Deze blog is voor jullie, voor degenen die twijfelen of het leven het wel waard is. Voor mensen die zich elke dag rot voelen door een depressie, trauma of eetstoornis. Voor iedereen die het leven niet meer ziet als een feestje, maar als de grootste uitdaging van hun leven. Ook voor mensen die erover denken om hun leven te beëindigen of het overwegen. Ik wil jullie met deze blog laten inzien dat het echt wel beter wordt en het leven een feestje wordt.

Ik heb ook ooit tijden gehad dat ik het nut van het leven en vooral mijn leven niet meer inzag. Ik zat net op de middelbare school, was verliefd op mijn lerares en had geen vrienden. Ik zat wel in een vriendengroep, maar afspreken gebeurde nooit. Daarnaast had ik drie jonge broertjes die alle aandacht van mijn ouders opeisten. Mijn hormonen gierden door mijn lichaam en ik wist eigenlijk niet wie of wat ik was.

Door de hormonen en een blessure kwam in een korte tijd ontzettend veel aan. Ik raakte daardoor erg onzeker. Ik ging van een meisje met bijna ondergewicht naar iemand die overgewicht had. Ik vond dat heel vervelend en dat maakte mij ontzettend onzeker. Op een gegeven moment zei mijn moeder tegen mij: moet je dat wel eten, als je zo doorgaat word je net zoals ik. Dat was voor mij de druppel. Ik wilde afvallen en snel ook. Ik kon dat echter niet. Ik raakte verstrikt in gedachtes van schaamte, te veel eten en controle. 

Ik wilde niet meer. Ik vond school niet meer leuk, ik vond het leven niet meer leuk, vond mijzelf niet leuk en mijn familie ook niet. Ik wilde eigenlijk niet meer leven. Ik lag dagen in bed. Ik keek netflix en had constant behoefte aan eten waardoor ik mij nog slechter ging voelen. Mijn bed was de enige plek waar ik mij gelukkig voelde. Dit was mijn plekje, ik voelde mij hier veilig en ik kon hier doen wat ik wilde zonder dat mensen over mij oordeelde.

Ik vond contact op school maar moeilijk. Ik heb de eerste drie jaar van mijn middelbare school in een klas gezeten waar het niet mee klikte. Ik kreeg op een gegeven moment vrienden buiten de klas. Ik leefde daarvan op, maar op een gegeven moment had ik een excursie met alleen mijn klas. Ik wilde niet gaan en wilde het liefst heel de dag in mijn bed leggen. Ik moest van mijn ouders toch gaan, maar toen brak er iets in mij. Ik wilde niet meer en ik rende het huis uit en stapte op mijn fiets.

Op dat moment waren mijn ouders erg bang dat ik mijzelf iets aan zou willen doen. Zij hadden wel door dat het niet goed met mij ging en waren erg geschrokken van mijn reactie. Hoewel ik geen zin meer had in mijn leven heb ik er nooit concreet aan gedacht om mijn leven te beëindigen. Ik wilde dat het stopte maar ik durfde dat niet. Of dat mij zwak maakt of een mislukking ik heb geen idee. Het enige wat ik weet is dat ik ontzettend blij ben dat ik hier nog ben. Om een lang verhaal kort te maken: ik snap jullie gevoelens, angsten en gedachtes. Het leven is soms gewoon ontzettend naar en het is niet altijd een feestje, maar dat het nu niet zo is, betekent niet dat het nooit meer kan komen! 

Hoe verschrikkelijk moeilijk ik het leven vroeger vond, hoe fijn vind ik het nu. Er is echter wel veel aan vooraf gegaan voordat ik dit heb bereikt. Ik heb altijd al het idee gehad dat mijn leven pas zou beginnen wanneer ik uit huis was. Ik heb het nooit slecht gehad thuis, maar het was niet optimaal. Zeker niet toen mijn broertjes nog jong waren. Ik leefde daar dus naar toe. Ik moest deze moeilijke jaren even overleven voordat ik echt kon beginnen, maar dat is eigenlijk best zonde. Het is toch 6 jaar van je leven die je dan niet volledig benut. 

Voor alle jonge lezers, bij deze: het leven is voor mij inderdaad fijner geworden na mijn 18e, maar dat betekent niet dat het voor jouw 18e niet leuk hoeft te zijn. Het leven wordt vooral rustiger omdat je minder last hebt van je hormonen, maar het wordt niet per definitie leuker of minder leuk. Het gaat erom wat jij er van maakt. Het is belangrijk om te onthouden dat je aan het roer van jouw leven staat! Het is natuurlijk niet zo dat jij verantwoordelijk bent voor jouw stoornis, maar wel hoe jij er mee omgaat. Op het moment dat ik mij dat realiseerde, probeerde ik weer een feestje van mijn leven te maken. Dat gaat natuurlijk niet zomaar. Ik lees regelmatig op het forum dat mensen het moeilijk vinden om positief over zichzelf te zijn of trots over zichzelf te voelen. Dit is iets wat ik zelf ook lastig vond. Het is echter wel iets wat je erg gaat helpen om het leven weer als een feestje te zien.

Ik begon met een positief boekje. Ik zocht het mooiste boekje uit in de winkel en ik moest daarin elke dag een of enkele dingen schrijven die goed zijn gegaan die dag. Dat hoefde niet per se iets zijn wat ik zelf deed, maar het liefst wel. Door elke dag daarmee bezig te zijn, merkte ik na enkele weken dat ik iets van trots voelde. Als ik die punten doorlas besefte ik dat ik het eigenlijk best wel goed deed en dat ik er zeker wel mag zijn. Dat was een begin tot een meer positiever zelfbeeld. Door positiever denken zijn niet ineens al je problemen opgelost. Het was voor mij echter wel het begin waardoor ik inzag dat ik zelf meer verantwoordelijkheid over mijn leven moest nemen. De enige die verantwoordelijk is voor jouw daden ben jij zelf!

Doordat ik bezig was met de positieve punten begon ik ook te genieten van de kleine dingen. Vroeger als kind kon ik erg genieten van de kleine dingen en dat ging toen ik ouder werd weg. Op een gegeven moment merkte ik dat het weer terug kwam. Ik kan nu weer genieten van mooie bomen, mooie zonsondergang of gewoon het feit dat mijn hoofd weer rustig is.

Hoe verder ik in mijn herstel kwam, hoe meer ik merkte dat ik weer kon genieten van het leven.  Op een gegeven moment werd ik weer verliefd op het leven. Ik durfde weer gelukkig te zijn. Ik was niet meer bang voor mijzelf of anderen. Ik was eindelijk goed genoeg voor mijzelf. Ik herontdekte hoe leuk het leven kan zijn. Ik weet hoe diep je gevoelens kunnen gaan en wat ze kunnen veroorzaken, maar ik weet nu ook dat er een weg uit is.

Lieve mensen, het leven is het zo waard. Geef niet op. Ik had vroeger nooit gedacht dat het mij zou lukken, maar dat is echt toch wel gelukt. Ik ben ontzettend blij dat ik nooit heb opgegeven en ben daar ook ontzettend trots op. Over enkele weken/maanden/jaren kijken jullie hopelijk ook zo naar jullie overwonnen strijd! Geef niet op ♥

Mocht je kampen met suïcidale gedachten en/of plannen, blijf hier dan niet alleen mee rondlopen. Vraag hulp in je omgeving en neem zo nodig contact op met de crisisdienst. Neem ook eens een kijkje op 113.nl.

Bron: Live Once Live Wild, bron, nydia hartono