We leerde elkaar kennen door onze eetstoornis. We zaten enkele maanden samen in een kliniek. Hier deelde we onze passie, dromen maar ook strijd met elkaar. Het was geen gewone vriendschappelijke band die we kregen, we waren lotgenoten. Onze gesprekken gingen niet over de ruzies die we met onze vriendjes hadden, zoals dat met andere vriendinnen buiten de eetstoorniswereld wel was.

Onze gesprekken gingen over moegestreden zijn, want wat was dit een ellendige zware strijd. Over boos zijn op de hele wereld, want “Waarom moest dit mij overkomen?”. Over boos zijn op onszelf, want waarom bleven we hier in hangen en konden we niet gewoon normaal zijn zoals alle anderen. Over bang zijn voor de volgende maaltijd, wat zou er nu weet op het menu staan? Over de twijfel van het broodbeleg, wat zou ik deze keer nemen? Word ik daar niet dik van? Over de angst om te wegen, en het intense verdriet als een van ons 100 gram was aangekomen. Over de dood, die we beide meerdere malen in de ogen hadden gekeken.

...geschreven door Yael

Ja, ook over de dood. We waren niet dom, we wisten dat we niet ver van de dood afzaten. We wisten dat we ons lichaam kapot aan het waren maken, maar maakte ons dat echt wat uit? Nee, het maakte niet zoveel uit. De dood betekende voor ons rust. Ook waren er wel eens de gedachten dat de mensen om ons heen beter af waren zonder ons.

Mensen begrepen niet dat we zeiden dat we maar beter dood konden zijn. Ik heb hier uren met jou over gepraat. De dood was voor ons nog de enigste uitweg om rust te krijgen, om niet meer elke minuut van de dag gekweld te worden door onze eigen geest. We corrigeerde ons zelf; we wilden niet dood, we wilde rust. We spraken af om alles wat maar mogelijk was te proberen om op die manier onze rust te vinden. Als dat niet werkte, dan zouden we pas voor de dood mogen kiezen.

We probeerden elkaars gedachten te relativeren, waren lief voor elkaar en zeiden tegen elkaar dat we het verdienden om gelukkig te zijn. Als ik weer heimwee had en niet wist wat ik met mezelf aanmoest, kwam jij mijn kamer ingelopen en gaf me een dikke knuffel. Wat konden we lachen om het woord “dikke” in dikke knuffel.

Ja, buiten het verdriet, de woede en de angst konden we af en toe ook lachen. Deze momenten duurde soms maar een paar seconden per dag. Kun jij je voorstellen hoe het is om maar een paar seconden per dag een gevoel van vreugde en voldoening te voelen? Jij leerde me dat ik moest genieten van deze momenten, hoe kort ze ook waren. Door jou ging ik de kleine dingen waarderen.

Na een paar maanden in de kliniek was het voor ons allebei tijd om naar huis te gaan. We hadden weer wat vechtlust gevonden, hiermee konden we nu thuis verder aan de slag. Het echte gevecht begon nu pas, want een van onze grootste angsten was het terugkeren in de maatschappij. We gaven elkaar een knuffel en spraken elkaar nog wat moed in, en toen was het tijd om te gaan.

Ik merkte dat ik het moeilijk vond om het contact met mijn “eetstoornisvriendinnen” te onderhouden toen ik eenmaal thuis was. Ik had het gevoel dat het voor mijn herstel beter was om het verleden even achter me te laten, en me volledig te richten op de toekomst. Dit was voor mij van belang, omdat ik niet wist of ik überhaupt wel een toekomst had. Ik sprak je nog een paar keer via whatsapp, niet diepgaand maar gewoon even met de vraag of alles goed ging. Het contact verwaterde. Jij voerde jouw strijd, ik voerde die van mij.

En toen kwam het moment waarop ik hoorde dat jij was overleden. Huilend ging ik in bed liggen, want dat was mijn veilige plek. Eerst was ik boos, ik voelde me in de steek gelaten door jou. We zouden dit gevecht samen voeren; we zouden hier samen uit komen. Ook voelde ik me ergens jaloers, jij hebt nu rust en ik niet. Ik heb me om deze gedachte heel lang schuldig gevoeld. Hoe kon ik dit nu denken?

Ik kijk op dit moment naar de lucht boven me. Ik zie geen sterren, maar ik weet dat ze wel ergens zijn. Ik weet dat er boven mij een mooie ster rondzweeft, jij.

Het doet altijd pijn als een bekende overlijdt. Altijd. Maar door de eetstoornis kregen wij een speciale band, een band die niemand zal begrijpen. Jij wist wat ik doormaakte, ik wist wat jij doormaakte. Buitenstaanders deden hun best om te begrijpen hoe het voor ons was om zó in gevecht te zijn met jezelf, met je eigen geest en lichaam, maar niemand zou het zo goed begrijpen als jij. Want wij zaten in het zelfde schuitje.Je was zo ontzettend sterk, maar de eetstoornis was sterker.

Ik neem niet alleen afscheid van jou, maar ook een stukje van mezelf. Jou te zien vechten gaf mij hoop, want als jij kon vechten, dan kon ik dat ook. Nu jij er niet meer bent is bij mij een stukje hoop verloren, de hoop om weer gelukkig te zijn.

Een realistische gedachte van de mensen om me heen zou zijn: “Als je ziet dat een dierbare van je is overleden aan dezelfde ziekte als de jouwe, dan moet je juist harder willen gaan vechten toch?” Nee. Mijn hoop is juist kleiner geworden, evenals mijn vechtlust. Jij vechtte zo hard als je kon, en uiteindelijk verloor je alsnog. Dat is voor mij de realiteit. Niet geschoten is altijd mis, maar wat als je zelf al jaren aan het schieten bent en nooit raakt?

De hoop zal weer terugkomen, maar op dit moment heb ik de tijd nodig om te rouwen om jou. Vaarwel mooi mens. Voor mij was jij meer dan de eetstoornis.

Well, they say people come
The say people go
This particular diamond was extra special
And though you might be gone, and the world may not know
Still I see you, celestial

And I should but I can't let you go
But when I'm cold, I'm cold
Yeah, when I'm cold
There’s a light that you give me when I’m in shadow
There’s a feeling within me, an everglow

Like brothers in blood, or sisters who ride
Yeah we swore on that night we’d be friends 'til we die
But the changing of winds, and the way waters flow
Life is short as the falling of snow
And I’m gonna miss you, I know

But when I’m cold, cold
In water rolled, salt
And I know that you’re with me and the way you will show
And you’re with me wherever I go
And you give me this feeling, this everglow

What I wouldn't give for just a moment to hold
Because, I live for this feeling, this everglow
So if you love someone, you should let them know
Oh, the light that you left me will everglow

♥