Belachelijk dat die GGZ haar gewoon wegstuurt!

Ik heb de aflevering gezien en vond het een hele heftige aflevering.
Ik ben het niet eens met hoe ze het autonomie bevorderend beleid, want in de opname werd ook door een onafhankelijk psychiater verteld dat zo beleid niet betekend dat iemand niet opgenomen kan worden. Maar dat iemand zelf moet aangeven opname nodig te hebben. En er stond ook dat het beleid niet toegepast mocht worden bij iemand psychotisch is.
En in de uitzending wordt door ziekenhuis/ambulance/politie wel aangeven dat ze psychotisch is.
En ik denk ook als iemand keer op keer aan geeft een opname nodig te hebben dan is dat niet voor niks, je laat je namelijk echt niet zomaar opnemen.
Ik vind dat GGZ breburg niet zijn verantwoordelijkheid heeft genomen om dit leed voor Linda, familie, de omwonende te voorkomen.

Het aller ergste vind ik eigenlijk wel dat nu een klein meisje een trauma heeft.

Zelf zat ik bijna een jaar terug in de situatie dat ik aangaf zelf geen verantwoordelijkheid meer te kunnen dragen. Daar werd niet naar geluisterd. Dit gaat ten koste van veel mensen niet alleen van de patiënt (mij in dit geval) en dat is schadelijk en schandelijk! Hierdoor lopen meer mensen een trauma op dan nodig is.
Eigen verantwoordelijkheid binnen grenzen!

Dit is een belangrijk onderwerp. Mijn moeder deed in ons bijzijn als kleine kinderen meerdere zelfmoordpogingen of bracht zichzelf ernstige schade toe. Ze was vaak opgenomen maar werd op een gegeven moment gewoon weer naar huis gestuurd vanuit het ziekenhuis. Ik begrijp dat ergens wel, maar die onmacht en de bloedbaden zijn heel moeilijk om mee te leven. Ik voelde me enorm verantwoordelijk voor haar welzijn. En als ze opgenomen was hoefde dat even niet. Ik denk dat als er kinderen in het spel zijn, psychiaters nog beter moeten kijken of de verantwoordelijkheid wel bij de patiënt kan liggen.

Ook ik heb de aflevering gezien. Belachelijk, in het rapport stond letterlijk dat er een kans op suicide aanwezig was. Als die kans er is en een ambulance moet elke dag of bijna elke dag uitrukken, laat diegene opnemen... Echt belachelijk..

Ik voel me erg aangesproken tot dit onderwerp, omdat ik zelf al maanden overweeg om voor de trein te springen, of om mezelf op wat voor eenvoudige manier dan ook te vermoorden. Dat is de reden waarom ik al drie weken meefiets met mijn vader naar school en niet meer vaak alleen gelaten mag worden (ik ben 13 jaar). Wat ik hier verder over kwijt wil is dat ik snap dat het voor mijn eigen veiligheid is, en nu het weer boven de 20 graden is en ziek thuis lig raak ik echt in paniek. Daarom vind ik dat mensen die overwegen om zelfmoord te plegen minder verantwoordelijkheid moeten hebben, omdat dat vaak juist de mensen zijn die niet om kunnen gaan met de verantwoordelijkheid en dan uit het niets opkomende gedachten krijgen. En mensen die echt zo gek zijn dat ze niet inzien hoe erg het is als je een poging doet, kunnen dat makkelijk doen. Alsof het de normaalste zaak uit de wereld is. Ook al vind ik dit ook normaal om te doen (nog nooit een echte poging gedaan), het is niet normaal. Sterker nog, ik schrik juist meer als ik berichten over zelfmoord lees of hoor. Dat voelt erg confronterend. Want, ik had het net zo makkelijk kunnen zijn die dan in heel Nederland hot-trending ofzo is omdat hij op zijn 13e zichzelf al van het leven berooft. Ik voel me dan heel aangesproken en dan komen allemaal slechte herinneringen bij mij naar boven. Ik schrik nu dus eigenlijk op een andere manier. Ik vind het belachelijk dat de GGZ haar zoveel verantwoordelijkheid gaf, ook al deed ze voordat ze van de flat sprong al vier zelfmoordpogingen. Dan moet je toch echt een kliniek in?! Zouden ze dat bij mij ook doen?!

