Mevrouw anorexia, daar is waar het begon. Ze heeft mijn leven afgepakt. De weg die ik wilde afleggen, kon niet meer doorgaan. Ineens moest ik stoppen met mijn opleiding. Ik had energie nodig om met mijn opleiding verder te gaan, maar mevrouw anorexia stond op nummer 1.

Na lang dubben tussen dierenartsassistent en sportdocent heb ik mijn keuze gemaakt. Als klein meisje was ik altijd al bezig met dieren. Mijn hart ging uit naar dieren. Al mijn huisdiertjes verzorgen en vertroetelen. Totdat ik ging voetballen. Ik speelde in een voetbalteam met alleen maar jongens. Cool toch? Als enige meisje tussen al die jongens! Na een aantal jaar ging ik voor het eerst fitnessen. Als 14 jarige begon ik daar mijn weg in de sportwereld.

Ik vond het leuk om met conditie en kracht bezig te zijn. Ik ging mijzelf ook steeds meer verdiepen in voeding, sport en gewicht. Het was leuk en prettig! Ik voelde me goed daar in de sportschool. Dus ik koos voor de sport kant. Wat zou het me toch enorm leuk lijken om als gymdocent voor de klas te staan. Anderen helpen met een gezonde lifestyle en waarom je kan gaan sporten. Ik koos de opleiding Sport & bewegen. Toen kwam mevrouw anorexia om de hoek kijken…

Na een aantal maanden in de sportschool kon ik me alleen nog maar focussen op getallen. Ik ging elke maand een sporttest tegemoet. Hoe zat het met mijn vetpercentage en spiermassa? Elke maand zag ik de cijfers veranderen. Mijn gewicht deed er nog niet toe, maar de percentages wel. Steeds verder ging ik me in de hele test verdiepen, waarbij ook mijn gewicht een heel groot onderwerp was geworden. Wat kan lager en wat kan hoger?

De sportklas op de middelbare.
Na mijn 2e leerjaar op de middelbare kon ik gaan kiezen welke richting ik op wilde gaan. Ik koos LO2 (sportklas). Ik kon me hier erg goed in vinden. Ik vond het leuk en interessant. Hoe moet ik deze beweging uitvoeren en wat kan ik verbeteren? Andere klasgenoten tips en tops geven en uiteindelijk in mijn 4e leerjaar lesgeven aan de 2e klassers. Ik genoot er erg van en voelde me echt een gymdocent. Dit wilde ik over een aantal jaar worden. 

Anorexia en een sportopleiding. Dat kan ik makkelijk.
Sinds mijn 2e leerjaar op de middelbare school werd bij mij duidelijk dat ik een eetstoornis had. Mijn eetstoornis ontwikkelde zich meer en meer. Al snel kreeg ik de diagnose anorexia. In de sportklas ging alles wel goed. Ik kon goed meedoen en had genoeg energie. Na een tijd veranderde dat. Ik begon met extreem afvallen. Ik at nauwelijks en bewoog heel veel. Mijn energie daalde en ik hield mijn lessen niet meer vol. Ik dacht dat alles anders zou worden als ik naar het MBO ging. Ik red dat wel. Ik kan wel aan die sportopleiding beginnen.

Na mijn introductieweek redde ik het al niet goed om bij te blijven. Mijn energielevel was zo laag dat ik het niet meer kon. Na een aantal weken nog school te hebben gevolgd, hakten mijn zorgbegeleiders op school en ik de knoop door. Ik kon dit jaar niet meedoen. Het was niet veilig. Er kunnen erge dingen gebeuren wanneer je ineens uit een touw zou kunnen vallen. Ik begon het langzaam in te zien dat dit zo niet langer door kon gaan. Na vele hulpinstanties te hebben gepasseerd, was voor mij de enige oplossing waar ik nog vertrouwen in had, een klinische opname.

Ik koos voor mijzelf en begon met motivatie aan mijn opname. Ik ben nu bezig met te herstellen van anorexia. Ik mag volgend jaar weer opnieuw aan mijn opleiding beginnen en ben 100 % zeker van een plekje. Mevrouw anorexia gaat eraan. Ik word weer de gezonde ik die ik altijd al heb willen zijn. Als je niet voor jezelf kan zorgen, kan je dat ook niet voor een ander. Ik herstel!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl