Mijn verhaal begon toen ik in groep acht zat. Ik vond het er niet leuk, want ik werd vreselijk gepest. Elke dag kreeg ik opmerkingen naar mijn hoofd. Vooral opmerkingen over mijn uiterlijk. Ik was langer en dus wat zwaarder dan de meeste andere uit mijn klas, en dat vond rest blijkbaar niet leuk.

Ik had maar één vriendin, maar ze liet me keihard vallen toen ik steeds naar haar toe kwam, omdat ik zo verdrietig werd van alle opmerkingen van de rest van de klas. De opmerkingen deden natuurlijk pijn, maar ik deed er verder niks aan.

Na de zomervakantie ging ik naar de brugklas. Ik hoopte op een nieuwe start, zonder pesterijen. Maar helaas. Na week 1 was ik al het mikpunt. Als ik er nu op terug kijk, snap ik het ook echt niet waarom ze juist mij moesten hebben. Ik besloot dat ik geen opmerkingen meer wilde krijgen, en ik begon met lijnen. Ik stopte met snoepen. Dat ging me aardig goed af, en ik verloor een paar kilo's. Ik merkte ook dat de opmerkingen over dat ik dik was, iets minder waren geworden. Ik besloot door te zetten en begon minder te eten, en meer te sporten. Maar ik sportte al veel, want ik had 2x in de week voetbal en 2x in de week tennis. Maar daarbij besloot ik ook nog te gaan hardlopen en buikspieroefeningen te doen.

Er ging een hele tijd voorbij, en ik at ook geen avondeten meer. Het enige wat ik op een dag at, was meestal een crackertje of een aardbei. Als ik echt moest eten, braakte ik het uit of ik laxeerde het. Ik viel steeds meer af, en mijn gewicht kwam op een X kilo, bij 1 meter 75 lang. Mijn ouders merkte natuurlijk dat ik duidelijk afviel, maar ze stonden machteloos. Ik weigerde te eten.

Mijn lichaam raakte uitgeput. Ik raakte uitgeput. Ik had de doodwens. Ik kon niet meer. Alles draaide om afvallen. Ik werd er gek van. Mijn handen en voeten waren continue blauw/paars achtig, mijn haar viel uit, ik kreeg overal donshaartjes op mijn armen, ik werd niet meer ongesteld en ik had slaap te kort.

Ik zette toch door en bracht mijn gewicht naar x kilo. Dat is mijn laagste gewicht. Dat gewicht heb ik 2 dagen gehad, en toen viel ik op een ochtend flauw. Mijn vader vond me, en bracht me naar het ziekenhuis. Daar heb ik aan de hartbewaking gezeten. Later kreeg ik er ook sondevoeding. Verschrikkelijk vond ik dat. Hoewel.. de eerste paar dagen deed ik er niks aan. Ik voelde me zo wezenloos. Maar na een paar dagen besefte ik het ineens dat er calorieën in mijn lichaam kwamen, en probeerde ik steeds uit alle macht de sonde te stoppen.

Ik kwam toch aan, en toen ik een paar kilo's was aangekomen werd ik meteen doorgestuurd naar een kliniek. Daar zat ik zeven maanden lang. Ergens was het een opluchting voor mij: ik hoefde niks meer zelf te doen, de leiders besloten voor me. Maar de andere kant, de anorexia kant, die vond het weer verschrikkelijk. Ik moest in totaal xx kilo aankomen, en dat was echt niet leuk. Vele malen huilend en stampend al mijn verdriet en woede getoond. Dat ik het echt niet wilde, dat dat véél en véél te veel was. Maar ik moest natuurlijk toch blijven aankomen. Uiteindelijk gaf ik toe. Toen ik uit de kliniek kwam, was ik zo ontzettend blij! Hoewel ik na de kliniek nog steeds in therapie zat, was ik toch opgelucht.

Het blije gevoel hield ik niet lang vast. Drie weken na mijn ontslag, werd ik weer gek van mezelf. Ik móést mezelf gewoon wegen. Toen ik op de weegschaal stond, begon ik te huilen. Dat weet ik nog goed. Ik wist niet wat ik moest doen, want als ik weer aan de anorexia kant zou toegeven, zou alles weer van voor af aan beginnen. Ik stapte toen direct van de weegschaal af.

Ongemerkt ging ik toch weer minder eten. Dan liet ik een tussendoortje staan, of nam minder boterhammen tussen de middag. Hoewel mijn ouders streng waren, lukte het me toch. Ik viel weer af en voelde me blijer. Een paar kilo's eraf was toch niet erg? Ik had dan nog steeds een gezond gewicht. Met die gedachte zette ik het afvallen weer door en vertelde niks tegen mijn psycholoog.

Toch ging ik mijn gezonde gewicht voorbij, en mijn gewicht daalde en daalde weer. Mijn ouders waren weer machteloos. Ze dreigde de hele tijd dat ik weer in het ziekenhuis zou komen, of in de kliniek, maar dat boeide me niet. Nouja, ik wilde het natuurlijk niet, maar met een paar kilo's eraf, was niks mis. Vond ik dan. Elke avond was er weer strijd om het eten, en mijn ouders besloten samen met de psycholoog en haar team dat ik weer moest worden opgenomen. Flex opname, dus maar 2 weken. Zo hadden mijn ouders even rust, en werd ik snel behandeld. Dat was dus de tweede x in een kliniek.

Na de flex opname ging het een hele poos beter. Ik voelde me happy, en straalde dat ook uit. Ik zat bijna op gewicht, en hoewel ik het wel erg vond, deed ik er verder niks meer aan. Alleen het eten bleef natuurlijk wel lastig, maar het moest maar. Ik liep nog steeds bij de psycholoog. Dat vond ik erg fijn. Zo kon ik nog wel mijn gevoelens bij iemand kwijt. Mijn ouders wilde ik het niet aan doen, dat vond ik zo naar. Ze hadden al zoveel meegemaakt.

Na twee maanden ging het toch weer slechter. Ik sportte weer meer dan nodig was om in conditie te blijven, en ik slikte weer allerlei afval pillen. Wel deed ik het weer zo, dat mensen in mijn omgeving niks merkte. Ik kreeg weer ondergewicht, en mijn psychologe wist dat. En mijn ouders natuurlijk ook. Weer moest ik opgenomen worden in een kliniek. Voor de derde keer. Ik was het zo spuugzat. Ik wilde niet meer naar een kliniek. Ik werd er gek van. Telkens dat gezeur aan mijn hoofd.

Ik vond het ook supererg voor mijn ouders. Ik wilde de perfecte dochter voor hen zijn, en dat kan ik maar niet. Ik bezorg ze alleen maar ellende, en dat spijt me heel, heel erg.

Ik zit nu nog steeds in de kliniek, en het gaat al weer beter. Ik heb de motivatie gevonden, en ik hoop echt dat dit de laatste keer is. Ik ga Ana verslaan, voorgoed. Ik ben nu best blij dat mijn vader me vond, anders was ik er niet meer geweest.

Door Tessa