Ik moet soms echt huilen om mijn suïcidale gedachten, maar meestal deel ik ze niet in mijn dagboek op dit forum. Maar als het echt slecht met mij gaat, schrijf ik dat meestal in mijn dagboek en dan is de kans groot dat ik aan de dood denk.

Ik vind het trouwens ook schokkend dat er zoveel zelfmoordpogingen worden gepleegd, maar wat ik nog schokkender vind, is dat een 5-jarig meisje voor de rest van haar leven een trauma heeft omdat een volwassen vrouw voor haar eigen ogen zichzelf vermoort. De kans is dan heel groot dat dat 5-jarige meisje in de toekomst dat ook gaat uitproberen.

Wat naar dat je je zo rot voelt. Het lijkt me belangrijk om niet met deze gedachten alleen rond te blijven lopen. Probeer in je omgeving toch te kijken of er mensen zijn met wie je dit zou kunnen delen, zodat je hier niet alleen mee blijft lopen. Ook zou je eens op de website 113online.nl kunnen kijken om hier verder over te praten.

Een goede hulpverlener weet in te schatten. Ik denk dat ze zich heel erg in de steek gelaten voelde. De GGZ beslist welk psychisch lijden er wel en welk niet in aanmerking komt voor hulp. Hierin hebben ze tot, vervelendst, toe besloten om NIET toe te geven aan haar wens voor zorg. Dat vind ik typisch iets van deze maatschappij wat ik op meer vlakken ook zie, waardoor juist iemand HELEMAAL door het 'lint' gaat en er totaal door geobsedeerd raakt. Ik denk dat ze zich NIET begrepen en gehoord voelde en daarin is het totaal uit de hand gelopen tot aan uiteindelijk daadwerkelijk zelfmoord. Ik denk ook dat als ze 30 jaar jonger was geweest, dat er WEL zou zijn ingegrepen. Er is hier sprake van ook leeftijdsdiscriminatie denk ik, of iemand inschatten op maatschappelijke positie of functioneren en op basis daarvan de WAARDE van iemand bepalen als GGZ zijnde en in dit geval, zogenaamd, maar steeds terugkomen op de afspraken in het dossier, omdat de vrouw waarschijnlijk een lage maatschappelijke positie had, schat ik. De GGZ is hier nogal psychopathisch bezig geweest, vind ik. Alsof ze kicken op het leed van iemand anders en ze bijna zeker weten dat ze hiervoor NIET op het matje worden geroepen omdat die persoon waarover het gaat TOCH nergens haar recht zal kunnen komen halen, omdat zij zelf de kracht daar niet toe zal hebben gehad waarschijnlijk of de 'know-how' en omdat ze waarschijnlijk ook geen achterban had die dat evt. voor haar had kunnen opzetten, om dit wangedrag van de GGZ aan de kaak te stellen en te veroordelen uiteindelijk, waarna of waardoor deze persoon alsnog de juiste zorg zou krijgen uiteindelijk bij een evt. andere instantie die wel correct handelt. Voor de mensen van de flat is het afschuwelijk, zij worden iedere dag geconfronteerd met die plek en het gebeuren en dat kan voor mensen heel traumatisch zijn en ook de wens om dan daar misschien niet meer te kunnen of willen wonen.

