Zeggen dat het weer beter gaat
Herstellen van een eetstoornis kan heel onwennig aanvoelen. Je bent natuurlijk hartstikke goed bezig, maar het is raar als het opeens beter met je gaat. Je bent zo gewend geraakt aan de oude gewoontes van de eetstoornis dat je jezelf als het ware weer moet herontdekken. Hetzelfde geldt voor de mensen in jouw omgeving. Zij kennen jou als degene met een eetstoornis. Tegenover hen kan het ook lastig zijn om te zeggen dat het weer beter met je gaat.
Ik voelde mezelf jarenlang het meisje met de eetstoornis. Bij alles wat ik deed, dacht ik na over eten, bewegen, mijn lichaam, calorieën en therapie. Mensen in mijn omgeving wisten dat ook. Vooral mijn ouders, omdat zij mij het dagelijks moeilijk zagen hebben. Ook de mensen uit de eetstoorniswereld die ik sprak, wisten dat het niet goed met mij ging. Met hen had ik dagelijks contact en deelde ik mijn problemen.
Ik vond het lastig om tegenover mensen in mijn directe omgeving te zeggen dat het weer beter met me ging. Zoals ik al zei, was ik jarenlang het meisje met de eetstoornis. Opeens was die eetstoornis veel meer naar de achtergrond verdwenen, maar wat dan? Ik dacht dat als ik zou zeggen dat het beter ging mensen meteen van mij zouden verwachten dat het voor altijd weer goed zou gaan. Dat ik opeens geen moeite meer zou hebben met eten en dat ik daar dan ook niet meer over zou mogen praten.
Met andere woorden: ik vond het moeilijk om te zeggen dat het beter met me ging, omdat ik bang was dat het weer slechter met me zou gaan. Ik was bang voor de verwachtingen die mensen dan meteen weer van me zouden hebben. Oh, het gaat beter met je dus dan kan je gewoon weer lekker uit eten gaan en ongezonde dingen eten. Wat als ik niet aan die verwachtingen kon voldoen? Wat als het opeens ook weer slechter met me zou gaan?
Ik worstelde daarnaast ook met de vraag: wie ben ik zonder eetstoornis? Ik was bang dat ik niks voor zou stellen zonder eetstoornis en dat mensen in mijn omgeving dat ook zouden vinden. Hoe vertel je dan dat het weer beter met je gaat? Willen mensen dan nog wel met je omgaan? Ben je dan nog wel interessant genoeg? Ik moest weer gaan ontdekken wie ik was en wat ik leuk vond en dat was lastig. Ik was bang dat ik geen aansluiting meer zou vinden me de mensen in mijn omgeving.
Tegenover mijn vriendinnen uit de eetstoorniswereld vond ik het onwijs lastig om te zeggen dat het weer beter met me ging. Deze vriendinnen behoorden tot mijn veilige wereld. De wereld waarin het alleen maar ging over eten. Ik sprak hen alleen maar via het internet, maar ik durfde wel alles te vertellen, omdat zij mij snapten. Ze waren zelf ook ziek en wisten dus als geen ander hoe ik me voelde. Tegelijkertijd hadden we vaak toch een soort onderlinge concurrentiestrijd. Wie was er het meest ziek? Wie zou er als eerste opgenomen worden?
Mijn herstel betekende dat ik niet meer helemaal in die veilige eetstoorniswereld meer thuishoorde. Die meiden zaten nog diep in de eetstoornis en ik niet meer. Onze gesprekken gingen eerst alleen maar over hoe slecht het met ons ging. We gaven elkaar heus wel complimentjes als iemand een keer een goede dag had gehad, maar voor mij betekende dat niet zoveel. Toen ik nog een eetstoornis had, dacht ik altijd dat die vriendinnen me dikker wilde hebben dan dat zijzelf waren. Dan zouden zij in ieder geval de dunste zijn en degene die het meest ziek was. Dan zouden zij de aandacht krijgen, niet ik.
Om die reden vond ik het moeilijk om te zeggen dat het beter met me ging. De afstand tussen ons zou dan groter worden. Ik was bang geen aansluiting meer te kunnen vinden en dat ik er ‘helemaal alleen’ voor zou komen te staan. Ik dacht dat het einde van de eetstoornis ook het einde van de vriendschap zou betekenen. Ik was ook bang om weer wat meer met vriendinnen in het echte leven te gaan doen.
Ik ben blij dat ik uiteindelijk ben losgekomen van de eetstoorniswereld. Ik omringde mezelf met fijne, positieve mensen. Ik had ook alleen nog maar contact met meiden die ook aan het vechten waren tegen de eetstoornis. Dat scheelde al enorm. In plaats van elkaar ziek te maken, probeerden we nu elkaar beter te maken.
Ik heb ook een hulpverlener gehad die mij heel goed liet inzien hoe bijzonder het leven is zonder eetstoornis. Ik vond hierdoor steeds meer de motivatie om door te zetten en voor dat leven te gaan. Zeggen dat het beter gaat voelde opeens niet meer als iets waar je je voor hoefde te schamen, maar juist als iets waar je super trots op mag zijn.
Mijn omgeving heeft mij hier ook ontzettend in gesteund. Alles waar ik bang voor was als ik zou zeggen dat het beter met me zou gaan, gebeurde niet. Het tegenovergestelde gebeurde juist. Mijn omgeving gaf mij complimenten en beloonde mij. Ook steunden ze me als het weer minder met me ging en hierdoor durfde ik veel opener te zijn.
Hoe vind jij het om te zeggen dat het weer beter met je gaat?
Fotografie: Muffmuff
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind het nu nog steeds heel vervelend als mensen in therapie heel uitgebreid vertellen hoe slecht het met ze gaat. Het voelt voor mij dan echt als een soort prestige. Zie mij eens hoe 'goed' ik ben.
Ik denk dat ik wel wil om echt weer gezond te zijn maar het besef dat het beter is zonder problemen heb ik eigenlijk nog niet zo.
Wat is er dan precies zo veel fijner zonder eetstoornis, zonder problemen.