Als Anorexia jouw leven beheerst

 

xOp de basisschool werd ik van groep 4 tot en met 8 gepest, zo erg dat ik niet meer naar school wilde en elke nacht over gaf van angst. Mijn ouders dachten dat ik een ziekte had. De ergste keer was in groep 8, ik gaf bizar veel keer over in één nacht. Ik woog toen nog maar heel weinig.

In de eerste klas van het voortgezet onderwijs was ineens iedereen aardig tegen mij. Ik kon hier eigenlijk niet tegen, omdat ik er een soort van gewend aan was geraakt dat er op school lelijk tegen me werd gedaan. Ook in de tweede was dat zo. In de derde vond ik dat ik sinds de basisschool wel erg dik was geworden en ik besloot te gaan lijnen, op dat moment woog ik xx kilo.

Toen ik in de vierde naar Engeland ging met 3 meisjes uit mijn klas en een leraar, heb ik hen verteld dat ik mijn eten uitspuugde en dat ik mezelf te dik vond. Die leraar is er serieus op ingegaan, heeft me zo veel hij kon geholpen en we hebben veel gesprekken gehad. De andere 3 meisjes vonden het grote onzin en vonden mij nog te dik voor anorexia.

Ik besloot harder te lijnen, at geen ontbijt meer, gaf op school mijn brood aan de eenden, en gooide s' avonds als dat kon, mijn eten in de open haard of spoelde het door het toilet. De weegschaal was enorm belangrijk voor mij en ik kon met geen mogelijkheid meer zonder. Als ik geen kans zag overdag te wegen, deed ik dat s' nachts.

De leraar, waarmee ik naar Engeland ben geweest, nam contact op met mijn ouders en heeft ze verteld dat ik anorexia had. Mijn ouders schrokken hier heel erg van omdat ze dit nooit hadden verwacht. Tenminste, mijn moeder niet. Ze kon het niet geloven. Mijn vader had het al wel gezien en ook met hem heb ik veel gepraat.

Ik moest in behandeling bij de GGZ. Elke week, soms twee keer in de week moest ik daar naar toe, en elke keer werd ik gewogen en gemeten. Ik vond dat verschrikkelijk. Ook mijn moeder ging mij wegen en ik kreeg zelfs bijna een afkeer van haar omdat ze dat deed. Ik beschouwde mijn anorexia als mijn enige vriend en keerde me verder van iedereen af. Ik was mezelf niet meer, werd sneller boos en voelde me altijd leeg,
alleen en verdrietig.

Ik vergeet niet meer dat mijn psycholoog mij wilde laten zien hoe verkeerd mijn zelfbeeld was, ze gaf me een meetlint en die moest ik zo vasthouden dat zij hem om me heen kon doen. Ik gaf aan hoe breed het lint moest zijn en zij deed het lint om me heen, ik paste er vier keer in....

Daarna moest ik het meten voor mijn psycholoog en zij paste het lint in één keer! Ik was 16 jaar. Als ik nog meer afviel zou ik opgenomen worden. Op mijn 17de ging ik de opleiding SPW doen en het ging steeds beter met me, tot we over onszelf moesten vertellen en het pesten weer zo sterk naar boven kwam dat ik weer ging lijnen.

Ik had van laxeermiddelen gehoord en ben dat vanaf dat moment gaan gebruiken. Vreselijke pijn heb ik daarvan gehad! Vooral s' avonds nam ik ze in en sliep daardoor heel slecht. Tot mijn woede, kwam een meisje uit mijn klas erachter dat ik dit deed en ze heeft het op school gemeld, ik was van plan me zeker niet door haar of wie ook te laten stoppen en dat lukte me een hele tijd. Tot ook mijn ouders er weer van hoorde en veel met me gepraat hebben en heel verdrietig waren.

xIk ging langzaam aan inzien waar ik mee bezig was en na vele, lange gevechten, besloot ik te stoppen met lijnen. Een strijd die nog wel eens in me woed, maar waar ik hopelijk nooit meer van zal verliezen. Het heeft me sterker gemaakt. Maar toch heeft het onbegrip van mensen me veel pijn gedaan.

De meeste mensen snappen ook niet dat ik er soms over kan praten, maar ik heb in de tijd dat ik anorexia had, zoveel moeten praten dat het makkelijker voor me is geworden. Ook denk ik achteraf dat de meisjes die me pijn hebben gedaan, jaloers op me zijn geweest! Misschien wel omdat, het klinkt misschien vreemd, ik dun was en zij niet. Maar dat heb ik nooit zo gezien, want in mijn ogen was iedereen dunner dan mij!

