Ik leek altijd een heel gelukkig meisje. Ik had normale ouders, een mooi huis, een lief hondje en een vriend. Ik haalde altijd goede cijfers op school, was sportief en was bevriend met iedereen. Zo zou iemand mij twee jaar geleden hebben omschreven. Ja, twee jaar geleden, voordat alles anders werd, voordat ik in een zwart gat belandde. Maar waarom? Hoe ben ik in dat zwarte gat terecht gekomen en waarom heb ik anorexia gekregen? Hoe heb ik het ooit zover kunnen laten komen?

Mijn eetstoornis is begonnen aan het begin van de vierde klas. Ik was zestien jaar en erg onzeker over mijn uiterlijk. Dat kwam vooral doordat ik erg gepest ben geweest in de onderbouw en veel tijd alleen heb doorgebracht. In de bovenbouw moesten we allemaal ons profiel kiezen. Ik koos als enige van mijn vriendinnen een cultuur profiel, met het gevolg dat ik weer alleen was en ik opnieuw werd gepest. Waarom ik werd gepest? Geen idee. Misschien zagen mensen hoe onzeker ik was...

Rond de kerstvakantie van 2011 is het echt fout gegaan. Ik besloot af te gaan vallen. Ik dacht dat niemand me aardig vond vanwege het feit dat ik ''dik'' was. Toen is het heel erg hard gegaan. Ik ben er later pas achter gekomen dat ik een onwijs snelle stofwisseling heb wat het afvallen bij mij heel erg makkelijk heeft gemaakt. In een paar maanden tijd zat ik al op ernstig ondergewicht en trok mijn moeder aan de bel. Ik moest naar de huisarts. Die stuurde me weer naar huis. Ik beweerde immers dat ik geen eetstoornis had en hij was ook niet eens op het idee gekomen me te wegen tijdens de afspraak.

Twee maanden later. ik was nog meer afgevallen en kreeg maagproblemen. Hiervoor werd ik door mijn moeder weer naar de huisarts gestuurd, die nu toch wel vond dat ik wat mager was.

Ik kreeg een complete controle en hij constateerde dat mijn hartslag zorgwekkend laag was. Na lang aandringen ben ik toen naar een diëtist gegaan. Niet dat ik iets deed met de eetlijsten die ik van haar meekreeg. Nee, ik was volledig overgenomen door de eetstoornis.

Toen heeft mijn vriend eind juni ingegrepen. Het kon niet langer vond hij, ik had hem namelijk wel verteld ‘problemen met eten te hebben'. Hij verplichte het me om alles aan mijn ouders uit te leggen. En dat heb ik toen ook gedaan. Mijn moeder heeft toen te Ursula gebeld en we konden vrij snel voor een intakegesprek komen. Na dat intakegesprek werd ik doorgestuurd naar de kinderarts en daar was het foute boel.

Met een hartslag onder de X en een lage temperatuur was ik meer levend dan dood, maar zelf besefte ik het niet. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gereden. Ik begreep nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik was toch helemaal niet ziek? Ik was alleen wat te dun. Als ik weer moest gaan eten kon ik dat wel, dacht ik. Maar niemand die luisterde en ik kwam met een RM vier weken in het ziekenhuis te liggen.

Die periode was echt vreselijk en die herinneringen probeer ik nog steeds weg te drukken. In het ziekenhuis heeft het drie weken geduurd voordat ik aankwam. De verplegers snapte er niks van en verdachten me van allerlei dingen. Ik viel eerder af dan dat ik aankwam, dus mocht ik helemaal niks meer doen, alleen liggen en eten. Ik bleef maar beweren écht niks te smokkelen of te spugen, maar ze wilden me niet geloven. Na vier weken, toen mijn hartslag wat beter was en ik wat was aangekomen, werd ik ontslagen. 

Vanaf toen heb ik het eigenlijk op eigen kracht doorgezet. Het is inmiddels al bijna een jaar verder en ik zit bijna op mijn gezonde gewicht. Om aan te komen moet ik helaas wel erg veel moeite doen en echt een grote lijst eten, maar ik heb het er voor over. Ik ga 100% voor een leven zónder anorexia en ben nu op zo'n 85% denk ik.

Met het eten van dingen heb ik geen problemen meer, helaas is mijn zelfbeeld nog erg laag en blijf ik onzeker over mijn uiterlijk. Hiervoor word ik gelukkig nog geholpen. Ik hoop over een tijdje echt weer helemaal gelukkig te zijn en te kunnen genieten in mijn eigen leven en lichaam. Dan is het vechten voor het aankomen het afgelopen jaar het zeker waard geweest!