De maatschappij geeft mensen een verkeerd beeld van het schoonheidsideaal. De tieners van tegenwoordig worden onzekerder en gaan meer en meer aan hun uiterlijk doen. Als je onzeker bent, word je gepest en genegeerd, omdat je een makkelijk slachtoffer bent. Als je zelfverzekerd bent, word je arrogant genoemd. Het is nooit meer goed genoeg in deze tijd. Onzekere mensen worden gepest en worden nog onzekerder, gaan twijfelen aan zichzelf en proberen het anderen naar hun zin te maken, zo ging het dus bij mij...

Acht jaar lang gepest, dag in dag uit, dat is niet niks. Mijn hele leven lang had ik overgewicht en mensen vonden dat blijkbaar een reden om mij te pesten. Dikzak, vetzak, lelijkerd, oliebol, ben je zwanger ofzo, duizenden opmerkingen die ik elke dag weer aan moest horen. Op een gegeven moment durfde ik niet meer naar school, bang dat ik weer opgewacht zou worden.

Mijn hele leven ben ik al bezig geweest met eten, alleen was dit vroeger op een andere manier. Ik ging naar de middelbare school, eindelijk stopte het pesten. Een nieuwe start. Ik kreeg nieuwe vriendinnen, die er wel voor me waren als ik ze nodig had en die me wel steunden als ik verdrietig was. Eindelijk kon ik weer mezelf zijn, maar ook kon ik weer gelukkig zijn. Totdat ik verliefd werd in de tweede klas. De onzekerheid kwam weer naar boven en ik ging me meer bezighouden met mijn lichaam. Ik zonderde me af bij sociale gebeurtenissen en at steeds minder, ging steeds meer wegen en werd alleen maar onzekerder. Geen enkel gewicht was goed genoeg, alles was te hoog.

Ik raakte helemaal verslingerd in de pro-ana wereld. Alles in mijn leven draaide alleen nog maar hierom. Mijn vrienden en familie stootte ik af. Ik was al in behandeling voor andere dingen die ik mee had gemaakt, maar die therapeut kon me niet meer helpen. Ik werd doorverwezen naar Accare. Bij Accare werd ‘’Anorexia Nervosa’’ gediagnosticeerd. Ik lachte ze uit, ik had geen Anorexia, echt niet. Tot op de dag van vandaag zie ik dit nog steeds zo, ik heb helemaal geen probleem met eten, iedereen ziet het gewoon verkeerd.

Bij Accare plaatsten ze mij in een groep met 3 andere meisjes met hetzelfde probleem. Het was de bedoeling dat dit ons zou helpen om weer motivatie te krijgen zodat we weer richting het goede pad zouden gaan, alleen raakte ik steeds verder en verder van dit pad af. Uiteindelijk besloten we dat het enige wat mij nog kon helpen de kliniek was. Ik werd opgenomen voor een flex-opname, dat is een opname van twee weken.

In die tijd kwamen ze er achter dat het slechter met mij ging dan ze dachten. De opname werd met twee weken verlengd, misschien zou dat helpen. Maar helaas, ook dit hielp niet. En nog maar een weekje erbij. En nog steeds hielp het niet. De afstand tussen mij en het goede pad richting huis werd groter en groter. In de kliniek kon ik niet langer blijven, omdat er een ander meisje in mijn plaats moest. Na 4 dagen thuis te zijn geweest, werd ik opgenomen in het ziekenhuis met sondevoeding. De meest verschrikkelijke periode die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. 24 uur per dag lang komt er eten via een slangetje in je lichaam, afschuwelijk.

Na een week ziekenhuis kwam er plotseling weer een plek vrij in de kliniek, ik werd meteen weer opgenomen. Meteen de eerste dag werd mijn sonde eruit gehaald, en moest ik alles weer zelf doen. Een maand later kwam er een nieuwe opname, E. Het was niet speciaal, mensen komen en gingen uit de kliniek. Maar al vrij snel hadden we een hele speciale band. We waren eigenlijk nooit zonder elkaar, alles deden we samen. We werden ook wel ‘’de tweeling’’ genoemd.

Na een paar maanden niet héél positief te zijn geweest, kwam er een omslag. E. kreeg motivatie, waardoor ik ook vrij snel zoiets had van: Ja, maar als zij hier weggaat dan wil ik hier al helemaal niet meer zijn! Zo gingen we samen stapje voor stapje omhoog. Uiteindelijk, na 8 maanden in de kliniek te hebben gezeten, was het dan zo ver; ik mocht met ontslag.

Mijn ouders wisten niet of het goed ging komen, dus werd het afgebouwd. Eerst was ik nog 3 dagen in de week in de kliniek, toen 2, toen 1 en nu kom ik er alleen nog voor therapie of gesprekken. Het ging nog steeds niet helemaal super, maar ik werd door in de kliniek te zijn alleen maar negatief beïnvloed, dus uiteindelijk mocht ik uit de kliniek weg.

Toen begon school weer en omdat ik een jaar heb gemist, moet ik de derde klas overdoen. Al mijn vrienden zijn er nog steeds voor me en ze helpen me als ik het moeilijk heb. Ik ben er nog lang niet en het zal nog een zware strijd worden met veel ups en downs, maar de afstand tussen mij en een gelukkig leven is al veel kleiner geworden. Iedereen om mij heen wil ik heel erg bedanken voor alle steun en liefde die jullie mij geven. Zonder jullie had ik die stappen die ik heb gezet, nooit durven zetten.