Bewegingsdrang. Opnieuw verslaafd aan het controlegevoel. In therapie heb ik hard moeten werken om inzicht te krijgen in mijn bewegingsdrang. Het is niet zozeer dat ik af wil vallen, wel dat ik de controle over mijn lichaam wil bewaken. In therapie kon ik er over praten en werd ik me ervan bewust. Toch bleef ik het erg moeilijk vinden om te beseffen wat de betekenis was van het woordje: balans. Omdat het voor mijzelf een ongrijpbaar hulpmiddel was geworden waar ik al helemaal aan gewend geraakt was, had ik geen idee wat ‘normaal’ betekende.

Er zijn veel artikelen geschreven in de afgelopen jaren, veel deskundigen zijn opgestaan om iets te zeggen over hoe goed bewegen is voor je lijf. Dat je er gezond door blijft en dat je geest er blij en opgeruimd door wordt. Er is niet veel geschreven over dat meisje dat in de war raakt door al de adviezen en richtlijnen van deze tijd. Een meisje dat niet geleerd is om grenzen te stellen of te bewaken. Een meisje dat moeite heeft om lief te zijn voor haar lichaam. Nee, de deskundigen hebben het geschreven voor het gros van de mensen. De standaard. De ‘normale’ mens. Daar bereiken ze de meeste mensen mee.

Bron foto

En dan kom ik. Een jonge vrouw van 23, getrouwd en in verwachting van een prachtig klein schepseltje waar ik dolgraag goed voor wil zorgen. Waar ik nu al onvoorwaardelijk van houd. De eerste maanden van mijn zwangerschap voelde ik me ziek en op het moment dat ik me na een x aantal weken beter ging voelen wilde ik fit zijn. Fit voor de baby, fit voor als straks de bevalling begint.

Ik vind het namelijk spannend dat het allemaal grote gebeurtenissen zijn waar ik geen invloed op uit kan oefenen en ik het toch graag zo goed mogelijk wil doen. Zo is het er weer in geslopen. Ik voel me alleen goed als ik elke dag minimaal 60 minuten heb gelopen en aangezien zwemmen ook goed is tijdens je zwangerschap doe ik dit ook één keer in de week zo’n 45-60 minuten.

Heeft dit nog te maken met mijn eetstoornis? Ik dacht van niet, maar toen ik afgelopen week 3 dagen niet naar buiten kon door het weer, voelde ik paniek in mijn hoofd. Die paniek heeft er voor gezorgd dat ik op mijn eten ging letten. Nee, ik heb niets geschrapt... ik weet dat mijn baby het nodig heeft. Ik werd me er echter wel weer van bewust. Waar komt dit vandaan? Ik vermoed angst; angst dat ik niet goed voor mijn baby’tje zorg, angst dat ik straks de bevalling niet aankan, angst dat ik te veel aankom tijdens mijn zwangerschap, angst dat ik niet fit blijf, angst dat ik straks als de baby er is nooit meer naar buiten kan… Zou het niet puur angst zijn voor wat er komen gaat?

Hoe kan ik het loslaten, leren leven zonder angst...?