Mijn naam is Demi, ik ben 13 jaar en dit is mijn verhaal. Het begon allemaal in de zomervakantie van 2013. Ik was altijd wel wat steviger dan anderen maar ben er nooit mee gepest. In mijn jeugd heb ik veel meegemaakt zoals depressie en suïcidale gedachten en heb ik daardoor bij veel psychologen gelopen en heb zelfs een opname van een maand gehad bij de Jutters gehad. Ook zijn mijn ouders gescheiden. Maar over één ding wat ik eigenlijk met niemand over durfde te praten was mijn gewicht, mijn uiterlijk en alles wat daarmee te maken had.

Ik was altijd de vriendin van het dunne meisje en dat maakte me erg onzeker. Ik vond het heel moeilijk om nieuwe vriendinnen te maken en was bang voor dat er over me geroddeld zou worden. Veel meiden in m'n brugklas en hogere klassen waren erg mooi en dun, m'n vriendinnen konden alles eten wat ze wouden en niks aankomen en daar was ik vaak jaloers op. En omdat ik altijd wat steviger ben geweest kon ik het vergelijken niet weerstaan. Het maakte me erg ongelukkig en mijn negatieve zelfbeeld werd groter. Ik heb wel waker geprobeerd om af te vallen maar het lukte me nooit, ik liep elke keer te jojo-en. Tot de zomervakantie van 2013.

Op tv bij Tel Sell zag ik een commercial over het Amerikaanse Fitness programma: Insanity. Ik werd er verliefd op en wou het koste wat het kost hebben. Toen mijn moeder een keer thuis kwam met het programma die een collega van haar voor mij had gedownload kon ik mijn geluk niet op. Eindelijk kon ik echt gaan afvallen en me mooi voelen. Het ging heel goed. Ik hield me aan de kalender waarop stond welke workout je op een dag moest doen en at gezond. Niet via de voedingsgids want dat koste teveel tijd. Ik deed het maar op mijn manier: fruit eten, water drinken en geen snoep en frisdrank meer.

Nadat ik klaar was met de Insanity-kalender was ik niet afgevallen maar had ik veel spiermassa aangemaakt dus ik had een wat gespierder lichaam. Maar ik was nog niet tevreden.

Ik wou graag een lichaam zoals de Fitspo op twitter, ik paste niet in maatje 32, had nog geen strakke buik en nog geen thigh gap. Ik wou het nog een keer doen maar toen was de zomervakantie voorbij. De tweede klas vond ik moeilijk. De klassen werden door elkaar gegooid en ik kwam in een klas met oude maar ook veel nieuwe klasgenoten. Het vergelijken met anderen begon weer. Er waren mensen die dunner waren en ik voelde me weer heel dik. In de tweede klas heb ik wel m'n allerbeste vriendin ontmoet maar zelfs haar durfde ik niet heel open te vertellen wat ik over m'n spiegelbeeld vond. Nog steeds was ik niet blij met hoe ik er uit zag.

Ik ging kijken op internet voor tips en kwam uit op een Pro-ana site. Een nieuwe wereld opende. Een account maken op het Forum durfde ik niet want ik wist als mijn ouders het ontdekten, ik geen contact meer met meiden mocht hebben en omdat ik veel vrienden en vriendinnen ben verloren door m'n depressie was ik bang om mensen van wie ik hield kwijt te raken. Wel las ik de tips en zag zo hoe ik gemakkelijk calorieën kon verbranden. Ik stond 's morgens om 6.00 op om extra oefeningen te doen. Bij ontbijt nam ik zo min mogelijk muesli met yoghurt omdat mijn moeder er dan bij was en ze niet mocht door hebben dat ik minder ging eten. De lunch sloeg ik over want dan was ik toch op school en ik deed m'n Insanity-workout na school en dan 's avonds weer zo min mogelijk opscheppen en dan daarna weer veel oefeningen. Al die dingen eisten z'n tol.

