Weet ik eigenlijk wel wie ik ben?

 

Toen ik bij Proud kwam werken had ik bruin haar met een pony, speelde ik roller derby, droeg ik geen sieraden en at ik veel meer dierlijke producten. Vandaag de dag is dat heel anders. M'n haren zijn intussen, blond, roze, groen en blauw geweest. Ik speel geen roller derby meer, heb de sportschool vervangen voor de yogamat en ben alweer opzoek naar het volgende. Ik ben ineens gek op ringen en oorbellen en kies ervoor om vaker plantaardig te eten, maar ik wil dan wel weer vis eten. In de tussentijd heb ik een atelier gehad, maar heb ik die alweer ingeruild voor een band. Dingen komen en gaan en komen soms ook terug. Hoezo verandert dat zo vaak? Weet ik eigenlijk wel wie ik ben? Weet ik wel wat ik wil?

Ik weet nog dat mijn moeder mij ooit vertelde: "Je vader en ik zijn niet getrouwd totdat de dood ons scheidt, wij zijn getrouwd zolang het leuk is." Daarmee wilde ze absoluut niet zeggen dat ze bij elke tegenslag de handdoek direct in de ring zouden gooien, maar wel dat als het echt niet meer zou werken, het ook goed is om het los te laten. Het is al meer dan tien jaar geleden dat ze dat vertelde, maar het staat me nog heel erg bij. Ik vind het nog altijd waardevolle woorden. Mijn ouders zijn intussen gescheiden, maar ik weet dat ze nog altijd heel veel om elkaar geven, al is het op een andere manier. Ze hebben dat destijds heel erg goed gedaan en daar ben ik heel trots op, maar ook dankbaar om. Die openheid in eerlijkheid, dat het leven nou eenmaal veranderlijk is en dat dat niet altijd makkelijk, maar wel oké is, is een fijne boodschap die ik heb meegekregen. Als iets niet meer goed voelt, mag je het loslaten en verder gaan, zonder dat het de waarde verliest die het al die tijd heeft gehad. Niets is ooit zonde van je tijd geweest als het op dat moment goed heeft gevoeld. Dat mag je altijd blijven koesteren.

Zodra m'n vader de deur open doet begin ik enthousiast te praten: "Oke, oke, ik ben dus gestopt met het atelier, máár ik ga wel weer met een bandje beginnen! Tof he?!" Roep ik. M'n vader schudt lachend met z'n hoofd en roept gekscherend: "Jij weet ook niet wat je wil he." Ja, nou ja, soms lopen de dingen anders dan de van tevoren had bedacht, maar dít is wat ik op dít moment wil. Het atelier was even leuk, al duurde het misschien een beetje kort, maar toen ik ineens voor de keuze werd gesteld of ik hier wel of niet mee door wilde gaan, zag ik dat één van mijn vrienden graag een bandje wilde beginnen. Het is niet zo dat ik zomaar ergens mee stop, maar als de dingen zo op z'n plek vallen ben ik daar ook niet de moeilijkste in. Dit voelde goed, dus ik moest het doen. "Nou, ik ben benieuwd hoe lang je het volhoudt."

Een opmerking die me bekend in de oren klinkt. Hoe lang hoor ik dit nu al? Vroeger vond ik het heel rot. Gelooft de ander er dan niet in? Ik kán dit heus wel hoor. Ik moet toegeven dat ik snel afgeleid ben, maar de opmerking vond ik niet terecht. Het is geen kwestie van volhouden, het is een kwestie van of het nog goed voelt. Soms moet je daar even voor volhouden. Niet dat ik bij elke tegenslag direct de handdoek in de ring zou gooien, maar als iets me (op gegeven moment) meer kost dan het me oplevert, is het leuk geweest. Dat heb ik immers, bewust of onbewust, zo geleerd.

De basis is er

Het klinkt een beetje gevaarlijk. Is het wel goed om zo makkelijk los te laten als iets even niet gaat zoals je wilt? Zo zwart wit is het niet. Het is niet zo dat ik het niet probeer. Het is niet zo dat ik zomaar ergens mee stop en het is niet zo dat ik mijn verantwoordelijkheden niet neem. Er moet altijd een goede basis zijn en die is er op dit moment. Ik ben gezond, heb een fijn huis en leuk werk waar ik genoeg mee verdien om mezelf te kunnen onderhouden. Die basis is er en dat moet zo blijven. Er is iets waar ik altijd op terug kan vallen. Ik vind het belangrijk dat dat stabiel is en prettig dat ik vanuit daar kan kiezen met welke wind ik mee wil waaien.

Ik heb er altijd wel voor gezorgd dat die basis er is. Soms met iets minder leuk werk of een iets minder fijn huis, maar ik heb m'n weg er altijd wel in weten te vinden. Natuurlijk was dat in de tijd dat ik een eetstoornis had wel wat lastiger, maar het is ook helemaal oké om dan om hulp te vragen. In mijn omgeving, therapie en toch ook wel het goed georganiseerde systeem van Nederland had ik dus nog altijd een bepaalde basis die voor mij voor genoeg steun kon bieden. De basis is er. Ik neem mijn verantwoordelijkheden, maar voel ook een bepaalde vrijheid om me daarin te mogen bewegen. 

Je staat nooit stil

We zijn immers ook altijd in beweging. We staan nooit echt stil. Je bent vandaag niet wie je gisteren was en ook morgen zal je weer anders zijn. Dat is niet zo gek, want je maakt elke dag weer dingen mee die je vormen tot wie je bent. Je ontmoet iemand, je leest eens wat, je loopt ergens tegenaan, overwint wat, twijfelt, ziet iets tofs, ziet is naars, hoort een verhaal, kijkt een film, voelt en gevoel en dat allemaal neem je mee in je ervaringen. Soms merk je die veranderingen heel goed, maar soms zijn ze ook heel subtiel. Sommige mensen weten heel goed wat ze willen, gaan daarvoor en blijven dat lang doen.

Een ander is misschien wat veranderlijker, omdat diegene veel dingen leuk vindt of nog niet datgene heeft gevonden wat je een langere tijd wil doen. Weer een ander is misschien even vastgelopen, weet het allemaal niet zo goed, maar het ook oké om het even niet te weten. Moet je het altijd maar weten? Er komt vast wel weer iets op je pad als je kan werken aan waar je door vastloopt en/of als het lukt om er voor open te staan, maar soms gebeurt het ook als vanzelf. Op die momenten verbaas ik me weer over ons mens zijn en het leven. Het kan soms raar lopen, maar het loopt.

Weten wie je bent

Waar de één heel goed weet wat hij wil, heeft de ander dat misschien wat minder of ervaart diegene weten wat die wil wel heel anders. Misschien wil je niet per se heel goed zijn in één ding, maar beleef je meer plezier aan het onderzoek en nieuwe dingen doen. Als die basis maar goed is en het je niet in de weg zit is daar denk ik niks mis mee. Natuurlijk hebben sommige dingen consequenties en is dat niet altijd even leuk, maar wat heeft het voor zin om je daar blind om te blijven staren. Wat als, daar kan je niet op bouwen. Wat nu, daar kan je wel op bouwen en je mag het jezelf elke dag weer vragen. Steeds vaker zie je dat mensen niet voor altijd op één plek blijven werken. Zelf vind ik bijvoorbeeld veel verschillende stijlen leuk. Je ziet dat ook terug in mijn tot op zekere hoogte veranderende uiterlijk. Elk jaar is er weer trend van het één of ander waar je wel of niet aan mee wilt doen. Misschien was je ooit ergens van overtuigd en deel je nu een andere mening. Waarom ben je niet blij met wat je hebt? Waarom blijf je niet bij wat je vindt? Weet je soms niet wie je bent? 

Zelf denk ik dat de zoektocht naar wie jij bent er niet eentje is waar je zomaar even een antwoord op gaat vinden. Ik denk niet dat wie jij bent iets is dat helemaal vast staat. Ik vind dat je altijd op iets terug mag komen. Ik denk dat je altijd aan het ontwikkelen bent. Dat je meerdere dingen leuk mag vinden. Dat uiterlijke verandering en innerlijke groei naast elkaar mogen bestaan. Dat je iets gewoon leuk mag vinden zonder dat het een stempel hoeft te krijgen. Dat iets een tijdje goed voor je is geweest, maar nu niet meer bij je past of andersom. Dat iets een tijdje bij je kan passen en dat je het dan ook weer los mag laten, zonder dat het zijn waarde verliest. Je mag zijn wie je wilt, maar wees vooral ook wat goed voor je is. Dat kan en mag veranderlijk zijn, maar dat hoeft helemaal niet. Vind daarin je eigen weg.

Weet jij wie je bent?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

I. - Dinsdag 15 oktober 2019 21:05
Wauw, Irene, hele mooie blog. Heel herkenbaar voor mij en nog iedere dag een vraag die ik mezelf stel.
Line - Dinsdag 15 oktober 2019 23:18
Bedankt voor deze blog! Ik vind het geruststellend om te lezen.
Ik voel me soms zo instabiel in mijn interesses, maar dit is dus blijkbaar wel ok!
L:) - Dinsdag 15 oktober 2019 23:51
Dat is echt zo toevallig, ik klik mn map weg waarin ik mijn vol-overtuiging plannen van 2016, 17 en 18 teruglas. Ik bedacht me, jeetje zullen mensen denken dat ik nooit iets afmaak en maar want aanrommel. Maar zo is het niet. Ik deed altijd alles met overtuiging en genoot ervan. En wat jij zegt: zolang de basis er is!
Het is deels ook een soort onrust in me, maar niet perse slecht. Het is niet dat ik opgeef of te snel zat ben, het is meer dat ik graag van meer wil proeven als de kans er is. En dat is toch juist mooi als dat kan?

Ik vind het een verademing dat je dit schrijft, dat ik het ook gewoon oke doe.

Ik weet wie ik ben, maar identificeer me niet met mn haarkleur, sport, werk, studie, ziekte, of wat dan ook. En eigenlijk is dat heel fijn, want ipv “beroep” ben ik gewoon mezelf, of dat nou is met blond kort haar of paars lang haar.
Ik bewonder mensen die 70 zijn en nog steeds bezig zijn met die zoektocht en daar van genieten. Lijkt me niets om in zo’n voorgevormde levensloop te komen om daar dan steeds over te mopperen en dagen tot je pensioen te tellen.
Ik vind het prachtig dat je die kansen pakt, zoals atelier en een band. Je bent jong en hebt talent. Succes met alles
Mylene - Woensdag 16 oktober 2019 10:09
dankjewel voor deze blog Irene!
ik worstel hier heel erg mee, deels vanwege mijn persoonlijkheidsstoornis, maar de toon en intentie van deze blog geeft me wel weer een positieve blik op hoe ik alles toch probeer aan te pakken en niet stil een hoekje te gaan zitten uithuilen
Fire - Woensdag 16 oktober 2019 11:20
Mooie blog weer Irene.

Zou je misschien een keer een stuk willen schrijven over de scheiding van je ouders en hoe dat voor jou geweest is? Het lijkt me heel interessant om ook eens over een 'goede scheiding' te lezen!
Irene - Team Proud2Bme - Woensdag 16 oktober 2019 12:13
Hey Fire,

Bedankt voor je reactie! Daar sta ik zeker voor open. Ik neem het mee. :-)

Liefs
Saskia - Woensdag 16 oktober 2019 14:16
Ik denk dat ik inmiddels weet wie ik ben. Ik sta achter mijn keuzes en doe waar ik me goed bij voel op dit moment. Maar soms veranderen dingen nu eenmaal, je wordt ouder en wijzer en gaat anders naar dingen kijken.
Krissy18 - Woensdag 16 oktober 2019 16:27
Wat herkin ik mezelf toch vaak in jou Irene!
Eline Sarah - Donderdag 17 oktober 2019 09:30
Ik weet niet wie ik ben. Ik weet niet of iemand anders zich hier in herkent, maar soms ken in mijn eigen lichaam niet eens ofzo. Dat je bezig moet gaan met dingen voelen maar dat je daar echt enorme afschuw voor hebt omdat je niet wil voelen. Dus nee, Ik weet niet wie ik ben en daar ben ik al jaren naar op zoek. Want net als jij Irene, ik stop continu met iets en ga dan weer met iets anders verder. Het voelt voor even goed, en daarna voelt het als (voor mij ) de grootste fout van mijn leven. Ondanks dat hoop ik dat ik wel een keer iets vind waar ik langer bij kan blijven. Hopelijk kan ik volgend jaar een opleiding gaan doen, en hopelijk kan ik daar blijven. Hopelijk brengt die opleiding me bij mijn droomberoep waarvan ik het nu nog niet eens weet. Mensen veranderen, en ik hoop dat de maatschappij af en toe eens mee zou willen veranderen.
Didi - Donderdag 17 oktober 2019 16:08
Dankjewel Irene, waardevolle blog! In de beginjaren van mijn eetstoornis had ik de grote overtuiging dat ik altijd 'consequent' moest zijn. Als ik een bepaalde mening had dacht ik meteen dat anderen mij stom zouden vinden omdat ik misschien, ooit, in een ver verleden iets anders vond of had gezegd. Ik mocht ook nooit op iets terug komen van mijzelf, ook als iets helemaal niet meer uit kwam en veel te veel werd voor mij. Inmiddels heb ik al een groot deel van die overtuiging los gelaten, en dit helpt mij nog verder, dus dankje!
I - Zondag 20 oktober 2019 01:07
Enerzijds een mooie blog. Ben helemaal voor het mogen volgen van je hart, hobby's en dromen.
Maar om dat nou te vergelijken met een huwelijk? Wat heeft trouwen dan nog voor waarde? Trouwen doe je voor het leven vind ik en zo is het huwelijk ook ontstaan vanuit de bijbel. Dat doe je niet "voor zolang het leuk is". Daar werk je voor en blijf je voor werken. Doordat mensen er tegenwoordig zo makkelijk over denken zijn er zoveel scheidingen en is er zoveel leed en verdriet en gebroken families. Met o.a. kinderen die de dupe zijn. In jouw geval gelukkig niet.