Hoe is het om zwanger te zijn als je een eetstoornis hebt of hebt gehad? Ik heb het mezelf vaak afgevraagd totdat ik nu zelf zwanger ben. Ik had erg behoefte om hier een blog over te schrijven en ik las her en der op deze site dat er animo voor is. Zwanger zijn en dik worden, al zit er weliswaar een klein mensje in je buik en vind ik dat een van de mooiste wonderen die er bestaan; je krijgt gewoon simpelweg een dikke buik en een wat voller lijf. Dat was juist mijn nachtmerrie tijdens mijn eetstoornis: angst om dik te worden/zijn en angst dat mensen mij dik vinden. En nu, nu zie ik langzaam de weegschaal tikken, en zie ik langzaam buik mijn uitzetten. En iedereen kijkt naar mijn buik als ze mij zien. Iets wat ik altijd wilde vermijden. Het is eigenlijk prachtig, zwanger zijn, een wonder dat alles zo mooi werkt. En toch….

Na jarenlang nadenken over het wel of niet proberen kinderen te krijgen met weloverwogen voor en tegens is de beslissing een tijdje geleden ontstaan om het wonder en verantwoordelijkheid van een kindje aan te gaan. Ondanks dat je nooit weet of het überhaupt gaat lukken, is het mijn partner en ik gelukt om zwanger te worden. Ik heb jaren lang een eetstoornis gehad en ben nu een aantal jaar bevrijd en genezen. Nu ik zwanger ben besef ik mij enorm dat het een verschrikkelijk grote uitdaging is en kan zijn voor mensen die een eetstoornis hebben of hebben gehad. Ik, al lang genezen, moet ook echt even wennen.

Zo had ik al jarenlang een prima gewicht en kon ik lekker genieten van eten. Ineens werd ik de eerste maanden misselijk en kreeg ik geen hap door mijn keel. Daarnaast, had ik wel heel veel zin in ongezonde dingen. Daar werd ik dan weer niet misselijk van. Het was een immense drang in mij om ongezond te eten.  Ik wist niet wat mij overkwam. Een lekker couscous prutje met groente kreeg ik simpelweg niet door mijn strot. Ik wilde loempia, chips, pindasaus, patat, kroket, tosti… ga zo maar door. Ik leek wel een ander mens geworden! De strijd tegen mijn vette eetdrang, om toch wat gezonds binnen te krijgen, dat viel mij niet mee. Zo zie je, ineens draait alles (weer!) om eten. Ik, die normaal alles lust, moest soms echt kokken bij wat mijn partner klaarmaakte.

Nu ik niet meer misselijk ben, is nog steeds mijn smaak zeer apart en komt nog steeds niet alles mijn keel door. Gelukkig kan ik weer redelijk normaal eten en ik dij nu langzaam uit. Toen ik mijn eerste kilo’s was aangekomen, is het eerste wat ik dacht; “oh nee zeg, gaat dit niet te snel? straks kom ik teveel aan en dan blijf ik dik na de zwangerschap.” In de ochtend daarna, toen ik mijn boterhammen wilde smeren, kwam de gedachte: ”Misschien nu even wat minder ontbijten?”. Nou, ik twijfelde geen moment, dat was mijn vroegere eetstoornis stem. Dat arme ding ook, helemaal in de war. Ik schudde nee en zei; “Dat gaan we niet meer doen, laat het even los en geef je over”. Zo zie je maar, de gedachten zitten nog ergens in de hersens verborgen.

Gelukkig trap ik er nu niet meer in maar het maakte mij wel bewust van de impact van een zwangerschap op je psyche, na een eetstoornis. Het lijkt net of het nooit zijn sporen helemaal uitwist. Alleen het grote verschil is dat het oude sporen blijven, ik loop nu in een heel nieuw spoor en ga nooit meer terug naar de eetstoornis. Ik trek mijn eigen spoor.  Ik merk echt dat ik uit mijn comfort zone gehaald word tijdens het zwanger zijn. Mijn lijf die ik nu eindelijk na jaren vechten aanvaard en liefheb begint in no time te veranderen. Ik weet nu zeker dat ik mensen die net van een eetstoornis af zijn echt aanraad om na te denken of ze de zwangerschap aan willen gaan alvorens ze sterk genoeg zijn om hun lichaam, omvang en gewicht los te laten.

Ik kan mij zo voorstellen dat je in paniek raakt en af wil vallen en dat is niet goed in een zwangerschap. Ook de veranderende smaak kan je uit balans brengen en dan ook nog je humeur. Ik ben blij dat ik sterk genoeg ben om alles aan te kunnen, al heb ik wel moeten loslaten dat ik super gezond wilde eten tijdens de zwangerschap omdat dit het beste is voor het kindje. Ik heb met dichte neus groenten naar binnen gepropt om maar niet te kokhalzen en dat had ik mij van tevoren niet kunnen indenken.  Daarnaast moet ik bewust mijn lijf loslaten. Die doet nu gewoon echt wat het moet doen, namelijk plaats maken voor een kindje. En ik probeer daar van te genieten.

Mijn lichaam zal misschien nooit meer even strak zijn als voor de zwangerschap. Daar waar ik tijdens mijn eetstoornis zo vreselijk op gefocust was. En ik zal vast en zeker onder de striae zitten tegen het einde van mijn zwangerschap. En de minimale twaalf kilo zal er ook zeker niet afgaan in een week en misschien wel nooit. En dat risico heb ik genomen toen ik zwanger wilde worden. Ik besloot te gaan voor het leven. Maar leven is ook eng en heeft ook veel risico’s.

Los van de eventuele uitdaging of ik nog enigszins van mijn lichaam kan houden na de zwangerschap, is het ook de angst dat ik een imperfecte moeder word. Ook voor dat risico heb ik gekozen. Ik zit liever met wat extra kilo’s op de bank samen met mijn kind, dan met een perfect lijf, zonder een kind. Daarnaast denk ik dat in de maatschappij (ja ja, echt zo’n cliché zin) echt te veel draait om uiterlijk in plaats van de magie van het leven; de laag onder de oppervlakte. Als mijn lichaam maar gezond is toch? En het magische in mij, een klein mensje dat groeit, met unieke genen…. Daar kun je niet bij met je verstand. Daar krijg ik een glimlach van. En wat boeit dan die striae of die extra kilo’s.

Ik denk dat je bewust kunt kiezen, elke dag weer, om te focussen op het wonder. Dit zijn 9 maanden in je leven. Eigenlijk een heel korte, intense, bijzondere tijd die nooit meer terugkomt, want elke zwangerschap is uniek. Je kunt je ook focussen op je angsten; de getallen op de weegschaal, het dikker worden en vul maar verder in. Dat zal je waarschijnlijk nog angstiger maken en geeft meer stress. Ik zeg niet dat je je angsten moet vertrappen. Ze zijn er gewoon en mogen bestaan. Schrijf ze eventueel op of teken ze. Probeer juist extra, wat misschien niet perse in je aard ligt, te focussen op het kindje dat schopt in jouw buik, hoe prachtig je lichaam alles regelt en het nieuwe leven dat in je groeit!