Ik werd niet meer ongesteld, m'n haren vielen uit, had het altijd koud, was altijd moe en chagrijnig en had weinig contact met vriendinnen. Maar ik viel eindelijk af en ik was enorm trots maar er kon nog wel meer af en zo ging het 6 maanden door. In die tijd was ik zo'n xx kilo afgevallen. In die tijd had ik steeds meer het gevoel dat ik onbelangrijk was en dat niemand zag dat ik eigenlijk diep van binnen heel ongelukkig was. Af en toe had ik zo'n geen energie meer dat niks me meer boeide en dat ik gewoon wou neerstorten en niks meer voelen. Maar langzamerhand begon iedereen zich ermee te bemoeien. Ik kreeg berichtjes van klasgenoten of er wat aan de hand was, leraren die vroegen waarom ik zo bleek was en m'n moeder die telkens vond dat ik chagrijnig deed. Ik wist dat ze het goed bedoelden maar ik was toch maar dik dus waarom zou ik belangrijk zijn. Na een lange tijd had ik een streefgewicht om onder de xx kilo te komen in gedachte en ging ik door totdat ik dat haalde. Tot dat m'n moeder een keer onverwachts thuis zat met lunch.

De anorexia zei dat ik niet mocht eten. Maar ik was helemaal op en barstte in tranen uit. Ik heb haar alles verteld en ze heeft contact genomen met Ursula. Mijn streefgewicht heb ik nooit gehaald maar m'n lichaam kon gewoon niet meer. Er was wel een wachtlijst en m'n moeder wou dat ik in die tijd weer probeerde het eten op te bouwen. M'n mentor werd ingelicht en er werd aan een vriendin gevraagd of ze bij me wou zitten als ik moest eten op school. Ik vond dit zo lastig en het voelde echt alsof er een baksteen lag in m'n maag als ik m'n lunch had gegeten. In die tijd heb ik heel veel steun gehad aan m'n moeder. Ze kwam altijd speciaal voor mij naar huis om me te steunen als ik m'n boterhammen moest eten. Ook kwam ik erachter dat eigenlijk veel vrienden zich zorgen om me maakte en wel naar m'n mentor zijn gegaan omdat ze vonden dat ik in korte tijd wel veel was afgevallen en een stuk minder vrolijk was, dat vond ik eigenlijk best raar want ik was het niet waard, toch?

Toen ik terecht kon bij de Ursula werd er verteld dat m'n laagste gewicht erg ondergewicht was en dat ik van anorexia naar NAO ben gegaan doordat ik nu wel wat normaler eet maar soms compenseer en nog steeds wat overmatig sport en soms last heb van eetbuien. Mijn relatie met eten is nog wel aan de gespannen kant. Ik eet alles wel weer maar ik kan nog niet eten op gevoel en eet ik gebaseerd op hoe ik er op die dag uit zie. Als ik me dik voel, moet ik minder eten van mezelf. Op de weegschaal sta ik niet meer, ik heb geaccepteerd dat ik het maar moet doen met de maat die ik nu heb, dat je jammer genoeg te veel organen in je buik hebt om hem helemaal strak te krijgen en dat je een thigh gap niet nodig hebt om mooi te zijn en dat de foto's van fitspo grotendeels gefotoshopt zijn maar de angst dat ik dik wordt of ben is er nog wel maar daarvoor krijg ik hulp. Ik hoop met mijn verhaal te delen dat je met mensen moet praten over je problemen ipv je emoties gaan verkroppen met calorieën tellen en alleen maar met eten bezig te zijn.

Nu wordt er bij Ursula een behandelplan gemaakt wat voor behandeling ik moet krijgen om beter te worden. Ik ga anorexia overwinnen en m'n leven weer terug krijgen. Dankzij Proud heb ik hoop gekregen om te blijven vechten hoe zwaar het ook is. Ik kom bijna elke dag op Proud en ben gek op de filmpjes van hun op Youtube.

Mijn mededeling voor iedereen die aan het vechten is: Blijf vechten tegen je eetstoornis want je bent het echt waard. Vergelijk jezelf niet met anderen want je bent goed zoals je bent.

Dikke kus en knuffel van Demi ♥

Voor iedereen met problemen: Praat er over en ga het niet opkroppen door bezig te zijn met je eigen lichaam en leven te vernielen. Je bent het waard en goed zoals je bent. Anorexia helpt je alleen maar de vernieling in.