Amaryllis, mijn liefste nicht

 

overleden anorexiaMijn liefste nicht, mijn beste vriendin. Amaryllis, 16 jaar, een buitenstaander? Nee. Een onzeker meisje? Nee. Toch? Ik kende haar zo goed, ik wist alles van haar. Dacht ik. Mijn lieve nicht leed, zonder dat ik het door had, aan anorexia nervosa.

Vier jaar heeft ze er alles aan gedaan om kilo's kwijt te raken en dunner te worden, na vier jaar lukte het niet meer en gaf haar lichaam het op. 27 april 2011, een dag die altijd bij me blijft. Ik vertel jullie een deel van haar periode waarin ze heeft gevochten, detaills hou ik liever voor me, ik vind dat respectloos tegenover mijn nicht.

Vier jaar geleden, dacht ik er gewoon niet aan, Amaryllis, anorexia, nee, ik wist niet eens wat dat was. Maar als ik terug denk, zijn er veel dingen op zijn plaats gevallen. Het begon allemaal met kleine dingen, die toen niet opvielen; minder eten, meer bewegen, een paar stukjes vlees en voor de rest groente.

Ik was toen 9 jaar en zij 14, en ze ging er steeds verder mee door, en met de dag dat ik ouder werd, begon er iets tot me door te dringen: dit gaat de slechte kant op.

Ik sprak haar aan, maar natuurlijk ontkende ze het, ze vertrouwde me denk ik ook iets minder, en was heel erg op haar hoede als het om eten ging als ik in de buurt was. Toen daarna op een feestje van mijn tante, leek het even normaal te zijn, ze was zo vrolijk en gezellig, en ze at gezellig mee van elke soort taart. Ik bleef slapen en in de avond moest ze even naar de wc. Ik hoorde het. Hoesten, kolkhazen, doortrekken, tanden poetsen. (Ik was toen trouwens 11 of 12 en voor mijn leeftijd wist ik al vrij veel af van anorexia) Ik voelde me zó verraden en boos en verdrietig, ik begon tegen haar te gillen waar ben jij mee bezig, stop het, hou er mee op!

overleden anorexiaZe stopte niet, ze ging verder, ze raakte vrienden kwijt, cijfers gingen naar beneden, en haar figuur was zo angstaanjagend dun. 15 jaar, xx kilo. Ik keek naar haar, het enige wat ik zag waren botten met een laag verdriet eromheen. Mijn nicht was weg. Ik miste haar.

Mijn tante en oom hun dochter was verdwenen, hun kindje zagen ze elke avond tijdens het eten zich verzetten om een hap te nemen, elke ochtend de deur uitrennen om hard te lopen.

Mijn tante en oom ze konden het niet trekken, en stuurde Amaryllis naar een kliniek in België. Hier zat ze 3 maanden totdat ze op 15 december zelfmoord probeerde te plegen, ze stak zichzelf.

Begeleiding hield haar tegen waardoor ze in het ziekenhuis belandde, en godzijdank, ze had het overleefd, net op het randje, zo zwak en toch was ze er nog. Het gaf me hoop, en het voelde geweldig.

Ze werd overgeplaatst naar een kliniek in Duitsland, die geschikter zou zijn. Het ging steeds beter, ze kwam beetje bij beetje aan. Na 6 maanden, het ging steeds beter, stuurde de kliniek haar naar huis, ze zeiden dat ze haar niet meer konden helpen. Nogal onverwachts, ze was er namelijk nog lang niet!

Iedereen was zenuwachtig, hoe moet dat nou als ze thuis is? Ze was nog zo zwak. Het ging niet goed. Het ging slecht. Amaryllis was in een half jaar xx kilo aan gekomen en in 1 maand x kilo afgevallen. Ze verzwakte weer. Sliep de hele dag. Haar ouders gingen kapot, ik ging kapot. Na een tijdje niets van zich te laten horen, belde mijn tante op, Amaryllis is vannacht gaan slapen en niet wakker geworden.

Eventjes stopte de tijd. Alles. Ik had dit niet verwacht, of misschien wel, maar steeds van mezelf afgezet. Het voelde alsof er een gezellig warm openhaardje in mijn hart ineens doofde en veranderde in een koud stuk ijs. Ik moest huilen, ik was verdrietig, nu nog steeds.

anorexiaAls ik aan mijn nicht denk probeer ik eraan te denken hoe ze vroeger was, gezond en vrolijk. Het afschuwelijke is, dat ik mij daar heel weinig van herinner. Af en toe als ik alleen ben dan komt het ineens allemaal naar boven en stromen tranen over mijn wangen en stort ik in. Ik vind het naar, maar ik denk dat ik nog moet leren dit een plek te geven, het is nog zo kort geleden.

Mijn vrienden en familie en vriendinnen en iedereen, ze hebben mij allemaal zo erg geholpen, zo veel steun en liefde gegeven. Ik wil ze bedanken in het speciaal mijn beste vriendinnen die zijn er altijd voor me.

Ik vertel dit niet omdat ik aandacht wil, maar om mensen in te laten zien dat je het wél zo ver kan laten komen, en dat zelf willen niet altijd helpt, mijn nicht wou genezen maar het was te laat. Ze zal altijd in mijn hart blijven en ik denk nog elke dag aan haar.

Masja, 13 jaar

 

Reacties

Kipje - Dinsdag 24 mei 2011 12:46
Hey lieve Masja,

.. ik ben sprakeloos. Kan de juiste woorden niet voor je vinden. Wat ontzettend erg voor je om dit op je 13e al te moeten meemaken. Je schrijft zo sterk, zo mooi..zo volwassen. Dat zou je nog niet moeten zijn op jouw leeftijd.

Ik wens je heel veel sterkte.
Mybest - Dinsdag 24 mei 2011 12:50
ik zit met tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen...
Masja, ik wens jou en je familie en vrienden alle sterkte en steun toe!!
MV. x - Dinsdag 24 mei 2011 13:25
Wow wat een heftig verhaal... weet bijna niet wat ik moet zeggen. Ik vind het knap van je dat je het zo mooi verteld, en ook goed dat je het doet, zo zie je dus wel hoever het kan gaan... ):

Ik wens jou en je familie zooooveel sterkte! Ik las het echt met open mond,
liefs,
x
lil - Dinsdag 24 mei 2011 13:36
wat erg zeg.. heel veel sterkte.. voor jou en de rest van de familie.. echt een heel erg verhaal..
shopaholic - Dinsdag 24 mei 2011 13:52
Jeetje... geen woorden voor.
Tranen in mijn ogen en brok in mijn keel. Wat verschrikkelijk zeg.
Heel veel sterkte en neem je tijd om het te verwerken.
inez - Dinsdag 24 mei 2011 14:32
Wat erg voor je dat je dit nu meemaakt!
Heel veel sterkte meis!
Sanne - Dinsdag 24 mei 2011 15:57
Wauw... Wat mooi geschreven!
Ik zit hier met tranen in mijn ogen...
Wat erg voor je meis...
Heel veel sterkte!
Lotte - Dinsdag 24 mei 2011 16:14
Heftig verhaal.. heel veel sterkte, meis. Amaryllis is trouwens een prachtige naam. Wij hebben altijd amaryllissen op tafel staan..
curedeva - Dinsdag 24 mei 2011 17:45
Ben het eens met iedereen. Het heeft je zo geraakt dat je er een hele volwassen perspectief door hebt gekregen, dat lees ik uit je stuk.
Sterkte en vergeet niet zelf ook kind te zijn.
Marloes - Dinsdag 24 mei 2011 17:53
wauw super mooi geschreven.
ik heb tranen in m'n ogen!
Stelena - Dinsdag 24 mei 2011 20:16
Wauw, echt supermooi geschreven!
Ik heb ook tranen in m'n ogen staan...

Heel veel sterkte
Iris - Dinsdag 24 mei 2011 20:49
Mooi geschreven. Gecondoleert met het verlies.
Wil jou en je familie en vrienden heel veel sterkte wensen.
Sabb. - Donderdag 26 mei 2011 15:38
Masje,

Gecondoleerd en sterkte met het verlies.
Je verhaal ontroerd mij, ik hoop dat je
er een beetje bovenop komt.

En zoals curedeva ook zegt, vergeet zelf geen kind te zijn.

Liefs,
Sabb.
Helping Angel - Donderdag 26 mei 2011 17:05
Lieve Masja ik vind het heel erg voor je.
en wil echt niet dat mijn vriendin dit overkomt:O.
ik wens heel veel sterkte!

liefs Angel
Believve - Maandag 26 september 2011 20:51
Meisje!

Ik ben sprakeloos! Zo veel pijn en zo mooi geschreven.
Ik wens je veel sterkte, ze zal altijd in je hartje blijven.

Stay Strong!
happycat - Zaterdag 2 juni 2012 22:16
wow heftig om dit te moeten mee maken
,lees dit met open mond en trane in me ogen

xx sterke voor jou je familie en vrienden
xxx happycat
Kelly47 - Zaterdag 2 februari 2013 01:21
Wow wat heftig om dit te lezen, laat staan mee te maken..
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe..
jasmijn - Zaterdag 3 augustus 2013 02:15
Meis,

wooooow wat kan jij mooi/goed en volwasse schfijven. ik zou dat. okk best w willen kunnen.

ik wens jij en je familie super veel. sterkte.

anoniem* - Zondag 1 december 2013 19:47
Heel knap dat jij je zo goed kan verwoorden, hoewel de boodschap en alles wat jij en je familie hebben meegemaakt ontzettend heftig is.
Hoe is het nu met je?
Sterretje - Woensdag 7 mei 2014 21:17
Hoi, ik ben zelf aan het nadenken of ik wil afvallen. Nu ik gelezen heb hoe het kan aflopen lijkt mij het geen goed idee. Ik heb veel respect voor je. Xxx
Ilse - Donderdag 7 augustus 2014 21:13
Toen ik dit las kreeg ik tranen in me ogen en begon me te realiseren dat het ook zo kan aflopen...
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte en heb veel respect voor je dat je dit met ons hebt gedeeld.

xxx
eleo angel - Donderdag 25 februari 2016 18:20
Dertien en je schrijft zo mooi, ik ben elf.
veel sterkte en steun