Hier is hij dan, mijn verhaaltje. Vanaf mijn 12de is er bij mij een de eetstoornis anorexia nervosa geconstateerd. Achteraf terugkijkend kan ik stellen dat het wel al iets langer speelde, vermoedelijk in het midden van mijn 11de levensjaar. Hoe begon het? Tja, dat is een lastige vraag. Voor mijzelf is het ook al zo lang geleden, dat ik heel veel dingen niet meer precies weet. Wat ik nog wel weet is dat ik ontevreden was over mijn buik, en daardoor minder ging snoepen.

Het ging in eerste instantie niet om mijn gewicht. Volgensmij wist ik nog geen eens hoeveel ik precies woog, en al helemaal niet wat calorieën waren. Maar snoepen was slecht voor je, zo simpel was dat, dus hetgeen mij te doen stond was minder snoepen. Als 12 jarige weet je niet veel over calorieën, koolhydraten en vetten, dus je gaat af op verhalen die je hoort om je heen en die je met je logische en gezonde verstand zelf kunt bedenken. Dus bruin brood zou gezonder zijn dan wit brood, en worst gezonder dan chocoladepasta. Zo beperkte ik mijn eetpatroon stap voor stap. 

Mijn naaste omgeving had niet meteen door dat het slecht met mij ging en dat ik mij zo voelde. Iedereen snoept toch wel iets minder? En ik had altijd een tengere bouw gehad. Maar toen kwam de zomer van 2006 eraan, de zomervakantie waar mijn geheim dat ik al zeker een halfjaar bij mij droeg uitkwam. De zomervakantie die ervoor heeft gezorgd dat ik nu nog steeds niet kan genieten van zomervakanties op een manier hoe ik dat vroeger kon, voor mijn 12de jaar.

Na de zomervakantie zou ik naar de brugklas moeten, en ik vond dat verschrikkelijk. Ik vond het zo ontzettend spannend en eng, dag ik elke dag op vakantie aan het huilen was. Ik was bang dat ik geen nieuwe vriendinnen kon maken, en dat mensen uit hogere klassen mij raar zouden vinden. Ik dacht dat mensen mij in ieder geval leuker zouden vinden als ik dun was, dus ik ging nog minder eten. Ook had ik hockeykamp in die betreffende zomervakantie. Omdat ik dus weg was van thuis, zag ik dit als mijn uitgerekende kans om weinig te eten. Toen ik aan het eind van de week weer thuis terugkwam was ik totaal verzwakt en mijn ouders schrokken ervan hoe ik eruit zag.

Toen ging het snel. Mijn moeder maakte zich veel zorgen en had een afspraak voor mij geregeld bij de kinderarts in het ziekenhuis. Ik was totaal afwezig. De kinderarts was erg aardig en heeft mijn lichamelijke conditie onderzocht. Ik had ondergewicht, mijn hartslag en mijn polsslag waren niet goed evenals mijn lichaamstemperatuur. Ze zei dat ik niet meer mocht sporten en daar schrok ik wel van. Hockey was immers het belangrijkste in mijn leven. Maar goed, ik dacht toen nog bij mijzelf, ze kan dit wel zeggen, maar morgen ga ik gewoon weer trainen. Dat bepaald zij niet even voor mij.

Ik moest nog even van haar blijven zitten in haar kamertje, want ze moest even een telefoontje plegen. Toen ze terugkwam, kwam ze met het bericht dat ze mij meteen op wilde laten nemen in het ziekenhuis, omdat mijn conditie echt heel erg slecht was. Ik verstijfde, ik weet niet meer wat ik op dat moment heb gedacht, niks of heel veel misschien, ik weet het niet, ik weet alleen dat ik daar in die kamer zat met mijn moeder, die intussen aan het huilen was. Ik weet nog dat mijn moeder mijn vader heeft gebeld vanuit het ziekenhuis en dat we samen een tas met spullen hebben opgehaald en weer naar het ziekenhuis zijn gereden.

