Hoe rauw is rouw?

 

Naar aanleiding van de tweedelige serie De Achterblijvers (onderdeel van Kijken in de Ziel) over verlies en rouw wil ik graag iets delen over mijn rouwproces. Ik vind de documentaire heel mooi weergegeven en indrukwekkend, en absoluut de moeite waard om te kijken. Ik vond er eens stuk (h)erkenning en inzicht in, en dat hoop ik sommige van jullie vandaag ook te geven.

Tweeënhalf jaar geleden overleed mijn moeder aan kanker. Ze is tweeënhalf jaar ziek geweest, waarin gelukkig ook periodes zijn geweest dat het goed ging en er zelfs een periode is geweest dat ze schoon was. De kanker kwam helaas terug. We kregen het verdrietige nieuws dat de artsen niks meer voor haar en ons konden doen en na tweeënhalve intense maanden die we nog samen hebben gehad, is ze in september 2014 overleden. Toen begon een periode van rouw...

katinka katinka

Iedereen rouwt op z'n eigen manier en eigen tempo. Er is geen handleiding voor, geen stappenplan. De dagen na het overlijden van mijn moeder was het vooral onwerkelijk. We waren enigszins voorbereid op haar overlijden, het kwam niet geheel onverwacht, maar als ze er echt niet meer is, is het toch onwerkelijk en onvoorspelbaar. Mijn moeder overleed op een donderdagavond en ik kan me nog heel goed herinneren dat ik vrijdagochtend wakker werd en dacht: Ik heb geen moeder meer. Ik voelde een intense leegte. De eerste week heb ik in een soort waas geleefd, met het regelen en toeleven naar het condoleren en de begrafenis, met veel mensen die langskwamen, veel berichtjes, telefoontjes, kaartjes.

Daarna begon het pas. Daarna kwam de leegte en de confrontatie. In die tijd studeerde ik en woonde ik op kamers, maar in de weekenden ging ik naar mijn ouderlijk huis. De eerste paar keer dat ik thuiskwam in een leeg huis was zo ontzettend confronterend. Normaal gesproken stond mijn moeder in de keuken en als ze daar niet was, liep ik automatisch door naar de slaapkamer van m'n ouders om haar gedag te zeggen. Nu kwam ik thuis in een lege keuken en een lege slaapkamer.

Ik kon niet goed omgaan met het gat dat m'n moeder had achtergelaten en dat uitte zich onder andere in mijn eetstoornis en depressie. Voor mij heeft dit mijn rouwproces vertraagd en deels zelfs stilgezet. Of dit verkeerd is, weet ik niet. Zoals ik al eerder schreef, iedereen rouwt op z'n eigen tempo en dat is oké.

Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en mis ik m'n moeder nog elke dag. Ik ben niet klaar met rouwen. Ik weet niet of een rouwproces ooit helemaal klaar is, maar het slijt. Ik kan intens verdrietig zijn als ik eraan denk dat mijn moeder nooit bij mijn afstuderen zal zijn, nooit oma zal worden wat ze zo graag had gewild. Ik ben wel gewend aan de nieuwe thuissituatie met de nieuwe vriendin van mijn vader en ik kan dankbaar terugkijken op de mooie momenten die we wél samen hebben gehad. Het komt met momenten. Ik kan uit het niets heel verdrietig of juist heel boos zijn dat het zo gelopen is, maar dat mag er zijn.

Rouwen doet pijn. Het kost tijd, het kost heel veel verdriet, tranen, boosheid, wanhoop, machteloosheid. Afscheid nemen van m'n moeder en weten dat ze niet meer terugkomt, is veruit het moeilijkste wat ik in m'n leven heb gedaan. Wat mij geholpen heeft, is erover schrijven en erover praten. Blijven praten, ook na de eerste weken en maanden. Over het verlies, het gemis, de leegte, de wanhoop, het verdriet, maar óók over de mooie herinneringen die er zijn, over hoe ze was, wie ze was, wat voor een bijzondere vrouw en moeder ze was.

Dat wil ik jullie ook graag meegeven: Als je iemand verloren hebt, blijf er alsjeblieft over praten en over delen. Het haalt het verdriet niet weg, maar het maakt het wel iets dragelijker. Zoiets groots kun je niet alleen dragen en dat hoeft ook niet.

Ze zeggen dat wonden geheeld worden door tijd,
dat verdriet slijt,
al ben je alles kwijt.

Ze zeggen dat liefde alle pijn verdrijft,
maar de leegte blijft.

Ze zeggen van alles, keer op keer.
Maar ze begrijpen me niet,
want ik mis je,

elke dag een beetje meer.

 

Gerelateerde blogposts

20
AUG
Verlies
14

Reacties

H. - Zaterdag 14 januari 2017 10:15
Lieve Katinka, wat mooi om je woorden hierover te lezen. Zo waar, een rouwproces is voor iedereen anders. Je gedichtje raakt, mooi om te lezen. Heel veel sterkte mooi mens...
Nella - Zaterdag 14 januari 2017 10:30
Ik reageer normaal nooit maar dit vind ik zo ontzettend heftig.
Heel mooi geschreven Katinka!šŸ˜˜
Heel veel sterkte.
xsnoesje - Zaterdag 14 januari 2017 10:46
lieve tink, wat heb ik toch een respect voor jou..
je bent zo onwijs dapper meisje
Justagirl - Zaterdag 14 januari 2017 10:48
Mooi geschreven! Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden en ik heb er nooit met iemand over gepraat en weet ook niet in hoeverre ik het verwerkt heb enzo haha. Ik word af en toe ook nog wel verdrietig als ik denk dat ze nooit op mijn bruiloft zou zijn, mijn kinderen gaat zien terwijl haar 'levensdoel' was om mama en oma te zijn.
.. - Zaterdag 14 januari 2017 10:53
Pijnlijk herkenbaar dit.
Mijn vader heeft ongeveer hetzelfde ziekteproces gekend als jouw moeder en toen ik op het forum las dat jouw moeder was overleden, kwam dit dan ook hard aan. Mijn vader overleed 9 dagen later.
Mijn moeder zei toen nog letterlijk tegen ons: "nu blijven we met vier over". Een korte tijd later werd bij haar een hele heftige variant kanker ontdekt en nog geen halfjaar na het overlijden van mijn vader, bleven we met zijn drieƫn over. In dat grote huis; mijn broer, broertje en ik. En wat voelde dat leeg en verloren.
Mensen geven je dan lieve, goed bedoelde woorden. Maar je hebt er niets aan. Want inderdaad, dat gemis..
Jildau - Zaterdag 14 januari 2017 13:46
Prachtig (gedichtje).. Heel veel sterkte toe gewenst.
Sharelle - Zaterdag 14 januari 2017 18:32
Je bent een kanjer meis... weet dat ik er altijd voor je zal blijven zijn...ik weet hoe moeilijk het is...ik weet hoeveel pijn je hebt maar ik zie ook... ik zie dat je ook kleine stapjes maakt. En die kleine stapjes zijn groots in wat jij doet en bereiken kan. Ik zal er altijd voor je blijven zijn. Knuffel je vriendinnetje
Bloemen_meisje - Zondag 15 januari 2017 06:24
Lieve Katinka,
Deze blog, zo mooi geschreven. Heel heftig, dat jij je moeder hebt moeten verliezen door die vreselijke kloteziekte.
Je hebt het in iede geval mooi verwoord.
Respectā¤
debber835 - Zondag 15 januari 2017 13:35
lieve sterke katinka

wat mooi hoe jij jouw gevoel hebt verwoord in dat gedicht

sterkte


Marij_Marij - Zondag 15 januari 2017 17:03
Mooi gedichtje Katinka!
Ik ben ook mijn moeder verloren en kan precies voelen wat je beschrijft. Dat ze nooit alle belangrijke momenten zal meemaken, blijf ik lastig vinden...
Ik heb de serie nog niet gezien, maar ga deze zeker kijken.
Bedankt voor deze mooie herkenbare blog! Veel sterkte!
Anna - Zaterdag 15 april 2017 17:25
Mooi geschreven. Sinds afgelopen augustus weten we dat mijn moeder ook uitgezaaide kanker heeft. Ze krijgt wel nog levensverlengende behandelingen (bestraling + chemo en misschien straks na de chemo nog meer). Gelukkig valt de chemo relatief mee vergeleken met andere chemokuren, maar leuk is anders natuurlijk. Ik zit me al ruim een half jaar schrap te zetten op het moment dat ze zal overlijden. Vooral de onzekerheid over wanneer het omslaat en hoe snel het dan zal gaan vind ik vervelend. Maar ze houdt het al een stuk langer vol dan de eerste prognose voorspelde en daar zijn we natuurlijk enorm blij mee.

Ik kan me zo goed voorstellen dat het in het begin heel onwerkelijk voelt als ze er niet meer is. En inderdaad, ik denk ook vaak aan de belangrijke momenten in mijn leven waar ze niet bij zal zijn. Het allereerste wat ik (huilend) zei toen we hoorden dat de kanker niet meer te genezen was, was dan ook "Maar ik wilde jou bij mijn bruiloft hebben als ik ooit ga trouwen."
Ik ben momenteel ook herstellende van een eetstoornis en ben ergens ook wel bang dat het weer de verkeerde kant op zal gaan na haar dood.

Ik wil jou veel sterkte wensen. Dat rouwen nooit helemaal stop, geloof ik zo.