Als er op een dag een fee voor mijn neus zou verschijnen met een magische toverstaf in haar hand, en aanbood om mijn eetstoornis voor me weg te nemen. Poef, zo maar, in één keer. Hoe zou ik daar dan op reageren? Zou ik blij zijn? Opgelucht? Zou het voelen alsof al mijn problemen vanaf dat moment verleden tijd zijn? Dat ik nu mijn leven kan vervolgen, ongedwongen en gelukkig? Of zou er een ander gevoel naar boven komen?

Lange tijd was dat mijn enige wens. Mijn doel was om van die verrotte eetstoornis af te komen. Mijn eetstoornis was het probleem van alles: als ik die wist op te lossen, als ik maar weer een manier vond om normaal te eten, zonder eetbuien en zonder schuld: dan zou ik weer gelukkig kunnen zijn.

En toen kwam het moment dat ik me realiseerde dat ik de focus misschien niet zozeer op die eetstoornis moest leggen, als wel op wat daarachter ligt. Want het gaat zoveel dieper. Waarom ben ik ongelukkig? Waarom kan ik niet blij en tevreden zijn met mezelf? Waarom moet altijd alles zo perfect? Op geen van die vragen is het antwoord: de eetstoornis. In mijn hoofd is dat wel een lange tijd zo geweest.

Nu zie ik in dat zo denken me niet beter gaat maken. Ik moet dieper graven. Ik moet voelen. Ik moet stilstaan. Ik moet naar mezelf kijken zonder gelijk te oordelen. Ik moet erkennen dat de schuld niet ligt bij de eetstoornis. Ik zeg ook niet dat de schuld in mezelf ligt. Ik zeg alleen dat ik misschien moet stoppen met iemand of iets de schuld proberen te geven. Accepteren dat het nu zo is, dat ik me nu zo klote voel, en er alles aan gaan doen om dat gevoel te laten verdwijnen en mijn leven om te gooien.

Wat zou ik voelen als de eetstoornis-fee voor mijn neus stond? Angst. Opeens een grote bult met angst. Angst waarmee ik in het verleden niet in staat was om te gaan. Het was te veel. Ik had mezelf er van overtuigd dat ik nooit sterk genoeg zou zijn om het leven aan te kunnen.

Toen kwam de eetstoornis op mijn pad en bood mij een angst aan waar ik wel mee kon dealen: de angst voor vetrolletjes. Het enige wat ik hoefde te doen, was afvallen. Sporten en niet eten. Dan zou dat vet verdwijnen, en hoefde ik ook nergens meer bang voor te zijn. Toch?

De eetstoornis bood me veiligheid in een tijd waarin ik het nodig had. Controle over het leven scheen ik niet te kunnen krijgen, maar controle over mijn gewicht was wel iets wat binnen mijn handbereik lag. Iets wat ik kon en waar ik goed in was.

Zou die fee mijn eetstoornis in één keer wegnemen, dan zou ik nooit de juiste manier vinden om al die angsten aan te gaan. Het zou mijn copings-mechanisme wegnemen waardoor ik in één keer in het diepe zou zijn gegooid, in plaats van het stapje voor stapje aan te pakken.

Hoe erg ik die eetstoornis ook haat, het biedt mij wel een mogelijkheid om er uiteindelijk beter uit te kunnen komen. Hij leert me om het leven aan te durven gaan. Hij houdt mijn hand vast zolang ik dat nodig heb, en zodra ik denk dat ik zijn hand los kan laten, dan zal ik dat doen. En af een toe een duwtje in mijn rug is daarvoor waarschijnlijk nodig, maar die fee, die zou zijn hand in één klap bij me wegrukken. En dat is niet de juiste manier.

Dat leerproces is juist waar het om draait. Zonder alle inzichten die ik over de afgelopen tijd over mezelf heb opgedaan, zou ik nooit in staat zijn zo te kunnen praten over mijn problemen als dat ik nu doe. Dan zal mijn échte probleem een probleem blijven.

Dus hoe lief en verleidelijk het aanbod van de fee ook is: ik weet dat ik niet anders kan dan dat aanbod afslaan, voor mijn eigen bestwil. Dat is niet de manier, en niet wat ik zou moeten willen. Ik moet leren, leren en nog eens leren als ik er beter uit wil komen dan voorheen.

Een eetstoornis is all about the process. Leren over jezelf en je angsten. Leren om het aan te durven gaan. Daarbij kan die fee jou geen oplossing bieden. Ik zeg niet dat je de eetstoornis dankbaar moet zijn, maar ik zeg wel dat hij je een kans geeft om te leren van de verschrikkelijke strijd die je zelf moet voeren.

De eerste stap voor mij was stoppen met de eetstoornis de schuld te geven en te wensen dat hij weg ging. De focus verleggen. De enige weg om beter te worden is die van jezelf. Jij hebt geen fee nodig om beter te worden.