijk een tunnelvisie, ik hoop dat dat ooit nog eens zal veranderen. Want een eetstoornis in je medische voorgeschiedenis, het blijft je achtervolgen... Herkennen jullie dit ook?