In loving memory

 

AnnuschkaMijn dochter hongerde zich dood

Op 2 april 2007 stierf Annuschka Scheffel aan de gevolgen van een eetstoornis. Ze was zestien. Haar moeder Meta van Ravenzwaay (42) leeft nog iedere dag met het gemis.

 


In loving memory:

Annuschka Scheffel

 

 

 

 

 

 

Door haar verhaal te vertellen, hoopt ze andere meisjes te waarschuwen: anorexia is een dodelijke ziekte.

Het huis van Meta van Ravenzwaay, haar man Robert (41) en hun zoon Ramon (14) hangt vol met foto's van Annuschka. In roze lijstjes, want dat was haar lievelingskleur. Op sommige plaatjes staat een vrolijk lachende krullenbol, op andere een uitgemergelde tiener met het haar strak in een staart en een triest gezichtje.

     Annuschka                         Annuschka 

Twee jaar
Het is bijna niet te geloven dat het om hetzelfde meisje gaat en dat er tussen het moment dat de eerste foto werd genomen en de dag waarop de tweede werd gemaakt hooguit zo'n twee jaar tijd zit.

"Het begon ermee dat Annuschka een paar kilo's wilde afvallen. Ze ging minder eten; geen hamburgers meer, geen dropjes... Alles wat ze lekker vond, liet ze staan. We lieten haar d'r gang gaan."

Niet dik
Wij vonden haar helemaal niet te dik, maar alle pubermeisjes schijnen er wel wat pondjes vanaf te willen. Helaas raakte ze al heel snel geobsedeerd door het aantal calorieën in een voedingsmiddel. Zat ze in de trein, belde ze naar huis...

 Annuschka

Moest Robert op internet opzoeken wat er in een bruine boterham zat en wat in een witte. Zelf zat ze thuis ook steeds achter de computer: lijsten met voedingsmiddelen uit te pluizen.

Niet mee-eten
Dat baarde me wel zorgen. Ze was er zo mee bezig. Als ik de warme maaltijd op tafel zette, wilde ze niet mee-eten. Ze maakte haar eigen soep van een bouillonblokje met champignons. En daarna viste ze de champignons eruit. Aan anorexia dacht ik toen nog niet.

Annuschka 

We wisten niet zo goed wat die ziekte inhield. En alle meisjes lijnen toch? Maar ik vond wel dat ze erg begon te overdrijven met haar dieet. En ze werd ook zo mager. Als ik haar zag staan in haar ondergoed, sprongen de tranen me in de ogen. In een paar maanden tijd viel ze 20 kilo af!

Huisarts
Ze had het steeds maar koud. 's Avonds legden we kruiken in haar bed; ze kon haar eigen warmte niet vasthouden. Uiteindelijk heb ik haar mee naar de huisarts genomen.

Annuschka stierf aan de gevolgen van anorexia.
Ik hoopte dat ze beter naar hem zou luisteren dan naar mij als hij zei dat ze te mager was. Hij schrok zich wild en liet haar meteen opnemen in het ziekenhuis. Daar legden ze Annuschka aan de sondevoeding.

Toen was het hek van de dam. Ze weigerde nog iets te eten. Door die sonde kreeg ze meer dan genoeg voeding binnen, vond ze.

Annuschka 

Zo gelukkig
Vanuit het ziekenhuis is ze een paar maanden later naar een gespecialiseerde kliniek gegaan. We lieten haar achter, maar ik was wat vergeten. Toen ik terugliep zag ik dat ze aan tafel zat en at. Ik was zo gelukkig. Het komt goed, dacht ik. ‘Aan anorexia is in Nederland nog nooit een meisje overleden,' zeiden de artsen ook nog.

Daar hield ik me aan vast. Na een tijdje mocht ze naar huis. Het ging zo goed met haar dat de verdere behandeling poliklinisch zou kunnen, dachten de begeleiders. Ze was nog niet thuis of de ellende begon opnieuw. Het ging al mis bij het eerste stukje brood. Daar hadden we te veel boter opgesmeerd...

