Anorexia: discipline om af te vallen

 

Ongeveer drie jaar geleden begon het allemaal. Ik zat in mijn tweede jaar van het VWO en ik zat niet lekker in mijn vel. Ik voelde me wat te dik en niet op mijn gemak. Mijn plan was om iets af te vallen, zodat ik me beter zou voelen. Van 1 keer per week sporten naar 3 keer per week en gezonder eten. Al snel begon ik wat af te vallen, het voelde goed maar ik wilde iets meer. In het begin viel het niemand op. Alleen bij de sportschool waar ik vaak condititesten deed viel het de instructeurs op dat ik wat minder woog en kreeg ik weleens een bezorgde opmerking: Eet je wel genoeg en gaat het wel goed? Mijn BMI was net genoeg...

Ik stelde mezelf steeds nieuwe doelen, als ik mijn doel had gehaald ging ik verder, te ver. Ik voelde me beter maar ook zoveel slechter van binnen. Mijn energie was op, met niks in mijn maag ging ik sporten en vaak draaide alles als ik klaar was. Ik las blogs van meiden met anorexia, zocht tips om meer af te vallen, stak mijn vinger in mijn keel elke keer dat ik te veel at. Het moest eruit. Ook slikte ik laxeerpillen tot ik me leeg voelde, letterlijk en figuurlijk. Eten was zwak en daar strafte ik mezelf voor: sporten, bewegen, alles om het er weer af te krijgen. Ik was vaker ziek thuis door mijn slechte weerstand en op school ging het ook minder goed.

anorexia eetstoornis zwak eten

Op dat moment had ik een vriend, hij vond me mooi en het ging goed tussen ons. Zijn vrienden waren daarentegen niet zo leuk. Het liedje 'Ik kan op je surfen' kreeg ik te horen en ik voelde me lelijk. Dat heeft me alleen maar verder naar beneden geholpen. Nadat hij langs was gekomen omdat ik thuiszat met een verstuikte enkel, weer een van de vele klachten die erger werden, werd ik geconfronteerd. Hij was net weg, ik lag in mijn bed en mijn moeder riep dat ik moest komen. Ik woonde op dat moment met mijn zus bij mijn vader. Dat mijn moeder er was, was echter niet raar, ze hebben een goede band. Mijn vader, zus en moeder zaten op de bank en we moesten iets bespreken, de sfeer was gespannen.

Mijn moeder was naar de dokter geweest met mijn dagboek die mijn zus had gevonden in mijn lade. Ik schrok, hierin schreef ik op hoeveel ik woog en wat er in mijn hoofd omging. Het boekje stond vol met lijstjes wat ik wel en niet mocht eten en wat ik van mezelf moest wegen. De dokter had de diagnose anorexia vastgesteld aan de hand van de verhalen van mijn moeder en het boekje. Mijn moeder zei dat het niet langer zo door kon gaan. Ik zat onder de blauwe plekken, had geen energie meer en nu ik terug kijk naar die foto's was ik inderdaad best wel dun. Ik had veel donshaar, ben een hele tijd niet ongesteld geweest, mijn rondingen waren minimaal en nog steeds voelde ik me dik.

De eerste afspraak met de dokter kwam en ik zag er erg tegenop. De dokter vertelde me wat anorexia inhield en ik kon me in alles vinden. Hier schrok ik wel van, maar diep van binnen voelde het zo goed. Ik hoorde bij die meiden met de discipline om af te vallen en zou ook als dun gezien worden. Hij woog me en mijn gewicht was inderdaad te laag.

Ik werd in contact gebracht met de GGZ. Hier zou ik gesprekken gaan hebben met iemand die verstand heeft van eetstoornissen. De gesprekken waren oke, ik kon dingen vertellen zonder dat iemand er heel erg van schrok omdat ze het vaker hoorde. Een band had ik niet met mijn psycholoog en ik zag op tegen de gesprekken. Door de gesprekken heb ik geleerd om meer te uiten en te praten over wat ik voel. Alles van de week werd besproken en ook mijn thuissituatie. Ik ben in die tijd ook verhuisd naar mijn moeder. Mijn vader had op dat moment een burnout en we botsten doordat we ons beiden niet goed voelden. Bij mijn moeder kwam ik meer tot rust, maar het zorgde er ook voor dat mijn huilbuien vaker kwamen, wat waarschijnlijk komt omdat ik me meer durfde te uiten.

