Als kind zijnde was ik al heel onzeker. Thuis wou ik het perfecte dochtertje zijn voor mijn ouders, omdat mijn broertje een vorm van autisme heeft en mijn zusje een soort van leerstoornis heeft. Op school was ik was bang dat mijn vriendinnetjes mij niet leuk vonden en niet met mij wouden spelen na schooltijd, maar verder heb ik hier nooit echt last van gehad.

Tot dat ik in groep 8 kwam. Opeens werd ik gepest, terwijl ik met de meeste klasgenootjes al jaren in de klas zat. Het gepest was voor mij een bevestiging dat ik niet leuk genoeg was en er niet mooi uitzag. Ik vergeleek me heel veel met andere klasgenootjes, en er was één verschil wat mij gelijk opviel: ik was al vroeg in de puberteit en zag er anders uit dan de andere meisjes uit mijn klas. Ik had al wat vrouwelijke vormen en zij niet echt. Ik kon maar moeilijk wennen aan mijn lichaam dat aan het veranderen was. Ik vond het niet mooi en dacht dat ik te dik was, dus ik besloot af te gaan vallen, zo zouden mensen mij wél zien staan, dacht ik.

Het afvallen begon heel onschuldig, ik begon wat minder te snoepen en lette een beetje op wat ik at, en dat was het. Tot dat ik in het begin van de eerste klas mijzelf eens ging wegen. Ik schrok ontzettend van het gewicht op de weegschaal en walgde van mijzelf. Er moest iets veranderen, vond ik. Ik besloot op internet tips te zoeken waarmee ik kon afvallen, en kwam al gauw op pro-anorexia sites terecht. Ik viel in een korte tijd veel af.

De maanden vlogen voorbij terwijl ik hetzelfde bleef doen met eten, achteraf gezien mag ik het een wonder noemen dat mijn lichaam het in die tijd niet heeft begeven. In de derde klas ging ik een niveau hoger doen op school, wat ik erg spannend vond. Ik vond het verschrikkelijk dat ik niet meer bij mijn beste vriendinnen in de klas zou zitten en dit maakte me ontzettend verdrietig. Helaas kwam ik in een klas waar ik mij niet in thuis voelde. Ik dacht dat ik nieuwe vriendinnen had gemaakt, maar vervolgens lieten zij me na een paar weken keihard vallen. Omdat ik zo druk bezig was met nieuwe vriendinnen maken, verslechterde de band met mijn beste vriendinnen. Ook ging het uit met mijn toenmalige vriend, en stond ik er voor mijn gevoel helemaal alleen voor.

In deze periode voelde ik me ontzettend rot en verslechterde de situatie rondom mijn eetstoornis. Ik begon met braken en laxeren. Daardoor hield ik meer vocht vast, en mijn gewicht schommelde enorm. Hierdoor voelde ik me een mislukkeling in mijn eetstoornis. "Waarom kan ik niet gewoon afvallen?" ging er vaak door mijn hoofd. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en ging nóg minder eten, en wat ik dan uiteindelijk at voelde te veel en braakte ik uit. Lichamelijk was ik op.

Ik vertelde een meisje uit mijn klas van mijn probleem omdat ik wist dat zo doorgaan geen optie was. Ik wist dat zij automutileerde en dat deed ik ook, dus het voelde vertrouwd bij haar. Bizar genoeg had zij ook last van een eetstoornis. Zij overtuigde mij om samen naar een vertrouwenspersoon te gaan op school.

In het begin had ik veel gesprekken met mijn vertrouwenspersoon. Zij motiveerde mij om aan te komen en probeerde mij weer te laten eten, wat ontzettend moeilijk was. Maar ook zij zag in dat het niet genoeg was om mij verder te helpen. Mijn ouders werden ingelicht en ineens had ik gesprekken met allerlei mensen; de huisarts, een maatschappelijk werkster en ga zo maar door. Ik had eindelijk het gevoel dat ik er niet meer alleen voor stond. Ik werd doorverwezen naar het Amarum voor intensievere hulp, maar gezien mijn leeftijd en situatie waarin ik verkeerde konden zij me niet helpen. Dus werd ik doorverwezen naar het Centrum voor eetstoornissen Accare, speciaal voor jongeren.

Na een intake gesprek werd mij duidelijk dat dit niet de plek is waar ik behandeld zou willen worden. Ze boden me aan om twee tot drie keer per week langs te komen, maar het reizen was enorm ver en niet haalbaar. Ook wou ik graag over gaan naar mijn eind-examen jaar en dat zou niet lukken als ik twee of drie dagen school zou missen. Dit keer werd ik doorverwezen naar een kinderarts en een diëtiste. Mijn toestand verslechterde weer en mijn motivatie zakte. Tot dat mijn kinderarts mij wou laten opnemen in het ziekenhuis met sonde voeding. Dit wou ik niet, en ik besloot om thuis alles op alles te zetten om beter te worden.

In die tijd ben ik terug gegaan naar Amarum, omdat ik 16 zou worden konden zij me nu wel helpen. Helaas was er alleen een plekje vrij in de vestiging van Amarum die verder weg van mijn woonplaats lag, maar er werd mij geadviseerd om wel direct te starten met therapie en later te veranderen van vestiging. Ik mocht het eerst ambulant proberen maar dit hielp niet voldoende. Toen de periode van mijn eind-examen in zicht kwam, had ik even geen contact met mijn behandelaar omdat ik me wou focussen op de examens. Toen kreeg ik een telefoontje van de vestiging van Amarum vlakbij mijn woonplaats. Ik mocht op gesprek komen. Daar was ik heel blij mee want nu hoefde ik veel minder te reizen voor therapie! Blijkbaar was het gesprek een intake gesprek voor de kliniek. Dat had ik niet verwacht, was mijn eetstoornis nou zo erg? Ik wilde het zó graag alleen doen, laten zien dat ik het in me had om zelf de anorexia te overwinnen. Toch accepteerde ik de hulp en ging ik de kliniek in. Het ging al redelijk snel beter met me. Na de kliniek heb ik een 3- daagse deeltijd therapie gevolgd.

Helaas ging het tijdens de 3-daagse deeltijd bergafwaarts met me. Ik heb deze deeltijd therapie in januari 2015 afgerond en zit nu thuis, omdat ik helaas niet met een opleiding kan starten gezien mijn situatie: de eetstoornis is weer sterk terug. Achteraf gezien weet ik dat ik mijn herstel te snel wilde doen. Ik gunde mijzelf het niet om het moeilijk te hebben en wilde alleen maar zo snel mogelijk door met alles. Wel heb ik geleerd waar mijn eetstoornis voor staat: gezien willen worden. Toen ik hier achter kwam moest ik wel even slikken, want het klinkt al gauw iets negatiefs. Maar ik weet simpelweg niet hoe ik moet aangeven hoe ik me voel of wat ik denk. De anorexia kan dit wél laten zien door middel van slecht eten en een laag gewicht. Gelukkig weet ik dat dit niet de manier is om te laten zien dat het niet goed gaat.

Neem de tijd voor je herstel, ook jij mag het moeilijk hebben. Herstellen van een eetstoornis gaat helaas niet alleen maar berg opwaarts, het hoeft niet perfect te zijn!