Wat erg voor je dat je het zo moeilijk hebt. Wat moet jij het moeilijk hebben dat je zelfmoord overweegt. Zoals hierboven al gezegd werd: probeer erover te praten!
Ooit stond ik op hetzelfde punt als jij. Ik mocht ook niet alleen gelaten worden etc. Ik heb diepe dalen gehad, maar ben er ook uitgekomen. Echt, het kan beter worden. Daar heb je nu misschien weinig aan, maar het is echt zo.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, behalve: hou vol, weet dat je niet alleen staat. En blijf delen.

Deze reactie plaatste de GGz onlangs op de eigen website:

Reactie uitzending Zembla 25 mei 2016
Woensdag 25 mei jl. heeft Zembla in een tv-uitzending aandacht besteed aan het overlijden van mevrouw Van Oosterbaan. We leven zeer mee met de familie voor wie het verdriet onvoorstelbaar groot is. Ook bij de directe behandelaren, verpleegkundigen, ervaringsdeskundigen en alle andere professionals van GGz Breburg die haar intensief hebben behandeld, heeft haar overlijden een diep gevoel van verslagenheid teweeg gebracht.
Uiteraard respecteren we de beslissing van de familie om aan de uitzending van Zembla mee te werken. We begrijpen hun wanhoop en behoefte om alle vragen die rijzen naar aanleiding van het overlijden van mevrouw Van Oosterbaan beantwoord te krijgen. Daarom blijven we graag in gesprek met de familie.
Na ruim beraad, waarin we zorgvuldig alle voors en tegens hebben afgewogen, heeft GGz Breburg besloten niet mee te werken aan een uitzending van Zembla over deze trieste gebeurtenis. Onder de streep blijft staan dat we tegenover derden niet kunnen ingaan op vragen over individuele cliënten, vanwege het beroepsgeheim.
Juist door onze nauwe betrokkenheid is het voor ons praktisch onmogelijk om de dunne scheidslijn tussen algemene informatie en informatie over één cliënt te trekken en te bewaken in gesprekken met derden. In algemene zin kunnen we wel schriftelijke informatie geven over de behandeling van cliënten met een ernstige persoonlijkheidsstoornis, conform de multidisciplinaire richtlijn persoonlijkheidsstoornissen. Deze kunt u lezen in Autonomie bevorderende behandeling.
GGz Breburg evalueert incidenten, waaronder suïcide(pogingen) van cliënten, zodat we onze zorg continu kunnen verbeteren. De verbeterpunten voeren we in nauwe samenwerking met alle betrokkenen uit. De Inspectie voor de Gezondheidszorg is van oordeel dat de suïcide van mevrouw Van Oosterbaan voldoende zorgvuldig door GGz Breburg is onderzocht. De inspectie ziet geen aanleiding om verder nader onderzoek in te stellen.

Ikzelf heb deze reportage ook gezien. Het kwam voor mij heel dichtbij, omdat ik op het moment vanwege suïcidaliteit opgenomen ben bij GGz Breburg, in Breda. Dan te bedenken dat een aantal maanden eerder iemand met een zelfde soort problematiek geweigerd werd, om tenslotte een geslaagde poging te doen. Verschil is wel dat ik niet psychotisch ben, en Linda dat duidelijk wel was. Linda was voor kort ook nog zeer langdurig opgenomen en uiteindelijk met een Autonomie Bevorderend Beleid naar huis gegaan. Er was toen geen sprake van psychotische klachten; die zijn ontstaan op het moment dat met Linda's moeder ernstig ziek werd en Linda besloot om vanaf toen geen medicatie meer te slikken om voor haar moeder te kunnen zorgen. Linda was bekend met persoonlijkheidsproblematieken, oa een Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Hierbij is bekend dat er op alle mogelijke manieren om aandacht gevraagd kan worden; ik acht het waarschijnlijk dat de GGz haar daarom weigerde op te laten nemen. Linda zelf heeft niet dood gewild, het was haar stoornis die haar dit vertelde. En dan nog: een opname was wellicht niet helpend geweest bij deze ernstige destructieve uitingen; het behoedt een menser niet voor om geen suïcide te plegen, ook op een gesloten afdeling komt zelfdoding voor. Tenslotte kan een mens niet zijn hele leven opgenomen zijn; de dood van Linda was zeker, was het niet nu omdat ze opgenomen zou zijn geweest, dan was de kans groot geweest dat ze een volgend vrij moment gepakt had. Desondanks vind ik dat de GGz zelf wel verantwoordelijkheid heeft laten liggen. Linda was zo ziek, dat ze zichzelf niet meer in de hand had. Ik begrijp de spagaat waar de GGz in zat, maar ik kan me net zo goed de hulpvraag van Linda en haar omgeving voorstellen.

Los van dit alles vind ik het eng. Ik moet binnenkort ook met een ABB naar huis, omdat ik zelf de regie over mijn leven moet nemen en niet eeuwig opgenomen kan blijven. Ik heb nooit voor deze opname gekozen. heb dit nooit gewild en zit hier daarom met een RM. Mijn doodswens is nog even groot aanwezig en ik weet dat ik het stuk volledig eigen verantwoordelijkheid nog niet kan dragen. Ik vind het zo tegenstrijdig allemaal: ik moet klaarblijkelijk opgenomen zijn en heb daarom een RM omdat ik zelf anders wil, ondertussen moet ik over een poosje met een ABB naar huis om zelf de regie te nemen. Wat willen ze nou?

Ik vond het een zeer zielig verhaal. Het erge is dat ik weet dat het niet alleen Linda is. Er zijn meerdere die riepen om hielp en het niet kregen. In de aflevering zeggen ze ook is "zelfmoord of moord?" En de zus zegt dat het moord is. Dat klinkt misschien heftig maar ik begrijp het ergens wel. De GGZ gaf niet de hulp die Linda juist zo nodig had en voor smeekte. Om iemand de hulp te weigeren wanneer die letterlijk doodziek is, vind ik in een opzicht moord. Nee, niet directe moord, maar als dit was gebeurd met een lichamelijke ziekte (en dat die de broodnodige hulp niet had gekregen) was het ook zo gezien.

Linda had een hele lang opname verleden, en behandeling verleden. Ik denk dat dat hier ook meespelde bij de GGZ om haar niet op te nemen. Ze wisten het zelf niet meer. Dat zie je vaker. Juiste de allerziekste mensen krijgen geen hulp omdat niemand weet wat die er mee moeten doen of niet de verantwoordelijkheid ervoor durven te nemen. Ik hoop dat niet alleen GGZ breburg hier misschien iets van leert (hoewel ik dat betwijfel) maar de hele GGZ.

Wat een inhoudelijk sterke en genuanceerde reactie hierboven: verwoordt mooi het dilemma waarin de ggz zit. En inderdaad, een opname behoedt niet voor alles.

Ik word ook stil van de enorme woede die na zo'n aflevering richting de ggz volgt. We weten de specifieke afwegingen niet, maar geen behandelaar wil dat zijn patiënt suïcide pleegt. Soms staat iedereen machteloos tegenover de monsters waarmee iemand worstelt.

Wat een inhoudelijk sterke en genuanceerde reactie hierboven: verwoordt mooi het dilemma waarin de ggz zit. En inderdaad, een opname behoedt niet voor alles.

Ik word ook stil van de enorme woede die na zo'n aflevering richting de ggz volgt. We weten de specifieke afwegingen niet, maar geen behandelaar wil dat zijn patiënt suïcide pleegt. Soms staat iedereen machteloos tegenover de monsters waarmee iemand worstelt.

Het is een beetje laf om te zeggen dat wat GGz Breburg heeft gedaan belachelijk is. Geen van ons kent volledig het medisch dossier van Linda, wat ook niet kan door het medisch beroepsgeheim. Het besluit van GGz Breburg is niet impulsief. Het bewust niet opnemen van Linda is een conclusie na het opvolgen van een zorgvuldig getoetst protocol. Er zal vast wel een reden zijn waarom opnemen niet als de beste optie werd gezien. GGz Breburg is op deze uitzending enorm aangevallen, zelfs door de minister, maar de inspectie staat nog steeds achter het besluit van de GGz, wat wil zeggen dat GGz, volgens het nu bestaande behandelplan, juist heeft gehandeld en het geen foutje is.

Mooie genuanceerde reacties hierboven over positie van GGz Breburg. Ik heb de uitzending gezien en ook al staat Zembla bekend om goede onderzoeksjournalistiek, ik vond dat een eenzijdig beeld werd geschetst richting: fout van de GGZ. En zoals wel vaker, zien we maatschappij en politiek sterk reageren op incidenten.

Bij mij kwamen ook vragen op tijdens de uitzending (algemenere vragen, los van Linda van Oosterbaan); wat doe je als iemand is 'uitbehandeld' in de GGZ, wat als er al zoveel is geprobeerd in het verleden? Mag een GGZ instelling ook iemand 'opgeven' (zoals een oncoloog een patiënt)? Wat als je leven instelling in en instelling uit is en een doodswens blijft? Leef je letterlijk een leven dat uitstel van executie is? En (ik zeg dit bewust even scherp): in de GGZ zijn behandelplaatsen schaars én duur, en deze komen ten laste van de samenleving. Dat is prima, maar is het dan raar om te denken dat zo'n plek beter besteed kan zijn aan iemand die er niet al meerdere decennia met talloze behandelingen op heeft zitten, zonder (merkbaar) resultaat? Dat is mijn gedachte namelijk wel.

Het is natuurlijk heel erg wat er met Linda gebeurd is, maar inderdaad om te zeggen dat de GGZ fout zat is denk ik te makkelijk. Als iemand zo langdurig suïcidale gedachten heeft, kan je iemand ook niet eeuwig opnemen. Daarbij is er bij iedereen met suïcidale gedachten of pogingen (zeker bij borderline) wel een kans dat iemand zich suïcide pleegt en wordt er dus inderdaad een risico genomen, maar daarmee geef je iemand wel de kans een leven op te bouwen of te herpakken en blijft hij of zij participeren in de maatschappij. En inderdaad wat hierboven ook gezegd wordt kennen we niet heel Linda's dossier en geeft Zembla een erg eenzijdig beeld wat mij betreft.

Mijn oordeel hierover is sowieso niet objectief omdat een groepsgenootje en vriendin van me in 2013 ook zelfmoord heeft gepleegd, niet geheel dezelfde situatie maar het heeft wel gelijkenissen. Sowieso was zij pas 15, met kinderen moet je veel voorzichtiger omgaan vind ik. Bij de Ursula begonnen ze al vrij vroeg met termen als ''eigen verantwoordelijkheid''. Ik ben daar echt wel voorstander van hoor, maar alles op z'n tijd. Iedereen heeft nou eenmaal een ander herstel, sommigen zijn er eerder klaar voor om op eigen benen te gaan staan dan anderen. Ze heeft volgens mij niet letterlijk aangegeven hulp te willen, maar ze heeft in de sessies echt dingen laten vallen die ik zelf behoorlijk zorgwekkend vond. Ze was eigenlijk al bijna klaar in de groep en op het laatst ging het toch weer slechter met eten, niemand keek er van op want ze was al ''zover in haar herstel dat ze zelf die keuzes wel kon maken''. En dan weet ik natuurlijk nog niet eens wat er in de privésessies is besproken. Hulpinstanties moeten elke vraag om hulp, direct of indirect, serieus nemen! Ben heel benieuwd naar de uitzending, ik ga m zo terugkijken

Ik heb de documentaire gekeken, en ik moet toch wel zeggen dat Linda heel veel geworsteld heeft met haarzelf, haar hele leven lang. Maar het gaat hierbij niet om hoeveel erge dingen je wel niet hebt meegemaakt, maar om de verantwoordelijkheid nemen als je overweegt om zelfmoord te plegen. Ik denk achteraf dat de GGZ niet meer veel kon doen voor haar en haar expres (te)veel verantwoordelijkheid heeft gegeven.

En wat betreft mijn zelfmoordgedachten, ik durf er echt niet over te praten met mensen. Het blijft een gevoelig onderwerp.

Het is en blijft een gevoelig onderwerp.
De familie is naar de media toegestapt wat ik hun ogen terecht vind deze situaties moeten ook aan het licht komen.
Maar ggz breburg zal met recht een degelijk besluit hebben genomen om in deze situatie L niet op te nemen.
Dat wil niet zeggen dat het recht te praten is dat zij selfmoord pleegt voor de ogen van een 5 jarig kind. Dat nu de naam ggz breburg valt is rot maar het gebeurd in heel de ggz dit is niet een op zichzelf staande situatie...
De vraag is echter waar ligt de verantwoordelijkheid in hoeverre kun je de verantwoordelijkheid geven aan de cliënt en in hoeverre moet je die nemen?
Je kent niet het hele dossier dan krijg je een documentaire van jaren als je alles moet gaan uitleggen en uitpluizen plus dan zit je met privacyrechten.
Wat ik ermee wil zeggen het beeld wat we er van krijgen is een eenzijdig beeld.
Nee het is niet oke dat iemand voor een 5 jarig kind zelfmoord kan plegen terwijl dat ze het praktisch heeft aangekondigd.
Maar om nu de hele ggz breburg onder loep te gaan nemen vanwege een beleid die onder een grondig en weloverwogen besluit is aangenomen nee dat vind ik te ver gaan.
Ggz is ggz.
Er zijn ook uitzonderingen op de regel namelijk. Of inderdaad zoals hierboven gezegd word mensen die daadwerkelijk langdurige zorg krijgen en uitbehandeld zijn. waarvan de hulpverlening niet meer weet wat ze diegene aan kunnen bieden.

Het blijft een op zichzelf staande situatie.

altijd als je hulp nodig hebt, geven ze het je niet.
de ggz is een chaos.

Ik ben zelf doordat er geen plaats was in de regio regelmatig opgenomen in deze instelling. Voor mij was de aanpak hier juist beter dan waar dan ook. Waar ik vaker slechter uit opnames kwam dan dat ik erin ging, ging ik hier vaak redelijk vol vertrouwen weg. Doordat ik al veel had kunnen 'oefenen' op de gesloten afdeling wist ik dat ik meer aankon dan ik van te voren dacht. Waar ik in andere instellingen vooral onderdeel was van een straf belonging systeem was dat hier niet het geval. Ook bij mij is het bij ggz Breburg meerdere malen fout gegaan, want als ze je vrijer later is de kans dat het verkeerd gaat groter, je hebt dan namelijk meer mogelijkheden. Maar ondanks dat het vaak fout ging had ik ook keren waarop het wel goed ging, waar ik van kon leren en op kon bouwen.

Elke manier van werken heeft zo zijn voor en nadelen. Ik wil ggz Breburg daarmee niet de hemel in prijzen. Maar alleen laten zien dat het ook anders kan, dat er ook mensen zijn (en heb zelf ook dezelfde problematiek) waar deze manier juist wel bij werkt, en de manieren in andere klinieken juist niet.

De maatschappij van nu. Lijkt geen plek te hebben voor mensen met deze problematiek. Het lijkt wel of dat dit de manier is om overbevolking tegen te gaan... want niemand maakt zijn handen eraan vuil. Alle psychische patienten doen het zelf wel dmv zelfmoord...uit wanhoop en machteloosheid... Het is kei hard. En voor mij ook dagelijks een strijd. De wanhoop nabij....
Maar ouderen zorg moet meer geld voor.. en ook nieuwe straaljagers kan allemaal. Hoge salarissen van politieke mensen...
Al het zichtbare kan allemaal begrip voor zijn. Maar de sluipmoordenaar van borderline een eetstoornis of welke psychische knelling dan ook. Die mensen moeten toch gewoon wat richten op de positieve dingen. Dat was het antwoord wat ik kreeg van de huisarts op de huisartsenpost...nadat er een crisismelding was gedaan. Ik heb de man maar vriendelijk bedankt...en gezegd dat hij mijn suicidegedachten meer versterkte dan mij deed rustig worden.

Ik vind het heel erg dat de GGZ het in deze situatie heeft 'opgegeven', zelfs als iemand zelf nog om hulp smeekt..
Natuurlijk weten we niet alles wat er in het dossier stond, maar ik denk uiteindelijk dat niemand echt dood wil, maar niet meer wil leven met het lijden dat ze doormaken. Linda wilde deze psychosen niet, wat moet ze zich angstig en verschrikkelijk alleen hebben gevoeld.. Dat dit haar enige oplossing leek..
Ik leef mee met haar zus, moeder en buren..

Voor degenen die hier denken aan zelfmoord..weet dat dit nooit de oplossing is, al lijkt het soms wel zo door t lijden dat je doormaakt, de gek en moemakende gedachten, trauma's en gevoelens van boosheid, verdriet en wanhoop..
Geef niet op! Er is in elk geval altijd iemand die naar je verhaal wilt luisteren via 113 online, Sensoor (telefonische hulplijn). Blijf niet met je verhaal zitten, maar deel het met iemand die je vertrouwt!!
Zelf heb ik veel steun aan mijn geloof in God, al kan k me misschien verlaten voelen door iedereen, ik weet dat God er altijd is, dat hij naar me luistert, me niet veroordeelt, mij waardevol vindt en me een toekomst van hoop wil geven!

De term 'uitbehandeld' vind ik sowieso geen goede term. Het klinkt idd hetzelfde als
opgeven. Ik vind dat je in de GGZ nooit iemand mag opgeven, want iemand is nog altijd mens!
De term 'uitbehandeld' zou naar mijn mening pas gebruikt mogen worden als iemand 'hersteld' is en weer goed voor zichzelf kan zorgen. En dat was bij Linda allesbehalve het geval.

Herkenbaar.. verantwoordelijkheid. Ik kon niks meer, totaal van de wereld, dissocieren maanden lang, kon niet alleen gelaten worden. Mijn moeder moest constant bij mij zijn en samen op de grond in de huiskamer slapen.
Zelf bij mijn therapeut uiteindelijke opname gevraagd terwijl ik dit eigenlijk niet wilde maar het echt niet zo kon voor niemand niet, en die probeerde mij er vanaf te praten terwijl ik totaal de weg kwijt was. (bezuinigingen)
Uiteindelijk opname gekregen. Na een week naar huis, ook bezuinigingen. Ik kon niks meer zelf door de dissociaties, mijn moeder borstelde mijn haar. Ze belde op dat het niet meer ging.. Ze belde nooit zelf met de ggz in principe dus dit was uitzonderlijk. Werd ze gewoon afgescheept in dikke crisis.
Ik dacht dat het aan mij lag en de stereotypering dat ze mij als "gekke" client niet geloofde maar dat ze zelfs mijn moeder bij ernstige crisis niet geloofde en serieus namen vond ik wel het toppunt.

Veel opgelopen in de psychiatrie helaas. Uiteindelijk "uitbehandeld" terwijl ik nooit een goede diagnose en tests had gehad en thuis komen te zitten zonder hulp. En nu uiteindelijk door een particuliere coach ineens zooooveel vooruit gang.
Hij ging kijken naar kleine haalbare doelen, weer durven dromen, kijken wat ik wél kon en mij oprecht helpen en er voor mij zijn bij crisis situaties.
En nu ben ik zelfs parttime aan het werk en ben ik voor het grootste deel van mijn anorexia af. ♥