We kwamen daar op een avond aan en een Belgische verpleegkundige was aan het werk, Lieve heette ze, en ze was ook echt heel lief! Ik liet het allemaal gebeuren, ik liet hun mij daar verzorgen. Ik was totaal uitgeput. Mama bleef de eerste nacht bij mij slapen in het ziekenhuis, en afscheid nemen van mijn vader en mijn zus was heel moeilijk. Zeker omdat mijn zus moest huilen. Ik voelde mij zo schuldig! Wat had ik in hemelsnaam gedaan? Hoe egoïstisch kon ik zijn? Uiteindelijk heb ik twee weken in het ziekenhuis gelegen, en dat heeft me goed gedaan. Ik was een stuk aangesterkt en had dieetlijsten meegekregen die ik thuis voort kon zetten.

Wat heel lastig was, is dat ik in de eerste twee weken van de brugklas in het ziekenhuis heb gelegen en dus het beruchte brugklaskamp nooit mee heb gemaakt. Ik mocht heel langzaam gaan beginnen met school, eerst 2 uurtjes per dag en dat werd langzaam uitgebreid. Ik was zo bang dat kinderen op school gingen vragen waar ik was geweest. Ik heb ook nooit iemand op de middelbare school verteld dat ik een eetstoornis had. Ik schaamde me en dacht dat niemand het zou begrijpen. Achteraf super stom, want hierdoor heb ik een hoop hulp gemist.

De eerste drie jaar van de middelbare school vond ik geen reet aan. Ik had niet veel vriendinnen en ik vond het simpelweg saai. Aan het einde van de brugklas had ik één tiende tekort om naar het VWO te mogen. Ik vond dat zelf niet voldoende, mijn perfectionisme eiste dat ik minstens VWO moet doen, dus heb ik in 2 Havo hard gewerkt en ze lieten mij naar 3 VWO gaan.

Vanaf de 4de klas kreeg ik een leuk vriendinnengroepje, waarmee ik tot en met de 6de klas vriendinnen ben geweest. Ik kan zeggen dat mij dat echt goed heeft gedaan. Voor het eerst sinds jaren deed ik weer leuke dingen buiten schooltijd, spraken we met elkaar af, gingen we naar het strand of pakte we een terrasje. Die eetstoornis was toen zeker niet weg, maar hij kwam een klein beetje meer op de achtergrond te liggen. Ik ging in die tijd nog eens per week voor controle naar een arts. Zolang mijn gewicht goed was, mocht ik blijven hockeyen.

Ik heb in één keer mijn VWO-diploma gehaald en ik weet nog dat ik helemaal vol zenuwen zat tijdens het eindexamen. Ik was zo bang om het niet te halen, want dat zag ik als falen. Toen ik mijn diploma in handen had was ik opgelucht, maar trots was ik niet. De cijfers die ik had gehaald waren oké, maar het gemiddelde lag ergens bij de 6,5 en dat vond mijn perfectionisme niet genoeg.

Het vriendinnengroepje van mijn middelbare school is helaas uit elkaar gevallen. Sommige hielden contact, en ik probeerde zo lang mogelijk mij vast te blijven houden aan het groepje. Ik had er zo lang op gewacht om eindelijk een leuke vriendinnengroepje te krijgen, dat kon ik toch niet zomaar verloren laten gaan. Ik wilde mij daar niet aan toe geven. Ik vond het een heel lastig proces en voelde mij soms afgewezen.

Zelf begon ik met studeren in Leiden: Criminologie. Net zoals ik de zenuwen en de angst had om naar de brugklas te moeten, voelde ik deze angst ook weer toen ik naar de universiteit moest. Oh jee, hoe gaat dat daar? Ben ik wel leuk genoeg? Wat voor mensen zijn daar? Ik ken de weg niet. Wat als ik het niveau niet aan kan? Moet ik bij een studentenvereniging? Moet ik daar gaan wonen?

Omdat mijn woonplaats en Leiden gemakkelijk te bereizen valt, had ik besloten om tot de winter aan te kijken hoe het zou gaan en daarna misschien op zoek te gaan naar een kamer. Ik besloot na de introductieweek niet bij een studentenvereniging te gaan. Het leek mij ontzettend leuk, heel spannend, maar wel leuk. Maar ik durfde het niet. Ik dacht; shit dan moet ik gaan zuipen en wordt ik dik. En dat was mijn grootste nachtmerrie. Liever me shit voelen en op dit gewicht blijven, dan een leuk leven en dik, dacht ik toen. Ook was ik bang dat ik de loser zou zijn die geen jaarclub zou kunnen vinden. Nee, dat ging ik mijzelf besparen.

