Ik had beloofd dat ik het nooit zou krijgen, tegen mijn ouders. Ik zou op tijd stoppen met afvallen. Het is me niet gelukt. Ik was nooit normaal, altijd anders dan andere. In de 1ste klas kreeg ik Pfeiffer, een ziekte waardoor je heel snel moe wordt. Ik kon maar 2 tot 4 uur naar school toe. In de 2de ging ik weer helemaal naar school toe. Ik kreeg toen een terugslag. Weer kon ik bijna niet naar school toe. Omdat ik veel thuis zat, ging ik me focussen of andere dingen. Afvallen. Ik wilde laten zien, dat ik nog wel wat kon. Het startte met veel bewegen. Niks te merken op de weegschaal. Ik besloot minder te eten. Op internet vond ik calorie lijsten. Zo wist ik waar meer calorieën in zaten en waar juist minder calorieën in zaten. Ik werd een calorieën expert...

Mama zag al snel dat het de foute kant op ging en stuurde me naar een diëtiste. Mijn eetstoornis luisterde daar natuurlijk niet naar. Ik ging steeds minder eten en steeds meer bewegen. Als ik honger had was het goed, vond mijn eetstoornis. Uiteindelijk was ik X kilo afgevallen. De diëtiste vroeg wat ik op een dag at. Ze zei dat ze mij daarmee naar een kliniek moest brengen. Ik wilde dat het nooit zo ver was gekomen. Ik was Laura niet meer, ik was eetstoornis.

Gelukkig kreeg ik nog een kans van de diëtiste. Ze gaf mij een eetlijst en stuurde mij door naar de GGZ. Ik ging daar naar een psycholoog en diëtiste. Van mijn nieuwe diëtiste kreeg ik een nieuwe eetlijst. Ik weet nog dat ik daarom erg boos was, want er stond erg veel op, volgens mijn eetstoornis. Ik heb thuis mijn ouders geslagen en uitgescholden, omdat er te veel boter op mijn boterham zat. Ik ging hem ook dus niet opeten. Hij belandde toen in de prullenbak.

We hadden ook een keer ruzie om een bakje meloen. Ik heb volgehouden dat ik hem niet wilde. Mama heeft hem met veel woede in de gootsteen gegooid. De eetstoornis was sterker. In de vakantie gooide ik altijd stiekem 1 boterham weg. Ik heb toen tegen mijn ouders gelogen. Hoe voelde de eetstoornis zich hierbij? Erg trots was hij op mij. Hoe voelde Laura zich? Een heel slecht kind.

Mijn psycholoog, was erg hard, maar ook goed. Ik heb samen met haar een trap gemaakt, met de minst moeilijke dingen van eten op 1 en de moeilijkste op 10. Ik moest elke week 1 ding uitproberen. Ik heb daar heel erg veel moeite mee gehad. Ik heb een keer een heel uur bij haar gehuild, omdat ik een stuk chocolade niet had opgegeten. Uiteindelijk heeft die trap met eten mij erg veel geholpen.

Toen ik voor de eerste keer naar de kinderarts ging, was ik er slecht aan toe. Mijn hartslag was erg laag, ik had koude handen en voeten, mijn ongesteldheid was weg en mijn haren vielen uit. Toen wist ik dat ik moest aankomen. Als ik zo door zou gaan, zou ik doodgaan. De eerste paar maanden, was het erg moeilijk voor mij om weer normaal te gaan eten. De weegschaal ging omhoog en omlaag en zo een paar maanden door. Ik kwam niet aan. Toen werd ik ook nog ziek. Dat was het moment dat ik op mijn allerlaagste gewicht was. Ik moest bijna naar het ziekenhuis voor opname. Gelukkig hoefde dat net niet.

Met kerst en nieuwjaar heb ik het erg moeilijk gehad. Al dat lekkere eten. Gelukkig kon ik het wel eten, maar nog niet zonder schuldgevoel en nog niet het gevoel dat ik het lekker vond. Ik had afgesproken dat ik met nieuwjaar X kilo zou wegen en dat heb ik gehaald! Toen ik het aan mijn opa vertelde, moest hij huilen. Hij zij: ‘Dit is de beste nieuwjaarswens die je me ooit hebt gegeven’.