Die tijd leerde ik mijn nieuwe vriend kennen waar ik bijna elk weekend was. Het begin was super en we deden veel leuke dingen. Zijn ouders en broer vonden me erg aardig en ik hoorde echt bij hun gezin. We lunchten vaak waar ik veel moeite mee had, ook controleerde zijn moeder wat ik at. We hebben zelfs een keer een gesprek gehad met mijn moeder erbij over mijn eetstoornis. Het werd te veel en ik voelde me opgesloten, mijn problemen werden die van hem en zijn gezin. Ik heb er met mijn psycholoog over gepraat en ik heb het uitgemaakt. Dit zorgde voor een hele opluchting bij mij. Ook heb ik mijn baantje opgezegd, ik werkte dinsdagavond, woensdagavond en op zaterdag. Werk was afleiding en zorgde dat ik dan niet hoefde te eten en mijn gevoelens even kon uitzetten.

Toen ik geen baantje en vriend meer had, was ik vaker alleen, dit betekende meer ruimte voor mijn gevoel. Dit zorgde ervoor dat ik me meer besefte hoe slecht het ging. Ik ging naar school en vaak voelde het of alles langs me heen ging. Mijn vrienden merkten dat het niet zo goed ging en dat ik nauwelijks at. Meer mocht niet van die stem in mijn hoofd. Als ik het zo typ klinkt het raar, die stem heeft alles verkloot.

Ik voelde me alleen en vreselijk kut. Toen op het moment dat ik het echt nodig had kwam hij, iemand die mijn leven weer wat kleur gaf. Al bijna een jaar is hij mijn steun en toeverlaat en ik laat hem nooit meer gaan. Mijn vriend zorgt voor me en bij hem voel ik me zo goed.

anorexia eetstoornis meisje

Toch voel ik me nog vaak alleen, zo alleen dat ik alleen maar kan huilen. Zelfs als er iemand naast me zit kan ik me alleen op de wereld voelen. Mijn moeder zegt weleens dat het misschien geen anorexia is of was... dat doet me veel pijn want ik weet nu dat het wel zo is. Nu merk ik wat het allemaal heeft veroorzaakt en dat het zoveel meer is dan een probleem met eten. Ze heeft een nieuwe psycholoog voor mij gevonden en eindelijk krijg ik hulp die ik nodig heb. Ja ik weet het, ik heb hulp nodig. Ik leef nog steeds niet zoals ik het wil, ik ben vaak verdrietig, ik voel me leeg en ik kan mijn leven niet bijhouden.

Ik ben niet helemaal mezelf en voor mijn gevoel ook een tijd al niet geweest. Mijn vrienden, school, familie, iedereen gaat door en ik sta stil. De sessies bij de psycholoog zijn heftig, ik krijg EMDR therapie en dit maakt veel los. Traumatische gebeurtenissen uit mijn verleden verklaren veel dingen waarmee ik nu zit. Voor mijn gevoel ben ik er nog lang niet, de dwang van controle wil ik niet loslaten maar ik weet dat dit moet. Iedereen om me heen steunt me, maar ik weet vaak niet wat ik moet. Vaak denk ik dat het nooit over zal gaan. Ik weet ook dat ik niet zo verder kan en dat er iets moet veranderen. We zullen zien wat de toekomst brengt...

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Liza98 - Donderdag 9 februari 2017 19:15
Heftig voor je, maar geef de moed niet op! Je kan het!! Liefs
JAAvdW - Donderdag 9 februari 2017 22:12
Lieve Louke... het is alsof ik teruglees wat ik zelf beter anders aan zou kunnen pakken... pfff... heftig, moeilijk en voor jou, alle respect BIKKEL, jij gaat het helemaal redden, ondanks de moeilijke en heftige momenten, misschien een stapje achteruit soms, maar in the end, 10 stappen vooruit en over de finish! Head right up, well deserved!
Annelie - Vrijdag 10 februari 2017 13:09
Enorm heftig! Heel veel sterkte toegewenst in de komende tijd.
Anoniem - Zaterdag 11 februari 2017 15:49
Mooi dat je dit durft te delen. Heel veel succes en sterkte, je kunt het!! X
LouJoe ❤️ - Zaterdag 11 februari 2017 17:22
Lieve Louke, ik wens je alle kracht, moed en energie om door te gaan met vechten om beter te worden! Je kan het xxx
britneyangel - Zaterdag 11 februari 2017 23:16
goed dat je een blog schrijft, wel heftig allemaal! sterkte
AnaMan - Donderdag 23 februari 2017 16:12
Goed dat je EMDR hebt én het aankan!!! Ik heb er ook veel aan gehad (en *moet* nog steeds ook nog een hoop sessies aangaan, doorvechten in de toekomst).

Succes en sterkte met de toekomst; je kan het!!!!