Ik dacht, weet je wat, ik word geen lid, maar ga wel in Leiden wonen en dan zul je zien dat je vanzelf meer contacten daar krijgt. Ik ging hospiteren! In totaal heb ik 9 keer gehospiteerd. Van hospiteeravonden waarbij er 5 kandidaten waren, tot avonden waarbij er 30 kandidaten waren. Van avonden waarbij ik in de eerste ronde naar huis werd gestuurd, tot avonden dat ik iets langer mocht blijven zitten. Het hielp niet, ze zullen mij nooit kiezen dacht ik, simpelweg omdat ik gewoon saai ben en ik nooit een meerwaarde voor een huis kon zijn. Daarna ging het dan ook weer slechter met mij.

In de zomervakantie tussen het eerste jaar en het tweede jaar zijn we met ons hele gezin naar Kreta gegaan! Kreta was top, we waren er nog nooit geweest maar we hebben er echt genoten. Maar zomervakanties bleven lastig, de regelmaat van naar school gaan en trainen valt wegt. Mijn ouders schrokken deze vakantie hoe slecht het eigenlijk nog steeds ging met eten en in die zomer hebben we besloten dat we er iets aan willen gaan doen. Ik wilde dat zelf ook wel, maar een heel groot deel in mij schreeuwde ook nee! Het heeft tot december geduurd voordat ik zelf inzag dat het niet meer ging. Niet met het eten, maar vooral hoe ik mijzelf voelde. Ik voelde me mij zo somber. Ik dacht dat de hele wereld mij stom vond.

Ik ben naar de huisarts geweest om mijn verhaal te vertellen, en diezelfde middag heb ik gebeld naar Centrum Eetstoornissen Ursula om mij daar aan te melden. Maandag 3 maart 2014 had ik mijn intakegesprek en dat was heftig. Allereerst had ik een gesprek met een therapeut, wat erg fijn was en die mij veel herkenning gaf. Daarna had ik een somatisch onderzoek bij de kinderarts, en die constateerde (weer) dat mijn lichamelijke conditie ernstig was. Ik mocht niet meer van haar sporten, en mijn polsslag was net hoog genoeg voor een ziekenhuisopname. Ik beleefde een deja vu, een trauma, ik weet niet wat er gebeurde, maar dit keer maakte ik het in tegenstelling tot mijn eerste kinderarts bezoek op mijn 12de wel bewust mee, waardoor ik wit wegtrok en helemaal misselijk werd. Ik kon niet praten.

Terug in de auto bij mijn ouders was het eerst dat ik zei; Sorry. Ik voelde mij schuldig. Voor hun was het ook schrikken. Ik loop al meer dan 8 jaar met die kut ziekte rond, en confronteer ook hun ermee. Het levert irritaties op in huis, er wordt rekening met mij gehouden en ze geven mij meer aandacht, ik wil dat allemaal niet meer. Ik wil een normaal kind zijn, die normaal doet en leuk is!

Ik wist dat dit moeilijk zou worden, mar ik zei tegen mijzelf dat ik sterk moest zijn. Ik wil immers van die kut eetstoornis af, dus ik moet doorzetten. Even niet sporten en mij gewoon aan een heel simpel eetschema houden. Inmiddels vliegen mijn gedachte alle kanten op, maar ik probeer ze heel erg te onderdrukken. Ik leef ergens heel ver weg had ik het gevoel, ik voelde eigenlijk niks, maar ik vind dat wel prima voor even. Ik weet natuurlijk dat dat niet voor altijd goed is, maar ik heb het gevoel dat ik het anders allemaal helemaal niet aankan.

Wat mij wel heel goed doet is de steun die ik krijg om mij heen. Na heel lang wikken en wegen heb ik begin Maart een mail gestuurd naar mijn hockey- en cricketteam. Ook heb ik mijn beste vriendinnetje uit Leiden ingelicht over mijn situatie, en heb ik het alle familieleden verteld. Iedereen was zeer begripvol en vonden het allemaal alleen maar heel vervelend voor mij. Ook zei iedereen, dat als diegene ook maar iets voor mij kon betekenen, ik maar een gil moest geven. Ik bedoel, ik vind het zelf al heel lastig om over te praten, dus dat mensen ze moeite nemen om op mijn bericht te reageren, ja dat doet me echt goed.