Rond het nieuwe jaar, kwam er een ander stemmetje in mijn hoofd. Ik noem het "het hongerstemmetje". Omdat ik zoveel honger had doordat ik bijna niks meer at, heb ik daar een trauma aan overgehouden. Door dat stemmetje, moest ik op vaste eettijden eten en geen minuut ervoor. Ik heb er erg veel last van, mijn ouders en broertje ook. Als het eten 5 minuten voor mijn eet tijd klaar is, dan ga ik absoluut nog niet eten, want dan krijg ik honger als ik het tussendoortje nog niet mocht pakken van mijn hongerstemmetje.

In maart startte er een Multi Family Therapie. Ik en mijn ouders twijfelden eraan, omdat het eigenlijk best goed met mij ging, ik zat bijna weer op een normaal gewicht. Ik had nog wel moeite met lekkere dingen eten, maar daar werkte ik aan. Het meeste waar ik toen last van had was mijn hongerstemmetje.
Toch hebben we de Multi Family Therapie het gedaan. Ik was de jongste van de 4 meiden, maar ik was het verste met mijn eetstoornis. Ik heb er goede vriendinnen aan overgehouden en we moedigen elkaar aan via WhatsApp als we iets gaan eten wat we moeilijk vinden. Ik heb er erg veel steun aan.

In het eerste half jaar van 2017 ging mijn gewicht heel erg omhoog. Ik ben daardoor depressief geraakt. Het moest gaan stabiliseren, maar mijn gewicht bleef stijgen. Ook ging het op dat moment slecht met mijn vriendinnen. Ze vonden dat ik te veel aandacht trok en geen aandacht aan hen gaf. Ik heb maar 10% van alles wat er met mij om gaat verteld aan hen, om ze het ergste te besparen. Gelukkig had ik nog wel vriendinnen die mij steunden. Thuis had ik 2 katten, waarmee ik erg kon knuffelen als ik verdrietig was. Daar hebben ze me mee geholpen.

Ik ben door mijn anorexia mijn beste vriendin verloren, die ik al sinds de basisschool kende. Hier ben ik nog steeds elke dag verdrietig om. Hierdoor raakte ik nog meer depressief. Ik slik er nu pilletjes voor. Gelukkig helpen ze. Gelukkig was het al zomervakantie. Daar heb ik de beste vakantie ooit gehad. Ik heb vrienden en vriendinnen gemaakt, twee daarvan waren Duits! We aten elke dag ijs en zwommen elke dag. Nu spreken we elkaar nog steeds en gaan binnenkort naar Duitsland. Daar heb ik erg veel zin in!

Voor de zomervakantie ging mijn gewicht stabiliseren. Ik was daar zo blij mee! Ik kan nu meer genieten van eten en makkelijker iets engs pakken. Daarna kwam mijn menstruatie terug. Zonder pilletjes! Toen was ik lichamelijk weer helemaal gezond. Het enige waar ik nog last van heb, zijn mijn eettijden. Als ik ga paardrijden, moet ik iets voor mijn eettijd eten. Dan lukt het wel, omdat ik erg afgeleid ben bij de paarden. Op andere momenten lukt het helaas nog niet, maar daar ga ik aan werken!

Ik wil jullie nog even wat tegen jullie zeggen: jullie gaan dit overwinnen! Ik weet zeker dat jullie dat ook gaat lukken! Luister naar je anorexia en doe het tegenovergestelde! Die zin heeft mij het meest geholpen. Maak een lijst je met dingen die je moeilijk vindt om te eten en voer er elke week een uit. Dit is erg moeilijk, maar het helpt echt! Hang bijvoorbeeld ook in je kamer positieve dingen op, zodat dat je helpt als je een dip hebt. Mij heeft dat geholpen! Jullie kunnen het!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl