Wie ben ik zonder eetstoornis?
Een van de vragen waar ik erg mee zat in de eerste fase van mijn behandeling om van mijn anorexia af te komen was: "Wie ben ik zonder mijn eetstoornis?" De eetstoornis beheerste al ruim 3 jaar mijn leven, en ik was dan ook ontzettend bang om deze los te laten. Het voelde niet alleen als iets wat veilig was, maar ook als een essentieel deel van mij; iets waar ik mijn identiteit aan ontleende.
De eetstoornis hoorde bij mij, net zoals pepernoten bij Sinterklaas horen, en Bassie bij Adriaan. Ik kon me nauwelijks voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien wanneer mijn eetstoornis er niet meer zou zijn. Wat zou er van mij overblijven als mijn deze wegviel? Wat maakte mij bijzonder? Wat vond ik leuk? Waar was ik goed in? Ik wist het echt niet, dus bleef ik hangen in mijn "veilige" eetstoornis en bleef "dat meisje met anorexia."
Maar op een gegeven moment was ik het zat; ik wilde niet langer al mijn tijd en energie steken in een ziekte die mij alleen maar kapot maakte! Alle dingen waar ik voor mijn eetstoornis zo ontzettend van kon genieten wilde ik terug! Ik wilde weer onbezorgd kunnen afspreken met vrienden zonder me zorgen te maken over wat ik wel en niet mocht eten en drinken. Ik wilde weer fit genoeg zijn om te kunnen sporten en dansen, zonder continu moe te zijn en last te krijgen van mijn gewrichten. ik wilde me weer voor 100% kunnen focussen op mijn studie, en niet constant worden afgeleid door eetgestoorde gedachten. Maar wat ik vooral wilde was erachter komen wie ik was zonder mijn eetstoornis, en weer op mezelf leren vertrouwen in plaats van op het "anorexia-stemmetje" in mijn hoofd.
Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan, en ik vind het op sommige momenten ook nog ontzettend moeilijk om niet weer toe te geven aan mijn "veilige" eetstoornis. Maar ik doe het niet, want ik weet nu hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis! Ik zie nu in wat mijn anorexia me heeft gekost, en dat geeft mij de kracht om "nee" te zeggen tegen de anorexia en "ja" tegen het leven.
Wellicht ben jij jezelf ook een beetje uit het oog verloren, en is een leven zonder je eetstoornis alleen iets waar je van droomt. Bedenk dan dat het nooit te laat is om te worden wie jij werkelijk bent. Iedereen is wel ergens goed in, en het is aan jou om te (her)ontdekken wat jouw talenten zijn. Misschien kun je wel heel goed pianospelen? Of ben je een kei in atletiek? Wat het ook is, als je de tijd en energie die je nu kwijt bent aan je eetstoornis kunt besteden aan activiteiten waar jij blij van wordt, dan kan het alleen maar positief uitpakken!
Je eetstoornis is geen deel van jou, maar iets wat je belemmert te zijn wie je werkelijk bent.
Wie ben jij zonder eetstoornis?
Gerelateerde blogposts
31
Reacties
dat is nu precies waar ik nu mee zit.
nu ben je het anorexia/eetstoornis meisje
en anders?
kunnen ze wel zeggen dat je dan gewoon 'lis' bent
maar dan ben je niet meer bijzonder en ben je een nummertje
of misschien wel helemaal niks
met alle gevoelens en gedachten die erbij horen, zonder ze te moeten onderdrukken.
Ja, dat kan pijn doen. maar ook eindelijk weer eens leuk en fijn.
Voelen dat je leeft. Geen waarde oordeel geven aan je gevoelens maar ze accepteren en van daaruit mogen groeien..
Ik had na 12 jaar nooit durven dromen dat ik dit kon zeggen.
Maar ik zeg DAG tegen mijn anorexia en de schijnveiligheid.
Nu voel ik dat ik leef en vecht als méns,
en niet vecht en langzaam sterf als een slaaf van mijn gedachten..
Stap voor stap, het gaat jullie (degene die dit lezen en twijfelen aan het hebben van een identiteit na hun eetstoornis..) lukken, want hoop doet leven,
en dat zul je nodig hebben, dat klopt..
Elke dag nog en weer. maar het kan en het mag...
Geef het een kans!
Maar na een tijd werd ik het ook zo zat! Besloot ik om te vechten voor mijn leven. Te ontdekken wie ik was/ben. En nu het zoveel beter met me gaat. Wil ik nooit nog terug!
Het geeft me kracht verder te vechten! Ik leef terug, ik ben veel vrijer, kan weer met vrienden weg gaan enz. En dat is zoveel beter! ;)
NOOIT nog ga ik terug! Hopelijk kan ik binnekort zeggen dat ik geen es meer heb ;)
Ik zal er voor blijven vechten!
Ik ben gewoon nog steeds hetzelfde meisje voor de buitenwereld maar de mensen om me heen zien dat ik het moeilijk vindt om dit door te maken om eindelijk die stap te zetten, maar het gaat me lukken. Ook al heb ik het gevoel dat ik nu faal, dat gaat ook wel over. Ik heb mensen die van me houden en ik van hun, en die wil ik absoluut niet kwijt door dit!
Heel herkenbaar!
Mijn ES heeft zich vrnl ontwikkeld in een periode dat je juist een identiteit ontwikkeld, dus ongeveer vanaf mijn 14e. Ik ben nu 21 en vind het dan ook mega beangstigend om mezelf zonder eetstoornis de toekomst in te zien gaan.
Los van een getal op de weegschaal of een hoeveelheid voedsel.
Je mag en kan daar vandaag mee beginnen.
Misschien houd je van tekenen, of ga je vrijwillgerswerk doen, of oppassen? Eigenlijk kan alles jou een beter gevoel geven dan nu. Volg je onderbuik gevoel en ga het voorzichtig proberen. Er zijn ook altijd een hoop cursussen die ergens bij jou in de buurt worden gegeven. Zoek eens op internet. Toets een interesse in en je plaatsnaam en snuffel eens rond.
Eigenlijk maakt het niet uit. Zolang het je maar energie géeft in plaats van energie kost...
Stap voor stap zul je wel ontdekken wat goed is voor jou. Maar dan ook echt voor joú. Niet omdat een ander het wil of verwacht, of dat jij dat denkt.
Voor jezelf zorgen is krachtig. Dat zal je uit gaan stralen. En dat krijg je weer terug. Ik geloof daar heilig in..
Weet je dat je je eetgestoorde gedachten niet ineens hoeft te vervangen door anderen. Als ze verdwijnen komt er eerst een ruimte. Maar die zal langzaam aan veranderen in een gevoel van rust.
Dan moét het allemaal niet meer, dan mág het..
Ik hoop echt dat je het een kans durft te geven..
k heb een stoornis maar geen eetstoornis k heb dwangstoornis dus k voel nii wat jij voelt maar k vind t wel erg...