Eén punt vond ik echter ontzettend lastig, en dat is dat heel veel mensen zeiden dat ze wel wisten dat ik vroeger last had gehad van een eetstoornis, maar dat ze eigenlijk dachten dat ik er nu van genezen was, omdat je niks aan mij merkte en ik er goed uit zag. Blijkbaar heb je heel goed een masker op weten te zetten bij andere mensen, en ben je dus nooit chagrijnig, verveeld en depressief overgekomen, eigenlijk best knap als je het zo bekijkt toch?

Het is niet makkelijk als je eetstoornis niet aan de buitenkant zichtbaar is, maar je wel iedereen moet vertellen dat je een eetstoornis heb en een hele zwakke lichamelijke conditie bestaat. Er heerst toch een stereotype van anorexia meisjes die ontzettend mager zijn. Dit beeld klopt totaal niet Ook meisjes die er gezond uitzien lopen ermee rond. En daardoor is het soms zo ontzettend lastig uit te leggen aan mensen. Dat kun je die mensen niet verwijten, hoe kunnen zij immers beter weten als je er nooit in je directe omgeving mee geconfronteerd wordt. 

Ik heb inmiddels mijn intake gehad bij de Ursula, ik heb mijn somatisch onderzoek gehad en onlangs had ik een systeemtaxatie. We moesten met z'n vieren komen naar een therapeut om te praten over onze thuissituatie, en welke rol de eetstoornis daarin speelt. Toen ik daar zat, in die kamer bij de therapeut met z'n vieren voelde ik mij ontzettend schuldig over alles wat de eetstoornis bij ons thuis veroorzaakte.

De therapeut vroeg aan mij een hele mooie vraag: hoe zou jou leven zijn zonder eetstoornis? Ik hoefde daar niet over na te denken, het eerste wat ik er uit floepte was: ‘geweldig!'. Ik zou echt kunnen genieten van het leven zei ik. Er gebeurde iets in mijn hoofd, toen ik daar in het kamertje zat met de therapeut en papa, mama en mijn zus naast mij. Die eetstoornis moest afgelopen zijn.

Ik heb 8 jaar lang mij niet gelukkig gevoeld, mijzelf geen leuk leven gegund, mijzelf geen lekker eten gegund, mijzelf totaal verzwakt, overmatig gesport en de lat ontiegelijk hoog gelegd. Ik ben nu 20 jaar, en wil een leuk leven. Leven 2.0, zonder eetstoornis. Ik wil weer de ‘oude Diede' worden die ik ooit was zonder eetstoornis. De spontane, vrolijke, ondeugende, creatieve en grappige Diede. De Diede die straalde, kon genieten van hockey, hield van de zon en lekker eten. Die Diede die hield van zichzelf, die tevreden was over haar lichaam, zich geen zorgde maken om calorieën en eten. De Diede die een onbezorgd leven had. Ik weet dat het misschien nooit meer zo zou worden als het was, maar ik weet wel dat ik mij niet meer zo wil voelen als de afgelopen 8,5 jaar.

Ik weet dat ik nooit meer terugwil naar die eetstoornis en alleen maar vooruit wil. Ja, ik zit er nu nog midden in en begin net aan mijn genezingsproces. Ja, ik weet dat dit de heftigste strijd gaat worden die ik ook in mijn leven bevochten heb. Ja, ik weet dat dit een lange weg gaat worden met veel therapie en veel tranen. Diede geeft nooit op. De afgelopen 8 jaar heb ik ook nooit opgegeven. Het ding mij te doen staat is alleen mijn gedachten 180 graden opdraaien. Ik ga de strijd aan. En één ding weet ik zeker, hoeveel tranen er ook voor nodig zijn, hoe lang het ook gaat duren, hoeveel therapiesessies ik ook moet bij gaan wonen, één ding weet ik zeker deze strijd ga ik niet verliezen. Ik ga niet verliezen van een gedachte in mijn hoofd die al 8,5 jaar de baas over mij is. Het is mooi geweest, ik kies voor mezelf!!