Het begon allemaal op de basisschool, ik was een jaar of zeven of acht en werd erg gepest. Ik werd erg vaak buiten gesloten, want ik hoorde er gewoon niet bij. Ik dacht altijd een leuke vriendin te hebben maar iedere keer viel dit tegen. Ik kwam vaak huilend thuis en wilde niet meer naar school. Na vier jaar intensief gepest te zijn ben ik van die school afgegaan. Weg, opnieuw naar een andere school en dat veranderden alles. Ik wilde geaccepteerd worden.

Ik heb een jaar achterstand op het gebied van rekenen, ik stroomde als kind zijde al niet goed door en snapte niks van rekenen. Daarna kwam de middelbare school. Dat vond ik spannend en eng. Ik dacht: 

''Een nieuwe start. Misschien kan ik het pesten achter mij laten.''

.....maar helaas begon het pesten in de eerste klas weer opnieuw. Ik vond niet echt aansluiting en iedereen had commentaar op mij. Ze zeiden dat ik teveel praatte, dat ik lelijk was en dat ik meer make-up moest dragen, je moet nieuwe kleren kopen, je bent stom en ga zo maar door. Ik hoorde dit bijna elke dag en begon dit tegeloven. Hierdoor heb ik nu nog weinig zelfvertrouwen over.

Het hele jaar ging dit zo door tot aan de zomervakantie. Ik ging met m'n vader, moeder en zusjes naar de camping, Ook daar werd ik gepest. Mijn zusje van 13 maakte precies hetzelfde mee als ik, we waren op de camping ook altijd de buitenbeentjes. We hadden dan wel een leuke vriendenclub, maar er werden vaak opmerken gemaakt naar ons. Dingen zoals ''Je bent net een bruine pepernoot en je bent lelijk.'' of ''Je moet gaan lijnen'' werden regelmatig tegen mij gezegd. Ik was altijd steviger dan de rest, ik had niet de perfecte maten.

Na de vakantie ging ik naar de tweede klas en ging het pesten gewoon door. Nu is het gelukkig rustiger maar of ik nu alles achter me kan laten? Nee. Dus begon ik in de zomer van 2011 te lijnen. Ik had dat daarvoor ook al eens wat geprobeerd maar ik was er voorheen nooit zo mee bezig. Toen begin de zomer 2011 de knop omsloeg besloot ik niet meer zoveel als toen zou willen wegen. Ik besloot er alles aan te doen wat het ook maar koste om dit gewicht te laten dalen.

Ik wist van anorexia af en hoopte nog zo dat ik geen anorexia zou krijgen. Nu, een jaar later heb ik dat bijna bereikt. Ik begon eerst een aantal dingen te halveren. Eerst de melk, mijn brood en mijn avondeten en toen zag ik dat het hielp. In een maand tijd at ik nog maar heel weinig caloriën. En elke dag hetzelfde.

In 2 maanden tijd viel ik behoorlijk wat kilo's af. Tot het niet meer ging. Ik viel flauw op school ik was te moe. Mijn moeder heeft de huisarts gebeld. Ze wist dat ik op mijn eten lette, maar verzon smoesjes en leugentjes zodat het leek alsof ik gewoon at.

De huisarts heeft me doorverwezen naar een voedingsconsulente. Door haar kwam ik weer wat aan. Ik besloot er voor te gaan, maar toen zag ik ineens weer hoe dik ik ben. Ik besloof tegen haar te gaan liegen. Ik moest een voedingsdagboekje bijhouden. Hierin schreef ik dingen op die ik helemaal niet at. Ik at ondertussen nog maar erg weinig en wilde dat niet uitbreiden. 

Eind december stopte ik bij die voedingsconsulente. Ik ging nog minder eten en ik ging mezelf meerdere malen per dag wegen. Ik werd angstig en en voelde mij onbegrepen. Ik deed mijzelf pijn en wilde met niemand meer praten. Ik heb littekens, last van stemmingswisselingen en kan enorm boos worden dat dit  nu zo is. Ik wilde het liefste dood. Ik wilde weg van de wereld en niet meer gevangen zitten in de anorexia. Ik verwoestte m'n hele kamer en deed mezelf alleen maar pijn. Ik duwde mensen weg die van me houden, ik kon niet meer! Ik kon niet meer vechten ik liet het over aan mijn anorexia. Maar mijn moeder gaf de hoop nog niet op.

Ze wil er samen voor gaan strijden, samen tegen deze rot ziekte vechten en dat gaf mij hoop. Ik heb het altijd koud, blauwe vingers, handen en heb haar uitval. Ik kan mij niet goed concentreren op school en m'n cijfers gaan achteruit. Ik ben zo moe... ik heb de hele dag spierpijn en normaal trainde ik op maandag en op woensdag 2 uurtjes. Nu red ik maar een uurtje. Boksen is m'n leven, maar ik kan het niet meer aan. Het is te zwaar.

Elke dag is een moeilijke strijd, elke dag is er een gevecht.

Ik heb er niet voor gekozen om zo te leven, ik heb niet gekozen voor de anorexia. Ik heb wel gekozen om te leren leven. Het leven is het waard.

Door: Michaëla