Ik ben heel blij dat ik deze ziekte niet meer heb en zie het als een wonder van God! Heel soms als dingen me tegen zitten, heb ik weer de neiging te gaan lijnen maar ik weet nu de gevolgen. Ik eet nu weer gewoon alles, alleen het eten bij een ander vind ik erg moeilijk. Maar ik voel me nu gelukkig en ik hoop dat dit altijd zo zal blijven!

En ik ben mijn ouders de GGZ en mijn vroegere leraar heel dankbaar voor alles wat zij voor mij betekend hebben. Want in die tijd dacht ik werkelijk dat zij een stoornis hadden en ik het als enige goed zag!

Ik wil andere mensen met deze ziekte waarschuwen, want als de anorexia je leven beheerst, kun je nooit de dromen van je leven waarmaken. Als jij je anorexia als een vriend beschouwt, verbreek dan die vriendschap, want welke vriend zou je de dood inpraten?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Mybest - Dinsdag 5 april 2011 13:40
Mooi verhaal! Ik vind het heel knap van je dat je bent blijven vechten en de anorexia hebt overwonnen!!!!
remorse - Dinsdag 5 april 2011 13:46
Heel bijzonder verhaal!
Gaaf dat het nu zo goed gaat, en ik weet zeker dat jij de strijd kan blijven winnen!
Liefs
anoniem - Dinsdag 5 april 2011 16:00
Christianne, wat een prachtig, indrukwekkend en aangrijpend verhaal ! Wat goed dat een leeraar van Engeland je geholpen heeft. Trouwens heel dapper dat je het aan hun verteld hebt. Dat was ook niet gemakkelijk volgens mij. Erg om te lezen vindt ik dat die andere meiden, het onzin vonden en het niet geloofden.

Heel erg goed dat je toen contact had met de GGZ. Dat was vast heel confronterend. Leuk om te lezen dat het nu goed met je gaat. Er zit volgens mij heel veel wilskracht in jou, anders was je nooit zo ver gekomen......

Wat leuk dat je de opleiding SPW deed/doet. Wil je later ook iets met ervaringsdeskundigheid gaan doen als ik vragen mag ? Ikzelf ga ook SPW doen, dus ben even benieuwd ?:P

Mooie, foto trouwens, op het strand ! Heel veel succes met alles en ik hoop voor je dat je nog heel lang zult genieten van alle mooie jaren. Leuk dat je je verhaal verteld op deze site, heel positief !

Christianne - Woensdag 6 april 2011 09:40
Er zijn weinig mensen die je begrijpen.
Niet dat ik het nu tegen iedereen vertel. heel af en toe is dat wel goed!
Ik kan je die opleiding zeker aanbevelen! echt heel leuk & leerzaam!
Nee, Ik wil met Gehandicapten werken!

Thanks!

anoniem - Woensdag 6 april 2011 12:38
Wat leuk, Christianne ! Veel succes met alles !

dollie - Vrijdag 8 april 2011 19:55
wat een verhaal.
ik herken mijzelf in die verhaal van je.
helaas vecht ik nog volop tegen mijn tering ziekte en is moeilijk om terug te slaan.
maar ja gelukkig zijn er nu verschillende mensen die mij steunen en proberen te helpen.
wat jij met een leeraar heb dat heb ik gelukkig met een goeie vriendin.

groetjes van dollie
Christianne - Vrijdag 8 april 2011 20:04
hai Dollie,

Hou vol!!
Je gaat het zeker redden!
Gelukkig ben je niet alleen!

Liefs
veertje8910 - Maandag 25 april 2011 20:28
echt heel knap van je!!
mooi motiverend verhaal, het motiveert mij in ieder geval om door te vechten, net als jij!
wendy - Donderdag 28 april 2011 15:51
hee hee,
wat een verhaal zeg.
wat een respect heb ikvoor je. harstikke goed dat je het verteld hebt. ik wens je alle kracht en liefde en steun toe voor in je verdere leventje.& toekomst. God's zegen.
xxxx.
Tim - Vrijdag 17 juni 2011 22:55
Vind het maar vaag.. Anorexia zit tussen je oren... kan het geen ziekte noemen
_________ - Zaterdag 18 juni 2011 21:08
God zorgt voor je !
anoniem - Zondag 30 oktober 2011 23:52
goed gezegd, ik zit er midden in geloof ik. maar niemand weet het.