Minder eten
Ze liep de hele dag de trap op en af om maar vet te verbranden; vet dat ze niet eens meer aan haar lichaam had. Internet was in die tijd echt onze vijand. Daar barst het van de pro-ana sites waarop meisjes als Annuschka elkaar tips geven over hoe je nog minder kunt eten, hoe je je ouders kunt bedonderen.

Annuschka 

Ze zat er de hele dag op. En maar calorieën tellen... Nee, we hebben onze account niet opgezegd. Wat zou dat hebben geholpen? Dan was ze gewoon ergens anders naartoe gegaan om die sites te bezoeken. Het ziekteproces was niet meer te stoppen.

Doodhongeren
En waarom, vraag je jezelf dan af. Wat maakte dat onze dochter zichzelf doodhongerde? Het was zo'n vrolijk meisje, stond voor iedereen klaar. Misschien was dat wel de wortel van het probleem: ze had het zo druk met voor iedereen te zorgen dat ze vergat om hulp te vragen toen ze het zelf nodig had.

Annuschka 

Ze had een moeilijke tijd achter de rug; was gepest op de basisschool, had een vriendje dat vond dat ze wel wat mocht afvallen... Heeft dat een rol gespeeld toen de ziekte zich ontwikkelde? Ik denk dat het een psychisch probleem was.

Annuschka wilde heel graag ergens goed in zijn en ontdekte dat ze uitblonk in lijnen. Hoe langer het duurde, hoe belangrijker haar anorexia werd. Ze kon er geen afscheid van nemen. Ze raakte in een sociaal isolement en beschouwde anorexia als haar vriend. Want gewone vrienden had ze niet meer.

Machteloos
Niets van wat wij zeiden of deden, leek bij haar aan te komen. Ik heb maat 40 en dan vroeg ik: ‘Annuschka, vind je mij te dik?' ‘Nee,' antwoordde ze dan. ‘Hoe kun je jezelf dan te dik vinden? Jij hebt een veel kleinere maat dan ik.'

Maar dan zei ze niks meer. Het maakte niet uit wat de feiten waren, wat ze in haar hoofd had, woog zwaarder. We voelden ons zo machteloos. We zagen wat er gebeurde, maar konden haar op geen enkele manier helpen. We konden haar alleen maar laten voelen hoeveel we van haar hielden. En dat hebben we ook echt geprobeerd.

Magerder
Ze werd weer zienderogen magerder. Ging van ziekenhuis naar kliniek en weer terug naar huis. Begin 2007, ze was toen bij ons, woog ze minder dan x kilo. In paniek zijn we met haar naar de kliniek gereden waar meteen een rechterlijke macht tot dwangverpleging werd aangevraagd.

Annuschka 

De burgemeester heeft getekend: Annuschka moest meteen worden opgenomen. De verpleegster die de intake deed, liep huilend weg toen ze mijn dochter zag, maar de arts in het ziekenhuis vond opname niet nodig. Ze moest maar naar de GGZ, een psychiatrisch centrum.

Sondevoeding
We moesten haar er in een rolstoel naartoe brengen. Ze was inmiddels zo verzwakt dat ze niet meer kon lopen... Bij het GGZ zijn ze niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Ze deden precies wat de arts van het ziekenhuis voorschreef en weigerden haar sondevoeding toe te dienen.

Dat deden ze alleen bij patiënten die het daar zelf mee eens waren. En dat was Annuschka natuurlijk niet. Ze wilde niks eten, helemaal niks. En dat lieten ze toe. Ze woog x kilo toen ze werd opgenomen. We hebben hen gesmeekt in te grijpen. ‘Breng haar desnoods in slaap en breng dan die sonde in,' zeiden we wanhopig. Maar ze luisterden niet.

