Alsof ik was bezeten. Zo voelt achteraf mijn eetstoornis. Ik weet niet precies wanneer die is begonnen, omdat die er heel langzaam is in geslopen. Toen voelde het niet als probleem, maar als vriend. Nu, april 2018: Ik was aan het studeren en trek een kladblok uit de kast. Ik zie een nooit afgegeven brief aan mijn vader uit mijn eetstoornistijd. Dit zijn de dingen die ik wilde dat iemand mij had gezegd. Dit is wat ik iedereen die nu een eetstoornis of iets heeft zou willen vertellen...

“Nu moet ik eindelijk weer eens huilen en de reden is beschamend. De reden is dat ik niet meer kan braken, of in ieder geval met heel veel moeite en pijn. Ik huil, omdat ik maar blijf klooien met eten en mijn tentamens niet ga halen.”

Nu gaat mijn hart uit naar deze meid, naar mezelf dus eigenlijk. Nu denk ik, jij hebt een knuffel nodig, een goeie! Toen was ik boos op mezelf, nu niet. Dat meisje verdient geen boosheid of nog meer kritiek, dat meisje verdient liefde. De angst die ik toen voelde, omdat het eten erin bleef, kan ik me nog steeds herinneren, maar nu ben ik mijn lichaam dankbaar.

Ik had het eten nodig, en mijn lichaam liet me weten dat het hulp nodig had, hulp van mijzelf voor mezelf. Hulp om alle verwarrende gevoelens en gedachten te begrijpen en weten welke ik wel en niet kon geloven, want niet alle gedachten zijn waar! Fuck die tentamens! Doe even normaal, jij bent tienduizend keer belangrijker dat een tentamen of wat dan ook.  

“Ik vind en vond sporten altijd leuk, maar de psychologen vroegen of het ik of de eetstoornis was die wilde sporten. Het antwoord is beiden, maar meer de eetstoornis. Ik heb de hele tijd xxkg, xxkg xxkg in mijn gedachten.”

Oh ik herinner me nog zo goed, hoe verschrikkelijk ik het sporten vond op een gegeven moment. Ik haatte het, maar ik moest, want ik moest dun blijven. Dat hoeft niet! Schreeuw ik nu in mijn hoofd naar mezelf. Hoe je eruit ziet kan me gestolen worden. Hoe jij je voelt en hoe het met je gaat van binnen is zoveel belangrijker. En de mensen die ertoe doen, die goed voor je zijn, die vinden dat ook. Het aller-aller-moeilijkste is de eetstoornis durven los te laten, want daar heb je ballen voor nodig. Pak iemands hand, vraag hulp, hoofd omhoog en durf de eerste stap te zetten naar de buitenwereld.

De wereld waarin je niet weet wat er gaat gebeuren, waar je eenzaam kan worden omdat alles nieuw is, waar het onbekende wacht en vooral waar je heerlijk vaak fouten gaat maken totdat je de goede weg vind. Neem de eerste stap. Daarna twee stappen terug is helemaal niet erg, blijf proberen! Tot die onbekende, enge wereld buiten je comfortzone, jouw comfortzone word. Voor mij was de eerste stap uiteindelijk alleen wandelen met de hondjes op de hei.

“Ik heb mijn eetstoornis nodig. Dat is het aller trieste en walgelijkste. Ik kan niet zonder. Hoe vaak heb ik wel niet gehoopt op een auto-ongeluk. Dan kom ik in het ziekenhuis en helpen ze je. Dan hoef ik niet meer te sporten en naar school, want dat kan dan niet. Dan ben je wel ziek.”

Als ik dit fragment lees, zie ik een heel moe meisje voor me dat niets liever wil dan rust en zorg, maar niet weet hoe ze het moet vragen. Deze gedachte hier is alleen verre van waar! Ik begrijp dat het stom is om achterstand op te lopen.

Toen vond ik dat zwak, maar ik vind het tegenovergestelde waar. Wanneer iemand voor zichzelf op staat en zich kwetsbaar op durft te stellen, zijn of haar eigen pad kiest, dat vind ik een sterk persoon. Op dat moment wilde ik in de molen van standaard uitgeprinte paden blijven, maar ik ben niet standaard. Ik moet mijn eigen pad maken. Ik wil gelukkig zijn en als je dat niet bent op het pad waar je nu wandelt, dan moet je maken dat je er weg komt!

Een eetstoornis overkomen is voor bad-ass chica’s. En guess what… dat zijn we allemaal! En tover potdorie een lach op je gezicht en maak jezelf blij, want dat verdien je! Ik word bijvoorbeeld blij van lavendel, honden en thee op letterlijk elk moment van de dag. Crazy? Yes, crazy!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl