Documentaire Roze Wolk over postnatale depressie

 
Gepost op Maandag 26 september 2016 20:00 door Scarlet Hemkes in TV uitzendingen.

Als je zwanger bent en bevalt van een baby zit je op een roze wolk, althans dat is wat wordt beweerd. Maar wat als je helemaal niet op een roze wolk zit? Wat als je nauwelijks liefde voelt voor de baby en je je juist voortdurend depressief voelt? Documentairemaakster Anne-Marieke Graafmans overkwam het zelf. De nieuwe documentaire Roze Wolk, die je vanavond om 21:00 uur op NPO 2 kunt zien, maakt een postnatale depressie op persoonlijke manier bespreekbaar.

Een op de tien vrouwen lijdt aan postnatale depressie. Toch is er maar weinig over bekend en wordt er weinig over gesproken. Hoe komt dat? Ligt een een taboe op deze psychische ziekte? Het grote taboe dat om postnatale depressie hangt, weerhield documentairemaakster Graafmans ervan erover te praten. Om meer aandacht en begrip voor dit onderwerp te krijgen, besloot ze er een film over te maken.

In Roze Wolk vertellen vier moeders op openhartige en intieme wijze wat ze met hun jonge gezin en partner hebben meegemaakt of waar ze nu nog middenin zitten. Eindelijk kunnen ze hun hart luchten...

Maandag 26 september, 21.00 uur, NPO 2

 

Gerelateerde blogposts

09
APR
NPO 3 in teken van psychische problemen
9
03
FEB
Documentaire: De Erfenis
2
27
DEC
Ik voel me rot, maar weet niet waarom
16

Reacties

Anne - Maandag 26 september 2016 20:23
Heftig onderwerp! Ik ben op dit moment verloskundige in opleiding en ben benieuwd naar wat deze prachtige vouwen gaan vertellen. Goede begeleiding, begrip en vooral het bespreekbaar maken van dit onderwerp is zo onwijs belangrijk! Dankbaar dat hier op deze manier aandacht aan geschonken wordt, hopelijk een eerste stap om het taboe rondom dit onderwerp te doorbreken. Ieder moet gezien en gehoord worden en de hulp krijgen die ze verdienen!
Nevermind - Maandag 26 september 2016 20:30
Zó belangrijk dat hier over gesproken word , kan er vanuit ervaring heel veel over vertellen helaas .
Ik ga kijken
s - Maandag 26 september 2016 21:08
Hier ben ik laterook bang voor dat ik het krijg
s - Maandag 26 september 2016 21:09
Als je al langst hev van depressies heb je dan meer kans om het te krjjgen zit er een link tussen ?
anoniem - Maandag 26 september 2016 21:54
Heftige docu zeg! En ik denk dat (ondanks dat de moeders er zeker niets aan kunnen doen) dit zeker ook effect heeft op de psyche en hechting van de kinderen nu en als ze volwassen worden helaas
Roosjje - Dinsdag 27 september 2016 00:49
Ik weet bijna zeker dat ik dit ook zou krijgen, vandaar beter dat ik geen kinderen krijg.
Mandy - Dinsdag 27 september 2016 20:33
Heel confronterend om te kijken. Mijn dochter wordt in Februari 4 en ik heb zelf een prenatale EN postnatale depressie gehad. De schuld en schaamte die je voelt naar je kind is onbeschrijfelijk. De zwangersch was een hel. Alles ging mis en het enige wat ik deed was proberen iedere dag te overleven, zoals ik het altijd gewend was. Met 10 tot 20x per dag ovetgeven en opgenomen worden in het ziekenhuis vanwege uitdroging maakte het alleen maar moeilijker. Mijn pijnen speelden op. Ik kon niets meer. Ik ben o.a. gediagnosticeerd met CPTSS, gegeneralizeerde angststoornis, agoraphobie recidiverende depressies matig/zwaar, sociale fobie, borderline, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, fibromyalgie (wekedelenreuma), ziekte van Crohn (chronische darmontsteking) en psychose gevoeligheid (randpsychose met 2 psyxhotische episodes) , maar mijn kinderwens was ZO enorm groot dat ik me niet voor kon stellen dat mij een pre- en postnataledepressie zou overkomen. Het is toch gebeurd. Ik heb op automatische piloot gedaan wat nodig was, haar verzorgd, eten gegeven, met haar gespeeld, maar het enige wat ik voelde was een waas. Ik wilde dood.

Toen ze drie/vier weken oud was ondernam ik een zelfmoordpoging waar ze bij was. Op dat moment wist ik dat er wat moest veranderen. Therapie had ik al, maar ik wist dat dat bij verre niet genoeg was. Ik.ging vechten. Op therapie maakten ze zich zorgen over de hechting. Ze konden mij en mijn problematiek al en alle alarmbelletjes waren aan het rinkelen. Gelukkig heb ik goede begeleiding gehad en ik nu kan ik genieten van haar, ook al is het soms enorm zwaar. Moeder zijn is de moeilijkste taak die er is, al helemaal als je ziek bent, maar dat is het dubbel en dik waard.