Dertig kilo
Ze heeft daar een week op bed gelegen, maakte de hele dag van die 3D-kaarten. Als ze er de puf voor had. Uiteindelijk vonden ook de artsen van het GGZ dat het zo niet langer kon. Haar gewicht was gezakt naar de x kilo.

‘Volgende week leggen we haar aan een sonde,' zeiden ze. Dat was te laat. Na een week zonder enige vorm van eten, raakte Annuschka in een coma. De arts van het GGZ belde ons: ‘We krijgen haar niet wakker.

Annuschka 

Ziekenhuis
Annuschka is net met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd.' We zijn er als een razende heengereden. Het was 1 april. Ik dacht nog: als ze vandaag maar niet doodgaat. Wat een rare datum om te sterven...' In het ziekenhuis konden ze niets meer voor haar doen.

Ze hebben nog geprobeerd haar te reanimeren, maar het was gewoon te laat. Een dag later overleed ze. De zon kwam op en nam haar mee. Het beeld van mijn broodmagere levenloze dochter staat voor altijd op mijn netvlies gebrand.

Cremeren
En ze hadden nog zo gezegd: in Nederland gaan meisjes niet dood aan anorexia... We hebben Annuschka laten cremeren. We wisten niet wat ze zelf gewild zou hebben, dus kozen we maar voor datgene wat ons het beste leek.

Urn 

De urn met haar as staat in haar slaapkamertje. Zo is ze toch een beetje thuis. Bij ons. Waar ze toch eigenlijk het liefste was. We zijn nu anderhalf jaar verder. Het verdriet wordt minder, zeggen ze. Zo voelt het nu nog niet. Het missen wordt wél erger.

Niets is meer zoals het vroeger was...

Annuschka

 
Tekst: Telegraaf.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

arianne - Dinsdag 16 maart 2010 19:12
woww echt een heel heftig verhaal!!!

een vriendin van me heeft anorexia, ik heb aan de ene kant het gevoel dat het goed met dr gaat maar aan de andere kant ook weer niet, ze weten het vaak goed te verberen lees je overal. ik hoop dat het niet zo afloopt zoals hier!!

sterkte voor deze familie en vrienden!!!
Henk - Maandag 10 mei 2010 04:04
Herkenbaar.

Schijnbaar word de hulp gegeven als t te laat is. Mijn dochter heeft Anorexia. Ik ben vaak bang. Ze is verplicht opgenomen nu. Heeft sonde voeding.

Een bezorgde vader.
Pinkbeauty - Zaterdag 19 juni 2010 17:18
Ik heb veel gelezen en gezien over Annuschka en elke keer weer liepen de tranen over mijn wangen. Zo'n prachtige meid. Echt een heel heftig verhaal.

Veel sterkte toegewenst!

Liefs,
an - Zondag 17 oktober 2010 22:56
ik zal altijd van je houden annus!!
India - Donderdag 11 november 2010 17:16
Ik heb er kippenvel van. Ontzettend veel sterkte.
Janine - Woensdag 15 december 2010 22:32
Annuschka ik denk altijd nog aan je!
Ik mis je!

Liefs
Janine
Sana - Donderdag 13 januari 2011 21:57
Hallo
Ik ben een meisje van 17 jaar en ik loop nu een jaar met een eetstoornis.
Ik word er nu al een tijdje voor geholpen en het gaat al veel beter.
Wat bij ons anders is gegaan, is dat ik zelf naar me zus ben gegaan om haar hulp te vragen. Het was niet makkelijk maar ik ben uiteindelijk toch blij dat ik het heb gedaan, anders was het zeker fout afgelopen. Een meisje met een eetstoornis ziet namelijk zelf niet hoe gevaarlijk ze bezig is. Ik wens iedereen heel veel sterkte toe me dit verlies!

Groeten.
Anke - Zaterdag 19 februari 2011 22:47
Ik kan, met tranen in de ogen, alleen maar zeggen dat ik verschrikkelijk veel respect heb voor u en uw verhaal.
Dana - Donderdag 31 maart 2011 20:03
Damned, sterkte!
Lisa - Vrijdag 24 juni 2011 18:44
jeetje, kippenvel en tranen in mn ogen bij het lezen van dit verhaal. Heel veel sterkte!
xAnoniemx - Dinsdag 28 juni 2011 22:40
Volgens mij was ze zooo n lieve meid... Zo lief! En ik ken haar niet eens.. Echt vreselijk wat er met uw dochter is gebeurd:( Denk maar zo ze is nu op een betere plaats waar ze niet hoeft te vechten, waar ze niet gepest wordt, waar ze veel meer liefde en warmte krijgt dan hier op deze nare wereld. Ooit zult u haar weer tegenkomen als het gezonde, mooi en vrolijk meisje! Weer een leuk en grote familie bijeen!

R.I.P!
elise - Zaterdag 11 februari 2012 16:39
met rollende tranen over mijn wangen las ik het verhaal.
heeel veel sterkte..
kimmie.... - Maandag 7 mei 2012 18:31
I miss you....:(
MChantalle - Zondag 10 juni 2012 21:12
Ik kende haar niet, maar na het lezen van dit verhaal staan de tranen in mijn ogen...
Ik wens de familie en vrienden van Annuschka nog steeds ontzettend veel sterkte toe..
Emie - Zaterdag 23 juni 2012 17:08
Wat een ontzettend triest verhaal. En wat maak ik me boos over wat de artsen in 2009 blijkbaar nog durfden te zeggen "In Nederland is nog nooit een meisje doodgegaan aan anorexia". Ik heb in 2001 al een middelbare schoolvriendin verloren aan de gevolgen van deze ziekte...
Lois - Woensdag 11 juli 2012 02:07
Ik heb dit verhaal helaas eerder gehoord.. Mijn beste vriendin heeft me dit verhaal verteld over annuschka..ze zaten bij elkaar in behandeling als ik het goed heb begrepen. Het is vreselijk wat er is gebeurd en ik heb er geen woorden voor. Mijn beste vriendin heeft twee weken geleden een einde aan haar leven gemaakt :'( ik hoop dat ze bij elkaar zijn en de rust hebben gevonden.
Ik vind het dapper dat u dit verhaal hier geplaatst heeft. Heel veel sterkte en er.word aan u gedacht.
Veel liefs, lois
cookiemonsterlover0 - Woensdag 11 juli 2012 20:00
echt een verschrikkelijk verhaal... kreeg er tranen van in mijn ogen. alleen wat ik niet snap. waarom lieten ze het toe dat ze de sondevoeding weigerde?!! ze had die voeding veel eerder moeten krijgen, dan had ze misschien nog geleefd.
X. - Zaterdag 8 december 2012 23:46
Verschrikkelijk! Ik heb het verhaal van haar ook in de documentaire 'vel over probleem gezien'. De tranen stroomden me over de wangen. Zelf ben ik aan het herstellen van m'n eetstoornis. Maar als ik dit lees wil ik er echt vanaf. Wauw wat een mooie meid die door deze verschrikkelijke ziekte er niet meer is. Ik vind het echt een eye-opener!
frie - Woensdag 6 maart 2013 20:05
Heb zelf anorexia gehad... en al zoveel verhalen gelezen van lotgenoten... Maar het verhaal van de moeder, zoals jij het schrijft... maakt me stil.
Sterkte
Mar. - Dinsdag 30 april 2013 18:31
Ik ben zo geschrokken door dit verhaal, echt ik ben sprakeloos, wat erg!!

