"Een eetstoornis? Nee, dat zou mijn dochter nooit krijgen." Dit waren de woorden van mijn moeder een paar jaar voordat ik een eetstoornis kreeg. Ook ik was het met haar eens, een eetstoornis, ondanks dat ik amper wist wat het inhield, was ik er zeer zeker van dat het mij niet zou overkomen.

Op mijn elfde werd ik er bewust van dat ik niet eruit zag zoals ik wilde. Ik zag mezelf als de dikste van de klas en ook het buikje dat ik had, werd niet erg gewaardeerd door mezelf. Ik begon af te vallen, maar na een paar kilo had ik het er zo weer bij aan doordat ik nog meer at dan voorheen, alles wat ik at hield ik bij in mijn telefoon, wat voor nog meer schuldgevoel zorgde omdat ik aan het eind van elke dag geconfronteerd werd met wat ik op die dag had gegeten. Dit ging een paar jaar zo door, ik schommelde enorm in mijn gewicht, maar langzaam gingen er toch een paar kilo's af.

Dit waren de jaren waarin mijn zorgen toenamen en er veel gebeurde in mijn directe omgeving en ik een trauma kreeg. Ook ging ik op zoek naar een vorm van afleiding en kwam ik uit bij zingen. Enigszins wist ik dit al, ik zing immers als zo lang als ik me kan herinneren. Ik vond een goede balans tussen mijn problemen en het zingen en dat is - achteraf gezien- mijn redding geweest in die tijd.

In de zomer van 2015 ging het toch mis. Langzaam ging ik minder eten, meer sporten en verloor ik steeds meer een stukje van mezelf. Tijdens de kerstdagen was er geen sprake van gezellig mee eten en ook nieuw jaar was geen pretje voor mij. In Maart was ik inmiddels heel wat kilo's lichter en ook kon ik veel minder goed nadenken. Ik lag veel op bed en voelde me enorm alleen. Ik luisterde muziek om de tijd te doden, ik had nergens meer zin in en wou niets anders dan van de aardbodem verdwijnen. Het leven zou immers toch doorgaan zonder mij. Dit ging weken lang zo door tot mijn moeder op een avond bezorgd bij me kwam zitten. Mijn emoties van al die weken kwamen er opeens uit.

Ik hield het niet meer en samen kwamen we overeen. Ik had hulp nodig. De eerste keer dat ik bij de huisarts kwam werd ik niet erg serieus genomen. Alleen een psycholoog zou goed zijn, over 12 weken kon ik terecht en tot die tijd had ik pech. Nog geen maand later zaten we weer bij de huisarts, dit keer verwees hij ons door naar het ziekenhuis, waar ik begeleiding zou krijgen van een kinderarts en een diëtiste. De tweede keer dat we naar de huisarts gingen was ik het er niet mee eens, de huisarts had immers de vorige keer laten blijken dat het niet erg was toch? Toch moest ik na het eerste gesprek met de kinderarts stoppen met de dingen waarvan ik hield. Ik mocht niet meer naar het muziekkorps waar ik op zat en ook fietsen naar school was verboden. Toch ging ik altijd nog naar zangles, puur omdat mijn moeder en ik wisten dat dat hetgeen was wat me op de been hield.

Na de meivakantie werd ik opgenomen in het ziekenhuis, dit omdat mijn gewicht te gevaarlijk was en ik veel last van hart had. Pas toen de dokter na een week me vertelde dat ik een gevaarlijke lage hartslag soms had in de nacht, ben ik me gaan beseffen wat er allemaal gebeurde. Was ik dit nog? De echte ik zou dit nooit allemaal laten gebeuren. Toen was het pas voor het eerst dat iemand mij uitlegde wat Anorexia echt inhield. Het is iets geestelijks, niet lichamelijks. Het was niet mijn schuld, dat werd me goed ingeprent omdat ik me ondanks alles enorm schuldig voelde dat dit mij was overkomen. In het ziekenhuis gebeurden veel nare dingen maar ook waren er mooie momenten. Zo kwam ik erachter hoeveel mensen er met je meeleven. Ook de band met mijn lieve vriend waarmee ik inmiddels 3 jaar een relatie heb, werd sterker.

Ik merkte dat hij het ook moeilijk had met mijn eetstoornis, hij maakte zich zorgen en begon daardoor ruzie te krijgen met leraren en kon zich niet meer concentreren op school. Toch wist hij dat altijd te verbergen als hij met mij was en vrolijkte hij me op als hij mocht komen 1 keer in de week. Ook merkte ik dat mijn vriendinnen ook werkelijk om me gaven. Ik dacht altijd dat ze wel zonder me konden, tot op het moment dat ze met een boel vrolijke, expres kinderachtige tekeningen en een netflix abonnement aan kwamen zetten om me op te vrolijken. Geloof mij, je betekent meer voor mensen dan je denkt. Op één van de vele avonden in het ziekenhuis had ik een goed gesprek met een zuster over motivatie en sindsdien maakte ik veel vorderingen. Ik voelde me beter en koos steeds een stukje meer voor herstel. En wat mijn motivatie was? Zingen. Ik merkte dat stukje voor stukje mijn passie weer meer werd. Ik begon weer zingen ook al zat ik in het ziekenhuis, uiteraard wel zo zacht dat niemand mij kon horen.

Na 6 lange weken werd ik eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en gelukkig bleef het goed gaan. Niet veel later ging ik op vakantie, waar mijn vriend en ik ons eerste nummer samen produceerden. Eenmaal weer thuis zong ik hem in en werden we enthousiast, dit was iets wat ik echt een goede afleiding vond in plaats van het afvallen. Hoe meer nummers we begonnen te produceren, hoe meer de eetstoornis naar de achtergrond verdween. We bezochten een paar studio's, brachten ons eerste nummer uit op Spotify en Itunes en dat brengt me langzaam bij nu. Op dit moment heb ik geen last meer van mijn eetstoornis en kan ik trots zeggen dat ik ben hersteld van mijn Anorexia.