Familie, vrienden en anderen, zo veel succes met alles!
Eva - Woensdag 31 juli 2013 23:42
wat heftig.... respect voor die ouders....en iedereen die probeerde te vechten voor dat meisje... tranen in mijn ogen diepe respecht
sterrestorm - Maandag 26 mei 2014 22:25
Ben sprakeloos......sterkte
Eveline - Woensdag 25 juni 2014 22:56
pfft wat een aangrijpend verhaal met een afloop die je niet wil

mij zou het razend maken dat medici meerdere malen niet de juiste maatregelen genomen hebben. maar daar los je niets mee op.

heel goed dat de 'pro-ana' websites inmiddels dankzij acties verboden zijn. en dat er verschillende intiatieven geweest zijn om het probleem van anorexia op de kaart te zetten en meiden uit te dagen wel hulp te vragen

mooi dat u uw verhaal deelt zodat moeders, medici, meiden met eetproblemen een idee krijgen hoe het uit de hand kan lopen als niemand ingrijpt

heel veel sterkte en troost gewenst

Geess - Maandag 30 juni 2014 17:21
Voor het eerst dat ik t zo lees ...
Wist het wel maar dit niet ...
Ben dr akelig van ..
Nee.. in Nederland gebeurt "Zoiets Niet "...
Bedankt dat je dit voor de toekomstige meisjes en jongens hebt opgeschreven..
Gea X
Anita - Maandag 9 maart 2015 22:31
De zon kwam op en nam haar mee.....prachtige zin.

Hopelijk is het verdriet iets draaglijker geworden inmiddels.
Anita - Maandag 9 maart 2015 22:31
De zon kwam op en nam haar mee.....prachtige zin.

Hopelijk is het verdriet iets draaglijker geworden inmiddels.
anoniem - Zaterdag 16 mei 2015 22:02
Ontzettend mooi geschreven, tranen in mijn ogen bij het lezen. Ik wens u ontzettend veel sterkte toe.. De herinneringen die u heeft pakt niemand ons meer af... Kende haar niet, maar rust zacht
Anouk - Zondag 10 januari 2016 21:27
Wat vreselijk om zo'n mooie meid op deze manier te verliezen. Het is voor mij een eye-opener. Ik heb al 15 jaar lang anorexia en vecht er sinds 7jaar tegen.

Verstandelijk weet je het allemaal wel, maar dat stemmetje... De duivel zit op je schouder en heeft je volledig in zn greep.

Wens de familie alsnog heel veel sterkte. Ik hoop dat alles een plekje heeft gekregen of gaat hebben
rita Spcykerelle - Maandag 19 maart 2018 12:55
Beste,
Beste,
Ook wij hebben onlangs onze dochter van 25 jaar verloren aan anorexia. Jouw verhaal, is ook het onze... boeken zou ik kunnen schrijven over de onmacht van dokters, en ja het stiefmoederlijk behandeld worden door de ziekenhuizen op het einde van de strijd. Dit heeft zoveel trauma's er nog bij gegeven... maar met kwaadheid brengen we onze lieve dochter niet terug. Sigrid is na een 16 jaar lange strijd, en af en toe dachten we dat het leven haar terug opnieuw toelachte, in alle sereniteit thuis gestorven. Het was zo intens en dit mooie vredevolle beeld zal mij eeuwig bij blijven en daardoor weet ik dat onze meisjes verlost zijn van hun kwelgeest met zijn gigantisch grote leger...Ik denk dat je dit als ouder maar al te goed begrijpt. . Veel sterkte en een dikke knuffel
Meta - Donderdag 25 juli 2019 12:53
Jullie ook sterkte. Alles staat nog steeds na al die jaren op mijn netvlies. Draag haar altijd met mij mee.
randa - Donderdag 25 november 2021 11:53
veel sterkte zal aan je denken
Fie - Zaterdag 19 februari 2022 23:17
Nog regelmatig praat ik over je Nous. Dat houdt jou en jouw (verdrietige) verhaal levend en dat helpt hopelijk andere jongens en meiden om tóch te blijven knokken Én ik hoop dat de hulpverlening er iets van lering uit trekt.
Xxx